Skip to main content

Τα νησιά ή την γλώσσα μας; Μία απάντηση στο «δίλημμα» Ζουράρι

Ότι ο Κωνσταντίνος Ζουράρις είναι φιλόπατρις δεν το αμφισβητεί κανείς. Ο ίδιος όμως λησμονεί μερικές φορές ότι είναι και πολιτικός...

Ο Κώστας Ζουράρις κατάφερε να συγκεντρώσει επάνω του τα πυρά σχεδόν όλου του πολιτικού κόσμου, με την καθ’ υπερβολή δήλωσή του ότι προτιμά την διατήρηση της ελληνικής γλώσσας από την κυριότητα μερικών νησιών που διεκδικεί η Τουρκία.

Συγκεκριμένα ο κ. Ζουράρις ανέφερε: «Νομίζετε ίσως ότι δεν απειλούμαστε τώρα ως χώρα, μόνο κάποια νησιά μάς ζητάει ο Ερντογάν. Και να χάσουμε μερικά νησιά δεν πειράζει. Τα νησιά θα τα ξαναπαίρνουμε πάντοτε. Τη γλώσσα έχει σημασία να μην μας πάρουν».  

Ας το δούμε το θέμα μακριά από λαϊκισμούς. Ότι ο Ζουράρις είναι φιλόπατρις δεν το αμφισβητεί κανείς. Λησμονεί όμως μερικές φορές ότι είναι και πολιτικός, του οποίου ο λόγος δεν απευθύνεται μόνον σε συντροφιά λογίων, αλλά πρέπει να είναι πλήρως κατανοητός απ’ όλο τον λαό. Και ως δάσκαλος που είναι, γνωρίζει ασφαλώς ότι μέσα στην σχολική τάξη, οφείλει να απευθύνεται με λόγο που να γίνεται κατανοητός και από μαθητές που δεν διακρίνονται για τις επιδόσεις τους.

Αν έλεγε πως παράλληλα με την επιδίωξη διατήρησης της εθνικής κυριαρχίας επιβάλλεται και η διατήρηση της [ορθής] ελληνικής γλώσσας ως καταλυτικού παράγοντα μη αλλοίωσης του ελληνισμού, προφανώς και δεν θα έφερνε κανείς αντίρρηση. Όπως το διατύπωσε όμως, δόθηκε η ερμηνεία πως αδιαφορεί για την απώλεια ελληνικού εδάφους, όπως είχε πει και ο Γιώργος Παπανδρέου, αλλά περιέργως τότε δεν υπήρξε αντίδραση.

Υπενθυμίζω την δήλωση του Γιώργου Παπανδρέου: «Προσωπικά πιστεύω ότι είναι καλύτερα να έχουμε μερικά στρέμματα γης λιγότερα από εκείνα που μας ανήκουν και να κοιμόμαστε τα βράδια ήσυχοι και ασφαλείς, παρά να έχουμε ό,τι μας ανήκει και να μην μπορούμε να κλείσουμε μάτι από τον κίνδυνο κάποιας ξαφνικής επίθεσης κακόβουλων γειτόνων εναντίον μας»!

Απορώ, με την ασυλία που είχε ο εν λόγω πολιτικός -με τον μισό περίπου ελληνικό λαό να του αναθέτει την πρωθυπουργία της χώρας, και με την έλλειψη ευθιξίας από τον ίδιο, να πάψει επί τέλους να ταλανίζει αυτός και η οικογένειά του την Ελλάδα- με την ανεπίτρεπτη -και ανθελληνική, θα έλεγα- αναφορά του.

Ας δούμε όμως την ουσία των λόγων του Ζουράρι, επειδή συνέβη και σε μένα να βρεθώ μάρτυς παρόμοιου περιστατικού. Είχα συναντήσει προ καιρού έναν αυθεντικό λόγιο, μεγάλης ηλικίας, σε συζήτηση παρόμοια, όπου οι Τούρκοι πάλι αμφισβητούσαν την ελληνικότητα νησιών, κι εγώ εμφανιζόμουν ενοχλημένος από την αβελτηρία των πολιτικών μας. Ο υπέργηρος λόγιος «πολλών ανθρώπων ίδεν άστεα και νόον έγνω», όπως έγραψε ο Όμηρος, με ρώτησε, ποιο είναι κατά τη γνώμη μου το σοβαρότερο πρόβλημα που αντιμετωπίζει ο ελληνισμός.

Του απάντησα ότι θεωρώ την απώλεια κάποιου νησιού από τους Τούρκους, ζήτημα που ήταν και επίκαιρο (και πότε δεν είναι άραγε;). Μειδίασε και μού είπε: «Και σε τι θα μας ωφελήσει, να είναι ελληνικά τα νησιά, αν δεν υπάρχουν Έλληνες»; «Πολλές φορές στην ιστορία μας χάσαμε έδαφος και το ξαναπήραμε. Χωρίς Έλληνες όμως, το νησί θα το χάσουμε κάποτε ούτως ή άλλως». Και πρόσθεσε, ότι το σημαντικότερο πρόβλημα εντοπίζεται στο δημογραφικό, για το οποίο κανείς δεν ενδιαφέρεται, αφού δεν φέρνει ψήφους.

Ομολογώ, ότι προβληματίστηκα αρκετά, και καθόρισε σημαντικά την πορεία μου
αυτή η διαπίστωση του γέροντος λογίου. Γι’ αυτό και προτιμώ στα σημειώματά μου να ιεραρχώ τα θέματα, όχι πάντα με την επικαιρότητα.

Τι είχε προείπει ο λόγιος, το οποίο μετά από χρόνια επιβεβαίωσε η έρευνα-ανάλυση του ΟΗΕ; Ότι στην Ελλάδα, από το 2050 -σε 35 μόλις χρόνια- οι Έλληνες θα είναι μειοψηφία, το δε 2100 θα αριθμούν μόνον 2,5 εκατομμύρια. Αυτό προκύπτει από την μελέτη του ρυθμού γεννητικότητας. Κι αν λάβει κάποιος υπόψη, ότι η μελέτη έγινε πριν από λίγα χρόνια και εν τω μεταξύ τουλάχιστον 400.000 νέοι Έλληνες, σε παραγωγική ηλικία, εγκατέλειψαν την χώρα, ενώ  οι μετανάστες αυξάνονται, σίγουρα το 2050 θα έρθει κάποια χρόνια πιο κοντά.

Θα υπάρχει τότε κράτος, που θα λέγεται Ελλάδα, και οι πλειοψηφούντες πολίτες του Έλληνες, αλλά με ασιατική ή αφρικανική καταγωγή, έως το 2100 που η μειοψηφία των Ελλήνων θα διεκδικεί τα δικαιώματα της μειονότητας. Ποιοι θα κατοικούν στα νησιά;

Επομένως, μαζί με το υπέρτατο καθήκον μας να υπερασπιζόμαστε κάθε σπιθαμή εδάφους, οφείλουμε να επιδείξουμε το ίδιο ενδιαφέρον και για το δημογραφικό, αλλά και για το γλωσσικό, με την γλώσσα να αποτελεί σημαντικότατο παράγοντα διατήρησης της ενότητας και ελληνικότητας του λαού.