Η ελληνική δημοκρατία βγαίνει πολλαπλώς ζημιωμένη από τη διάχυτη κοινωνικά απαξίωση της δικαιοσύνης. Η δικαιοσύνη, το σωφρονιστικό σύστημα και ευρύτερες πτυχές του κράτους δικαίου αναμετρώνται νυχθημερόν με πολιτικά, μιντιακά και ιδεολογικά φορτία που συγκλίνουν σε έναν μηδενισμό, ο οποίος οδηγεί όλο και μεγαλύτερα τμήματα της ελληνικής κοινωνίας στο συμπέρασμα πως στην Ελλάδα το κράτος δικαίου είναι πέραν άλλων… άχρηστο.
Εάν τη δεκαετία του ‘90 είχε εμβρυικά αρχίσει ο προβληματισμός γύρω από τους «τηλε-δικαστές», σήμερα έχουμε μπροστά μας ένα γιγαντιαίο ψηφιακό δικαστήριο που μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα δικάζει εν μέσω συνθημάτων για όλους και για όλα.
Μια ασύλληπτη ροή ψηφιακών «κατηγορητηρίων» και «μαρτύρων» συνδέουν τον μιντιακό κόσμο με τους δικαστές του πληκτρολογίου. Οι τελευταίοι «πετροβολούν» αδιακρίτως και μαζικά στιγματίζοντας ψηφιακά και κοινωνικά στο διηνεκές τον οποιονδήποτε κατηγορούμενο, χωρίς ο τελευταίος να μπορεί να κάνει πραγματικά τίποτα παρά μόνο να αποδεχθεί τη μοίρα του. Το τεκμήριο αθωότητας στην ψηφιακή εποχή είναι απλά μια «κενή» φράση.
Παράλληλα με την εξάπλωση των «ψηφιακών» δικαστηρίων και με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τον ρόλο της δικαιοσύνης, το πολιτικό σύστημα με πολιτικές ενέργειες και ιδεολογικά φορτία επιδεινώνει όλο και περισσότερο τη θέση της δικαιοσύνης στην πολιτεία.
Τι μήνυμα ως προς τη δικαιοσύνη στέλνει για παράδειγμα η κοινοβουλευτική πλειοψηφία, όταν κορυφαία στελέχη της υπαινίσσονται πως στη δίκη του Ηλία Μίχου κάτι «δεν πήγε καλά»; Τι μήνυμα εκπέμπει η κυβέρνηση ως προς το κράτος δικαίου, όταν για την τραγωδία των Τεμπών οι παρελθόντες υπουργοί μεταφορών δικάζονται από «πληκτρολόγια» και απολογούνται μόνο ενώπιον τηλεοπτικών καμερών ή συνεντεύξεων;
Ο συστημικός άξονας που βυθίζει τη δικαιοσύνη στην απαξίωση συμπληρώνεται και από τα ιδεολογικά συνθήματα πολιτικών χώρων στα άκρα του πολιτικού συστήματος. Φράσεις όπως «χημικός ευνουχισμός» και «θανατική ποινή» κυριαρχούν στη συνθηματολογία των ανερχόμενων ακροδεξιών δυνάμεων. Τα αριστερά ακροατήρια «δονούνται» από «πολακισμούς» που «χώνουν μέσα» τον οποιονδήποτε που απλά δεν είναι «δικός μας». Παράλληλα, ο ανεξήγητος φανατισμός τους από το δυτικό κίνημα της «αφύπνισης», τους οδηγεί στην υιοθέτηση μιας alter και πολύχρωμης «Σαρίας» που επιτηρείται από τους «αφυπνισμένους» και οι τελευταίοι είναι οι αρμόδιοι για να «δικάσουν» τους ανυπάκουους.
Είμαι πεπεισμένος πως ο κύριος Φλωρίδης δεν θα ήθελε επί των ημερών του να δει τη δικαιοσύνη να πέφτει κατηγορία με τις ολέθριες συνέπειες για τη δημοκρατία μας και τον δικονομικό μας πολιτισμό. Η υπερκομματική του διαδρομή αλλά και οι παρεμβάσεις του όλα αυτά τα χρόνια, μας επιτρέπουν νομίζω να προσβλέπουμε σε αυτόν για μια άλλη πορεία στη δικαιοσύνη.
Είναι ύψιστη προτεραιότητα η κινητοποίηση και η παρέμβαση όλων όσων έχουν την προπαιδεία να αντιληφθούν πως το «γκρέμισμα» του κράτους δικαίου θα οδηγήσει στον κανιβαλισμό όλων εναντίον όλων, με ολέθριες συνέπειες για την Ελλάδα και τους Έλληνες.
Σε αυτή τη διαδρομή σημαίνοντα ρόλο μπορούν να διαδραματίσουν εν ενεργεία αλλά και εν’ αποστρατεία λειτουργοί της δικαιοσύνης, οι οποίοι δέσμευσαν τις υπάρξεις τους στο δίκαιο και έχουν το σθένος να περιφρουρήσουν το βασικό εργαλείο που κρατάει την κοινωνία μας σε μια ισορροπία.