Skip to main content

Στον ΟΛΠ «βρέχει» επενδύσεις, στον ΟΛΘ «βρέχει» αγωνία

Αν δεν επιταχυνθούν οι εξελίξεις, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης θα καταντήσει... αλιευτικό καταφύγιο, για να δένουν οι ψαρόβαρκες και τα καΐκια.

Στα τελευταία πολλά χρόνια, ο ιδιοκτήτης του Οργανισμού Λιμένος Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια, βασικός του μέτοχος, έχει αποδείξει με πλείστους όσους τρόπους, ότι δεν πράττει τα απαιτούμενα και τα αναμενόμενα για την ανάπτυξη του λιμανιού.

Η συζήτηση για το ιδιοκτησιακό καθεστώς της ΟΛΘ ΑΕ, είναι σήμερα πλέον ξεπερασμένη από τις εξελίξεις, τα πράγματα και τη γενικότερη πραγματικότητα κι αυτό που διαπιστώνουμε είναι, ότι το λιμάνι του Πειραιά δέχεται και θα δεχθεί σημαντικούς επενδυτικούς πόρους, όταν από την άλλη ο ΟΛΘ έχει αφεθεί να απαξιώνεται σε σημείο που να μειώνεται το συγκριτικό πλεονέκτημα της γεωγραφικής θέσης του λιμανιού. Έτσι, αντί να έχει γίνει η Θεσσαλονίκη η πύλη των ασιατικών εμπορευμάτων προς την Ευρώπη, έγινε ο Πειραιάς, παρά το γεγονός ότι ο ΟΛΘ, ήταν αυτός που πρώτος «μετοχοποιήθηκε» το 2001.

Σύμφωνα με τα όσα δήλωσε ο πρόεδρος της Cosco στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα, ο νέος μεγαλομέτοχος της ΟΛΠ ΑΕ, σκοπεύει να επενδύσει επιπλέον 500 εκατ. ευρώ στον Πειραιά, πέραν των 350 εκατ. που έχει δεσμευτεί να επενδύσει με τη σύμβαση παραχώρησης.

Από την άλλη πλευρά, δεν μπορεί κάποιος να μη δει τα «ψίχουλα», που συγκριτικά επενδύονται στον ΟΛΘ, του οποίου ο μηχανικός εξοπλισμός είναι ξεπερασμένος, η 6η προβλήτα - έργο για το οποίο κουραστήκαμε να μιλάμε- περιμένει την επέκτασή της, τα κρηπιδώματα του συμβατικού φορτίου το ίδιο.

Με αυτά τα δεδομένα, ο ΟΛΘ, πώς να διεκδικήσει καλύτερη θέση στον εσωτερικό και διεθνή λιμενικό ανταγωνισμό, στα containers και στο συμβατικό; Oι γερανογέφυρες που έχει είναι αγορασμένες στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Ήρθαν και είδαν από κοντά οι υποψήφιοι αγοραστές το λιμάνι και γρήγορα κατέλειξαν στο συμπέρασμα, ότι με καινούργιο εξοπλισμό μπορεί να αυξηθεί εντυπωσιακά η αποτελεσματικότητά του στη διαχείριση φορτίων, πριν καν γίνει η επέκταση της 6ης προβλήτας.

Κίνδυνος απαξίωσης

Ο Πειραιάς με τον ΟΛΠ ΑΕ αναπτύσσεται «παρέα» με τον εμπορευματικό που επιτέλους κάποια στιγμή θα γίνει στο Θριάσιο (σ.σ ελπίζουμε να κατατεθούν δεσμευτικές προσφορές την 1η Αυγούστου) και η Θεσσαλονίκη βρίσκεται στην αναμονή περιμένοντας να βρέξει επενδυτικά κεφάλαια. Σε λίγο, όπως φοβούνται οι πλέον απαισιόδοξοι, θα μετατρέψουν το λιμάνι του εμπορίου σε αλιευτικό καταφύγιο, για να δένουν οι ψαρόβαρκες και τα καΐκια.

Ας αναφέρουμε, για την ιστορία του πράγματος, ότι ο ΟΛΘ, έγινε ανώνυμη εταιρεία το Μάιο του 1999 και «μετοχοποιήθηκε» το 2001. Από την εισαγωγή της στο Χρηματιστήριο, το 15 εκατομμύρια που τότε είχαν αντληθεί, δεν διατέθηκαν για επενδύσεις αλλά πήγαν στο ελληνικό δημόσιο για να καλυφθεί τμήμα ασφαλιστικών ελλειμμάτων.

Οι αποφάσεις, που από τις εκάστοτε κυβερνήσεις λήφθηκαν για τον ΟΛΘ, ήλθαν πάντοτε με καθυστέρηση, με πισωγυρίσματα, με το μάτι στον ΟΛΠ, στερούμενες ξεκάθαρου οράματος για την ανάπτυξη των λιμανιών και αποφασιστικότητας στην υλοποίηση κρίσιμων ενεργειών. Εάν δεν είχε προσωρινά παγώσει, για διάστημα περίπου ενός έτους, η διαδικασία παραχώρησης του ΣΕΜΠΟ, επί υπουργίας Μ. Κεφαλογιάννη, ο 6ος προβλήτας θα είχε περάσει στη Hutchison πριν έρθει η διεθνής οικονομική κρίση το φθινόπωρο του 2008 και ανατρέψει τα πράγματα. Εάν είχε γίνει τότε η παραχώρηση, σήμερα δε θα υπήρχε το θέμα της πώλησης της ΟΛΘ Α.Ε.

Εκτιμούμε ότι πλέον και οι εργαζόμενοι, εάν ερωτηθούν ο καθένας χωριστά, θα δεχθούν ότι οι κινητοποιήσεις της περιόδου 2007-2008 ήταν σε βάρος του λιμανιού. Όλα αυτά τα χρόνια αποδείχθηκε ότι το δημόσιο ως βασικός μέτοχος, λειτούργησε ως τροχοπέδη στην ανάπτυξη του λιμανιού. Τώρα πλέον, με τις εξελίξεις σε πολιτικό επίπεδο να είναι δρομολογημένες και σφραγισμένες, οι απεργίες και οι κινητοποιήσεις δεν φέρνουν το παραμικρό αποτέλεσμα, αντίθετα έχουν μεγάλο κόστος για τις επιχειρήσεις και την οικονομία της Βόρειας Ελλάδας, όπως φάνηκε ξεκάθαρα, πολύ πρόσφατα, στην περίπτωση των απεργιών για την ψήφιση του σχεδίου νόμου για τον ΟΛΠ από τη Βουλή. 

Αφήνοντας τις αναδρομές, αφού δεν βρισκόμαστε στο προχθές, ούτε στο χθες, αλλά στο σήμερα, το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, πρέπει να βρει το δρόμο της ανάπτυξης στο ανταγωνιστικό διεθνές περιβάλλον, στα χέρια μετόχων αποφασισμένων και ικανών να το αναπτύξουν.