Skip to main content

Στο μεσαίο χώρο απευθύνθηκε ο Παπανδρέου, στην καρδιά του Νεοδημοκράτη ο Καραμανλής

Στο συναίσθημα φαίνεται να ποντάρει ο πρωθυπουργός, με το μεσαίο χώρο φλερτάρει ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Ντεμαράζ στην ποδηλασία λέγεται το τελικό «σήκωμα» που κάνουν οι αθλητές 100 μέτρα πριν τον τερματισμό, όταν τα δίνουν όλα για να πέσουν πρώτοι στο νήμα. Στη διάρκειά του, οι σφιγμοί ξεπερνούν τους 200, η αδρεναλίνη χτυπά κόκκινο και όλοι οι μυς δουλεύουν ξέφρενα.
Σε μία παρόμοια φάση βρισκόμαστε τώρα στην πολιτική αντιπαράθεση, τρεις μόλις ημέρες πριν την εκλογική μάχη.
Το ντεμαράζ λοιπόν για τον Κώστα Καραμανλή περιλαμβάνει μία σκληρή προσωπική επίθεση στον Γιώργο Παπανδρέου για τη στάση του στα εθνικά θέματα, στο ότι αποσύρεται από το δημόσιο διάλογο και αποφεύγει την τηλεμαχία μαζί του και σε αυτό του πετρελαιαγωγού. Είναι φανερό ότι ο πρωθυπουργός επιμένει σε σκληρούς τόνους προκειμένου να συσπειρώσει τους δικούς του και να δώσει όσα περισσότερα χτυπήματα μπορεί στην αξιοπιστία του αντιπάλου.
Χτες στην πλατεία Αριστοτέλους, σε μία αληθινά εντυπωσιακή συγκέντρωση, έδωσε όμως ακόμη ένα στοιχείο πολιτικής συγκρότησης: Τον συγκινησιακό. Μίλησε στην καρδιά του Νεοδημοκράτη ο Καραμανλής, ή μάλλον επιχείρησε να το κάνει. Σε απλά ελληνικά, ο Κώστας Καραμανλής στράφηκε πρόσωπο με πρόσωπο με τον απλό Νεοδημοκράτη, τον άνθρωπο της βάσης και του ζήτησε να κινητοποιηθεί γιατί η μάχη είναι δύσκολη. Να παραμερίσει τις πικρίες και την απογοήτευσή του για να δώσει το παρών με την ψήφο, τη συμμετοχή και την ενεργοποίησή του.
Είναι βέβαιο ότι με την επίκληση του συναισθήματος και του κομματικού πατριωτισμού η συσπείρωση επιτυγχάνεται σε πολύ μεγάλο βαθμό.
Στην αντίπερα όχθη στο δικό του ντεμαράζ ο Γιώργος Παπανδρέου επιχείρησε χθες, στη διακαναλική συνέντευξη Τύπου, να καθησυχάσει για τα τρία στοιχεία που ο κάθε μετριοπαθής Έλληνας φοβάται, πριν την κάθε κυβερνητική αλλαγή: Ότι δεν θα υπάρξει ρεβανσισμός σε κανένα επίπεδο, ότι η στελέχωση του κρατικού μηχανισμού θα γίνει με αξιοκρατία και ότι ο ίδιος έχει σχέδιο για την επόμενη ημέρα, δηλαδή δεν είναι τα πάντα στον αέρα…
Ήταν η ύστατη προσπάθεια του για να απευθυνθεί σε όσους είναι ακόμη αναποφάσιστοι.
Στην ποδηλασία αυτός που κερδίζει τον αγώνα βρίσκει από την χαρά της νίκης και παρά την εξάντλησή του τη δύναμη να σηκώσει ψηλά τα χέρια θριαμβευτικά. Ο ηττημένος, επειδή η μυική του εξάντληση δεν έχει αντίβαρο, συχνά πέφτει και τσακίζεται.
Στην πολιτική ένας τέτοιος τερματισμός θα ήταν αληθινά καταστροφικός…