Σε μια χώρα στην οποία κυρίαρχη ιδεολογία στην κοινωνία είναι η διανομή του πλούτου, αλλά κανείς δεν ασχολείται με τους τρόπους που θα δημιουργηθεί αυτός ο προς διανομήν πλούτος, οι έννοιες της λογικής και των μεταρρυθμίσεων είναι εξαιρετικά… ευέλικτες. Όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα στην Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης, στον Οργανισμό Λιμένος Θεσσαλονίκης και στην Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων και κυρίως όσα θα ακολουθήσουν στις τρεις αυτές επιχειρήσεις που έχουν ως ιδιοκτήτη το ελληνικό κράτος ενδέχεται να δώσουν μια απάντηση για το αν στην Ελλάδα του 2016 η χρηστή διαχείριση και η κοινή αίσθηση έχουν μια κάποια θέση. Κατά κάποιο τρόπο στο θέατρο της Θεσσαλονίκης παίζονται αυτή την περίοδο περισσότερα απ’ όσα φαίνονται και το όποιο αποτέλεσμα προκύψει θα σηματοδοτεί ευρύτερα πράγματα.
Ο Οργανισμός Λιμένος Θεσσαλονίκης βρίσκεται επισήμως σε διαδικασία ιδιωτικοποίησης. Η κυβέρνηση θέλει να πουλήσει το 67% των μετοχών της ΟΛΘ ΑΕ, γι’ αυτό και υπέγραψε τη σχετική πρόβλεψη στο 3ο Μνημόνιο. Τουλάχιστον πέντε υποψήφιοι αγοραστές ενδιαφέρονται, αλλά η αντίδραση των εργαζομένων που εδώ κι ένα μήνα απέχουν από τις υπερωρίες και την εργασία του Σαββατοκύριακου απαξιώνει καθημερινά το λιμάνι. Η δήλωση – έκκληση του διευθύνοντος συμβούλου της ΟΛΘ ΑΕ Δημήτρη Μακρή, ο οποίος επιβεβαιώνει τα μεγάλα προβλήματα που δημιουργούνται ήδη στη διακίνηση των φορτίων και υπογραμμίζει ότι με αυτό τον τρόπο το λιμάνι χάνει την αξιοπιστία του προς τους πελάτες του, τα λέει όλα από μόνη της. Πολύ περισσότερο που ο κ. Μακρής είναι ο ίδιος εργαζόμενος της ΟΛΘ ΑΕ από 20ετίας και γνωρίζει καλά από πρώτο χέρι τι συνέβη στο λιμάνι το 2008 και ποιες υπήρξαν οι επιπτώσεις. Επομένως δεν μπορεί να κατηγορηθεί ως «εχθρός του λαού». Από την πλευρά τους οι εργαζόμενοι προτάσσουν το αίτημα να παραμείνει το λιμάνι δημόσιο, αλλά εστιάζουν στο πραγματικό τους πρόβλημα ότι χωρίς τη διασφάλιση των εργασιακών τους σχέσεων δεν μπορεί να υπάρξει πώληση. Αναγνωρίζουν, δηλαδή το δημόσιο ως εργοδότη τους, αλλά όχι και ως κάτοχο και διαχειριστή της επιχείρησης στην οποία εργάζονται. Του αφαιρούν το δικαίωμα να κάνει τις επιλογές του, ενδεχομένως –λέμε ενδεχομένως- με βάση το ευρύτερο συμφέρον της οικονομίας και της κοινωνίας.
Στην Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης το σκηνικό είναι ελαφρώς αντεστραμμένο. Η διοίκηση που είχε επιλέξει η κυβέρνηση από τα σπλάχνα της εταιρείας –δηλαδή από τους εργαζομένους- παραιτήθηκε, επειδή το σχέδιο για την εξυγίανση της εταιρείας που αποφάσισε ο αρμόδιος υπουργός συμπεριλαμβάνει μειώσεις μισθών και πώληση περιουσιακών στοιχείων. Λες και μπορεί να χρωστάει κάποιος – ο οποιοσδήποτε- πολλά, αλλά να εξακολουθεί να επιβιώνει χωρίς οικονομικές και με την περιουσία του άθικτη. Ως νέα διοίκηση τοποθετήθηκε ένας γεωπόνος που κατά δήλωση του ανήκει στο κόμμα που κυβερνάει, είναι δηλαδή αριστερός πέραν πάσης αμφιβολίας, αλλά επειδή ανέλαβε να υλοποιήσει το σχέδιο του ιδιοκτήτη της εταιρίας, βρέθηκε στο στόχαστρο των εργαζομένων. Το λάθος του Χρ. Ρώσσιου είναι ότι μίλησε για την υψηλή μισθολογική δαπάνη και την καταβολή αδικαιολόγητων επιδομάτων. Άλλη μια περίπτωση, δηλαδή, στην οποία οι εργαζόμενοι μιας δημόσιας επιχείρησης -εν προκειμένω πρόκειται για μια επιχείρηση που εκτός όλων των άλλων έχει τεράστια οικονομικά προβλήματα- αποδέχονται το δημόσιο αποκλειστικά στο ρόλο του ιδιοκτήτη της ΕΒΖ που διασφαλίζει τα δικά τους συμφέροντα, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτε άλλο.
Στην Ελληνική Βιομηχανία Οχημάτων το σκηνικό είναι στην ουσία το ίδιο. Η ΕΛΒΟ βρίσκεται για περισσότερα από δύο χρόνια σε διαδικασία ειδικής εκκαθάρισης, αφού με βάση την οικονομική της κατάσταση δεν μπορούσε να λειτουργεί. Οι εργαζόμενοι καταγγέλλουν την κυβέρνηση ότι δεν στηρίζει την εταιρεία και ότι έχει συμφωνήσει να την πουλήσει σε Γερμανούς. Για τα ίδια πράγματα κατήγγειλαν και τις προηγούμενες κυβερνήσεις. Ζητούν να ενταχθεί η ΕΛΒΟ κατά 100% στο Δημόσιο και μάλιστα –για να είναι ακόμη πιο σίγουροι για τον δημόσιο χαρακτήρα της εταιρείας- στο υπουργείο Άμυνας. Άλλη μια περίπτωση εργαζομένων που δεν αναγνωρίζουν κανένα δικαίωμα στον ιδιοκτήτη της εταιρίας –φυσικά ούτε να την κλείσει ή να την πουλήσει αν δεν πηγαίνει καλά ή αν αισθάνεται ότι αυτό τον συμφέρει. Το μόνο που αναγνωρίζουν στο ελληνικό δημόσιο – ιδιοκτήτη της ΕΛΒΟ είναι η υποχρέωση να καλύπτει τις υποχρεώσεις που τους αφορούν.