Skip to main content

Στεγαστικά δάνεια και αντικειμενικά κριτήρια: Από άκρο σε άκρο

Με βάση τη νέα αξιολόγηση, το ύψος των στεγαστικών δανείων δεν θα προκύπτει από την τρέχουσα αξία του ακινήτου, αλλά τη... μελλοντική.

Η είδηση πέρασε στα πολύ ψιλά. Ωστόσο, με βάση τα κριτήρια του «Τειρεσία» είναι μια από τις σημαντικότερες. Για πολλούς λόγος, ο σημαντικότερος από τους οποίους έχει να κάνει με το γεγονός ότι στο μέλλον θα επηρεάσει τη ζωή μας. Σε τι αφορά; Με «δυο λόγια» στο εξής:

Με βάση τη νέα αξιολόγηση με βάση στο όχι και τόσο απώτερο μέλλον θα δίνονται τα στεγαστικά δάνεια και στην Ελλάδα, το ύψος τους δεν θα προκύπτει λαμβάνοντας υπόψη την τρέχουσα αξία του ακινήτου, αλλά τη ...μελλοντική!

Δηλαδή, η τράπεζα δεν θα λέει «αυτό είναι το σπίτι, σε αυτή την περιοχή, σε αυτό τον όροφο και σε αυτή την οικοδομή, που ειναι αυτής της ηλικίας και το τιμολογώ στα 100 ευρώ», όπως ξέραμε μέχρι τώρα, αλλά: «αυτό είναι το σπίτι, αυτή η περιοχή, ο όροφος και η κατασκευή, αλλά παράλληλα αυτή είναι η σημερινή οικονομική κατάσταση του δανειολήπτη και αυτή η μελλοντική, όπως την εκτιμώ με βάση τις προοπτικές της δουλειάς του, του κλάδου του και βεβαίως των γενικών οικονομικών συνθηκών».

Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Οτι για να πάρει κανείς «καλά λεφτά» ως δάνειο, θα πρέπει να ανήκει σε ένα από τα λεγόμενα επαγγέλματα του μέλλοντος, να έχει προοπτικές τόσο ο ίδιος όσο και ο χώρος στον οποίο κινείται επαγγελματικά, αλλά και το γεγικότερο οικονομικό περιβάλλον, της κοινότητας τους, της κοινωνίας και της χώρας γενικότερα!

Ερώτημα 1ο: Τί είδους αντικειμενικά κριτήρια μπορεί να θεσπιστούν για να βγάζουν ένα τέτοιο συμπέρασμα; 'Η αλλιώς, θα υπάρχουν αντικειμενικά κριτήρια ή ο κάθε υποψήφιος δανειολήπτης θα εξαρτάται από τις απόψεις και τις ιδεοληψίες του κάθε τραπεζικού υπαλλήλου στο τμήμα των χορηγήσεων; Βεβαίως, οι τράπεζες έχουν τα τμήματα αναλύσεων, όμως, πόσο εξειδικευμένες εκθέσεις μπορούν να κάνουν κι αυτά, για να προσδιορίσουν το οικονομικό μέλλον ενός εκάστου αιτούντος;

Ερώτημα 2ο: Και με όλους αυτούς που θα αποκλείονται – και φαντάζομαι θα είναι πολλοί – τι θα γίνει; Τέλος, η πρόσβαση στο γκισέ και στο τραπεζικό χρήμα; Και πώς θα ζήσουν; Πώς θα φτιάξουν ή καλύτερα θα βοηθηθούν για να φτιάξουν τη ζωής τους, ώστε να περάσουν στην κατηγορία των «ευνοημένων»;

Βεβαίως, μπορεί κανείς να απαντήσει ότι και το καθεστώς του «μπάτε σκύλοι και αλέσετε», που ίσχυε μέχρι πρόσφατα με τα δάνεια, δεν μπορούσε να συνεχισθεί για πολύ. Και όντως, δεν συνεχίσθηκε. Ομως, είναι λύση να φτάσουμε στο άλλο άκρο;