Για όλους και για όλα μίλησε ο Βασίλης Σίμτσακ παραχωρώντας συνέντευξη στην ιστοσελίδα «badbasket.gr».
Αναλυτικά τα όσα δήλωσε ο σέντερ του Άρη:
Έχεις αγωνιστεί σε 7 ομάδες της Α1, αλλά οι μόνες ομάδες που φαίνεται να στεριώνεις για πάνω από χρόνο είναι αυτές του Δημήτρη Πρίφτη. Γιατί αυτό και ποια είναι η σχέση σου με τον κόουτς;
«Είναι αλήθεια ότι μόνο στην Καβάλα και τώρα στον Άρη έχω κάτσει για πάνω από ένα χρόνο στην καριέρα μου στην Α1, σίγουρα παίζει πολύ σημαντικό ρόλο ότι στον πάγκο βρίσκεται ο κόουτς Πρίφτης. Βέβαια υπήρχαν και άλλες συγκυρίες και σε άλλες ομάδες, όπως στον Πανιώνιο και στην ΑΕΚ να μείνω πάνω από ένα χρόνο αλλά επέλεξα, μετά από δική μου απόφαση, αλλά και επειδή ο κόουτς Πρίφτης με έφερε στην ομάδα, να τον ακολουθήσω.
Με τον Δημήτρη Πρίφτη η σχέση είναι ξεχωριστή, είναι κάτι το διαφορετικό, τον σέβομαι απόλυτα και με σέβεται απόλυτα, ξέρει τι μπορώ να του προσφέρω και εγώ ξέρω τι ζητάει στο γήπεδο και προσπαθώ να του το δίνω με όλη μου την ψυχή κάθε φορά. Υπάρχει πολύ αγάπη γιατί στην πιο δύσκολη περίοδο της μπασκετικής μου καριέρας ως τώρα, στην Καβάλα, όταν έπαθα ολική ρήξη χιαστού και ήμουνα ένα χρόνο και έξω, ήταν ο μόνος που με πίστεψε και την επόμενη χρονιά μου έδωσε ακόμα μια ευκαιρία να παραμείνω ζωντανός στο άθλημα. Θα του το χρωστάω αυτό για μια ζωή και προσπαθώ να του το ανταποδίδω πάντα στο γήπεδο».
Με την εμπειρία που έχεις, θεωρείς πως ο κόουτς Πρίφτης θα ταίριαζε στην Εθνική Ελλάδος όπως ακούγεται; Αν ναι, μπορεί τελικά ένας κόουτς να είναι και σε εθνική ομάδα και σε σύλλογο ταυτόχρονα και να είναι εξίσου καλός;
«Όσο αναφορά την Εθνική, σίγουρα ο κόουτς έχει όλα τα φόντα να γίνει πρώτος προπονητής. Είναι ένας άνθρωπος που βρίσκεται χρόνια ως βοηθός στην ομάδα, ξέρει πρόσωπα και καταστάσεις, ξέρει να διαχειρίζεται θετικά και αρνητικά αποτελέσματα σε μεγάλα τουρνουά και τον ξέρουν και οι άνθρωποι της ομοσπονδίας πολύ καλά. Από ότι ξέρω, υπάρχει και μεγάλος σεβασμός από τους παίκτες που έχουν περάσει τόσα χρόνια από την Εθνική, συν το ότι είναι εξελίξιμος προπονητής, έχει τρομερή δίψα για να πετύχει και η Εθνική χρειάζεται έναν τέτοιο προπονητή που να δίνει όλη του την ψυχή, ώστε η ομάδα να κάνει πάλι μεγάλα πράγματα.
Σίγουρα μπορεί να είναι και στην Εθνική ομάδα και σε σύλλογο, ειδικά έτσι όπως είναι τώρα το πρόγραμμα που τα παιχνίδια είναι όλα το καλοκαίρι. Δεν αλλάζει κάτι γιατί και σαν βοηθός ο κόουτς Πρίφτης έκανε κάποιο μικρό μέρος της προετοιμασίας και γενικά ήταν μέσα στην ομάδα. Τώρα αν αυτό αλλάξει κι έχει παιχνίδια μέσα στη χρονιά, δεν ξέρω κατά πόσο μπορεί να συνδυαστεί».
Ο Δούκας σου λείπει καθόλου;
«Ο Δούκας, να πω την αλήθεια, επειδή έχουν περάσει πάρα πολλά χρόνια δεν μπορώ να πω πως μου λείπει σαν ομάδα, μου λείπουν τα χρόνια που ήμουν εκεί. Ήταν διαφορετικά χρόνια, ήμουν πρωταγωνιστής σε ομάδα της Α2. Ουσιαστικά, ο Δούκας ήταν η ομάδα που μου έδωσε το έναυσμα να παίξω μπάσκετ, γιατί σε μια περίοδο που είχα αποφασίσει να σταματήσω, ήρθε ο Δούκας και με αγόρασε από την προηγούμενη μου ομάδα, τον Άγιο Θωμά, και κάπως έτσι κατάφερα να φτάσω εδώ που είμαι. Και φέτος το καλοκαίρι υπήρχε ένα φλερτ να επιστρέψω στην ομάδα, στην Α2 να την βοηθήσω να πετύχει τον στόχο της, αλλά δεν προχώρησε γιατί, εννοείται, επέλεξα να μείνω στην ομάδα του Άρη».
Τελικά που είναι καλύτερα να μένεις, Θεσσαλονίκη ή Αθήνα; Η οικογένειά σου βρίσκεται εδώ ή στην Αθήνα;
«Η Θεσσαλονίκη έχει σίγουρα καλύτερη ποιότητα ζωής, γιατί είναι όλα πιο μαζεμένα, πιο περιποιημένα. Εγώ όμως είμαι φαν της Αθήνας, γιατί θέλω να χάνομαι, να μην με ξέρει άνθρωπος, να μπορώ να κάνω αυτά που θέλω και να τα κρατάω για μένα. Στη Θεσσαλονίκη είναι λίγο διαφορετικά τα πράγματα, αλλά είναι πάρα πολύ ωραία αυτή η αγάπη που σου δείχνει ο κόσμος και σίγουρα θα ήθελα να συνεχίσω να είμαι εδώ.
Η οικογένεια μου είναι στην Αθήνα, είμαστε χωριστά, κάθε Παρασκευή – Κυριακή μας τρώνε τα αεροπλάνα πήγαινε έλα, οπότε θα ήθελα να φέρω την οικογένειά μου πάνω και να μείνουμε όλοι μαζί στην Θεσσαλονίκη».
Από όλα αυτά τα χρόνια που παίζεις μπάσκετ, τι σου έχει μείνει και ποιους ανθρώπους έχεις ξεχωρίσει, και θετικά και αρνητικά;
«Είμαι πάρα πολύ τυχερός γιατί γενικά στις ομάδες που ήμουνα είχα καλούς συμπαίκτες και πολύ καλούς ανθρώπους γύρω από την ομάδα, που αγαπούσαν τον σύλλογο και το μπάσκετ. Δεν θέλω να ξεχωρίσω κάποιον, πέρα από τον κόουτς Πρίφτη που όπως είπα και πριν μου έδωσε την δεύτερη ευκαιρία στο μπάσκετ.
Αρνητικά, δεν θα πω συγκεκριμένα άτομα αλλά θα πω τι είδος ανθρώπων δεν μπορώ. Δεν μπορώ τους ανθρώπους, που όταν κερδίζει η ομάδα και δεν έχουν παίξει καλά ή δεν έχουν παίξει καθόλου είναι στεναχωρημένοι και αντιστοίχως, όταν χάνει η ομάδα κι έχουν βάλει 30 πόντους ή έχουν παίξει καλά είναι χαρούμενοι. Με αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορώ να πω καν ένα γεια».
Στον Άρη, τα τελευταία χρόνια, παίκτες πάνε κι έρχονται, με συμβόλαια μεγαλύτερα από το δικό σου, αλλά στα δύσκολα, εσύ είσαι πάντα στο παρκέ. Γιατί αυτό, και ποια είναι η άποψη σου για τους παίκτες που πέρασαν τα τελευταία χρόνια από τον Άρη;
«Είμαι στο παρκέ στα δύσκολα γιατί μου έχει δώσει αυτήν την εμπιστοσύνη το προπονητικό επιτελείο. Σαν άνθρωπος είμαι και λίγο αναίσθητος, αλλά και τα δύσκολα μου αρέσουν πάρα πολύ, δηλαδή όταν κάτι δεν πάει καλά, ή όταν η ομάδα είναι πίσω, θέλω πάντα να μπαίνω στο παρκέ. Άλλες φορές μπορώ και βοηθάω, άλλες φορές έχω κάνει κι εγώ κακό στην ομάδα με την εμφάνισή μου. Ελπίζω οι θετικές μου εμφανίσεις και η βοήθεια που δίνω να είναι περισσότερες από τις αρνητικές. Σίγουρα, αυτές οι στιγμές που μπαίνω εγώ μέσα είναι κυρίως στην αρχή της χρονιάς, γιατί το να έρθει ένας νέος παίκτης και ειδικά ξένος και να παίξει στον Άρη σε γεμάτο γήπεδο, σε αυτό το κλειστό που έχει τεράστια ιστορία δεν είναι εύκολο. Οπότε, μέχρι να προσαρμοστούν, πρέπει πάντα εμείς οι Έλληνες παίκτες να βγαίνουμε μπροστά, ειδικά στην αρχή της χρονιάς.
Στα χρόνια που είμαι στον Άρη σίγουρα πέρασαν πάρα πολλοί καλοί παίκτες, και ξένοι και Έλληνες. Εντάξει, ας μην κρυβόμαστε, η περσινή χρονιά ήταν ξεχωριστή γιατί όλοι οι παίκτες ήρθαν για δέκα δραχμές και στο τέλος της χρονιάς άξιζαν εκατό. Δώσαν όλοι το κάτι παραπάνω και κατάκτησαν με το σπαθί τους αυτή την αξία. Και σίγουρα, αυτό είναι κάτι που τιμά τον κόουτς Πρίφτη και τους συνεργάτες του, γιατί το να βρίσκεις δύο χρόνια καλούς παίκτες, γιατί και φέτος οι παίκτες που πήραμε σαν προσόντα και μεμονωμένα σαν αθλητές ήταν πολύ καλοί, δεν είναι εύκολο».
Οι Μπάκνερ και Μαρμπλ γιατί δεν κατάφεραν να αποδώσουν τελικά, πως τους έβλεπες εσύ μέσα από τις προπονήσεις;
«Ο Μπάκνερ και ο Μαρμπλ πιστεύω απλά δεν έδεσαν με την ομάδα. Δεν ήταν θέμα ταλέντου, μιας και οι δύο από ταλέντο ξεχείλιζαν. Το θέμα ήταν σίγουρα στο μυαλό, στον τρόπο προσέγγισης στον τρόπο ζωής του Έλληνα αθλητή, όπου κάθε αγώνας πρέπει να είναι νίκη. Η ήττα δεν επιτρέπεται και μετά από μια ήττα στην Ελλάδα υπάρχει αυτή η στεναχώρια, αυτή η γκρίνια, αυτή η κριτική. Μάλλον αυτοί δεν μπόρεσαν να το διαχειριστούν, όπως το είδα εγώ, γιατί από ταλέντο και μπάσκετ ήταν σε πάρα πολύ υψηλό επίπεδο. Οπότε το ότι δεν απέδωσαν ήταν καθαρά θέμα χαρακτήρα και τρόπου σκέψης».
Την φετινή χρονιά, αν και το μπάτζετ είναι αυξημένο, ο Άρης δεν αποδίδει τόσο καλά όσο πέρσι, έχοντας ήδη παραπάνω ήττες από την προηγούμενη χρονιά, με 10 αγωνιστικές να μένουν ακόμη. Τι πιστεύεις ότι φταίει;
«Πιστεύω ότι στην αρχή έπαιξε ρόλο η χημεία. Κάνουμε καλές νίκες αλλά και πολύ κακές ήττες, γιατί όταν χάνουμε η ήττα μας είναι κακή. Γιατί μπορείς να χάσεις και να πεις ότι προσπάθησα ή ότι έχασα το καλάθι και για αυτό χάσαμε, αλλά οι πιο πολλές ήττες μας είναι κακές ήττες, με άσχημες εμφανίσεις. Είναι θέμα συγκέντρωσης και τρόπος διαβάσματος του παιχνιδιού. Εκεί πιστεύω πάσχουμε και εκεί γίνεται και μεγάλη προσπάθεια καθημερινά στην προπόνηση για να το βελτιώσουμε πολύ».
Τελικά τι χρειάζεται για να επιβιώσει κάποιος τόσα χρόνια στο πρωτάθλημα της Α1; Ιδιαίτερα ένας ψηλός, όπως εσύ, που τις περισσότερες φορές έχεις να αντιμετωπίσεις Αμερικάνους – θηρία;
«Σίγουρα για να επιβιώσεις τόσα χρόνια χρειάζεται θέληση, χρειάζεται να βλέπεις αθλητές που έχουν κάνει μεγάλη καριέρα και να δεις πως κατάφεραν κι έχουν φτάσει εκεί που φτάσανε, κι αν δεν έχεις το μεγάλο προσόν να μπορείς να σκοράρεις τριάντα πόντους σε κάθε παιχνίδι, να ψάξεις να βρεις τρόπους να γίνεις χρήσιμος για την ομάδα σου. Χρειάζεται επίσης, στις δύσκολες στιγμές, από τις άσχημες εμφανίσεις και από τις μεγάλες ήττες να μαθαίνεις και να προχωράς. Γιατί στις νίκες το μυαλό δεν λειτουργεί, δεν βλέπει τι πήγε καλά και τι δεν πήγε, ενώ στις ήττες κάνεις την καλύτερη αυτοκριτική και μπορείς και βελτιώνεσαι».
Τι θα συμβούλευες τα νέα παιδιά που ξεκινάνε το μπάσκετ; Υπάρχει κάποιος αθλητής που αυτή τη στιγμή θαυμάζεις το ήθος του και θα ήταν πρότυπο για τη νέα γενιά;
«Το πρώτο που θα συμβούλευα τα παιδιά είναι να έχουν δίψα για αυτό που κάνουνε και να το αγαπάνε πραγματικά. Να είναι ταπεινά πάρα πολύ, γιατί πόσα και πόσα ταλέντα έχουν περάσει από τα παρκέ της Α1 και τις Α2 και δεν κατάφεραν να παίξουν ενώ παιδιά που είχαν μηδέν ταλέντο κατάφεραν και έκαναν καριέρα στην Α1.
Ο αθλητής που παρακολούθησα και θαύμαζα από την γενιά μου ήταν ο Δημήτρης Διαμαντίδης, ένας καταπληκτικός παίκτης, ο οποίος από την πρώτη μέρα που μπήκε στο παρκέ μέχρι την τελευταία που σταμάτησε, συνεχώς βελτιωνόταν. Πιτσιρικάς νομίζω δεν ήταν πότε στις Εθνικές ομάδες, δούλεψε όμως πάρα πολύ, δεν προσέβαλλε πότε κανέναν αντίπαλο, έκανε τρομερά πράγματα στην άμυνα και γενικότερα πράγματα που δεν φαίνονται στην στατιστική. Ο τρόπος του έγινε πρότυπο για έναν νέο τρόπο παιχνιδιού στο μπάσκετ, κατάφερε δηλαδή να βάλει νέα πράγματα στο άθλημα, τα οποία χωρίς αυτόν δεν θα είχαν έρθει στο μπάσκετ».
Με τον Τόνι Κωνσταντινίδη τελικά τι έγινε και εκνευρίστηκες τόσο; Δεν σε έχουμε συνηθίσει σε τέτοιες αντιδράσεις.
«Για το περιστατικό με τον κύριο Κωνσταντινίδη δεν θα ήθελα αναφερθώ παραπάνω, το κρατάω για μένα. Κάτι είχε ειπωθεί μέσα στην βδομάδα, εγώ το έμαθα και το κράταγα μέσα μου και εκείνη την στιγμή, επειδή είχαμε κάνει και πολύ κακή ήττα στο πρώτο παιχνίδι, δεν άντεξα και κακώς μάλλον αντέδρασα έτσι. Αλλά, καμιά φορά, είμαστε κι εμείς άνθρωποι και κάποια πράγματα μας κάνουν και βγαίνουμε λίγο από τα ρούχα μας. Αλλά το θέμα τελείωσε μέσα στο παρκέ, ότι έγινε έγινε».
Για το παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ, ο κόουτς Πρίφτης μίλησε για διαιτησία. Εσένα ποια είναι η άποψή σου; Γενικότερα θεωρείς πως ο ΠΑΟΚ παίρνει σφυρίγματα παραπάνω, στα παιχνίδια με τον Άρη;
«Εγώ είμαι της άποψης για την διαιτησία, ότι αν μια ομάδα είναι πραγματικά καλύτερη στο παρκέ, θα κερδίσει ό,τι να γίνει. Στο παιχνίδι με τον ΠΑΟΚ, στο πρώτο ημίχρονο ήμασταν πάρα πολύ καλοί αλλά στο δεύτερο κάναμε πάρα πολλά λάθη. Δεν ήμασταν καθόλου συγκεντρωμένοι, ειδικά στην επίθεση, και ενώ στην αρχή κυκλοφορήσαμε καλά την μπάλα, μετά χάσαμε κάποια ελεύθερα σουτ και από κει και πέρα ήμασταν πάρα πολύ σφιχτοί και δεν καταφέραμε να κάνουμε καλό παιχνίδι. Αλλά όπως είπα και πριν, πιστεύω πως η καλή ομάδα θα κερδίσει οτιδήποτε και αν γίνει στο γήπεδο εκτός αν γίνονται πράγματα πολύ παρατεταμένα ή πολύ προκλητικά».
Οπότε με τον ΠΑΟΚ δεν θεωρείς πως έφταιγε η διαιτησία για την ήττα;
«Προσωπικά πιστεύω πως δεν έφταιγε η διαιτησία. Μπορούσαμε αλλά φταίμε εμείς καθαρά που δεν κερδίσαμε. Αν ήμασταν λίγο καλύτεροι, λίγο πιο συγκεντρωμένοι και πιο εύστοχοι, πιστεύω θα κερδίζαμε».
Η φετινή Α1 πως σου φαίνεται; Έχεις ξεχωρίσει κάποια ομάδα ή κάποιους παίκτες; Γενικότερα, παρακολουθείς παιχνίδια όταν δεν παίζεις;
«Να πω την αλήθεια δεν βλέπω πολλά παιχνίδια από την Α1 σχεδόν καθόλου. Η ομάδα πάντως που με έχει εντυπωσιάσει είναι ο Κόροιβος, ο οποίος, με ένα πάρα πολύ μικρό μπάτζετ, έχει καταφέρει κι έχει κάνει πολύ καλές και εντυπωσιακές εμφανίσεις.
Από παιχνίδια παρακολουθώ πάρα πολύ Ευρωλίγκα και ΝΒΑ. Παρακολουθώ σχεδόν όλα τα παιχνίδια της Μπαρτσελόνα γιατί εκεί παίζει ο κολλητός μου ο Βεζένκοφ και μιλάμε σχεδόν κάθε μέρα. Προσπαθώ κι εγώ από την μεριά μου να τον βοηθάω μέσα από ότι έχω δει από το παιχνίδι του και να του δίνω κι εγώ τις δικές μου απόψεις».
Στα 35 σου πλέον σκέφτεσαι το μέλλον; Για πόσο ακόμα θα ήθελες να παίζεις, και τι σκέφτεσαι να κάνεις όταν αποσυρθείς; Γενικά θεωρείς ότι έχεις εκπληρώσει τα όνειρα που είχες όταν ξεκινούσες το μπάσκετ;
«Σίγουρα έχω αρχίσει να σκέφτομαι ότι σε λίγο καιρό μπορεί και να μην παίζω άλλο μπάσκετ. Μπορεί το καλοκαίρι, μπορεί σε ένα χρόνο, μπορεί σε δύο χρόνια, δεν ξέρω ακόμα. Εγώ, όσο θα είμαι υγιής θα ήθελα να παίζω, αλλά αν υπάρχει κάτι άλλο πέρα από αγωνιστικό κομμάτι θα ήθελα και θα μπορούσα κι αυτό να το συζητήσω ευχαρίστως. Και θα ήθελα πάρα πολύ, όπως είπα και πριν, να μείνω στην Θεσσαλονίκη, να φέρω την οικογένεια μου εδώ και να μπορέσω να μείνω σε αυτήν την ομάδα. Γιατί νιώθω σαν να είμαι πολλά χρόνια εδώ, έχω δεθεί πάρα με τους ανθρώπους που είναι μέσα στην ομάδα και με τον κόσμο και θέλω κι εγώ, από την πλευρά μου, να προσφέρω πάρα πολλά πράγματα.
Σίγουρα έχω εκπληρώσει και με το παραπάνω τα όνειρά μου γιατί όταν ξεκινούσα να παίζω μπάσκετ, αν μου έλεγαν ότι θα παίζεις στον Άρη, στην ηλικία που είμαι, αλλά και ότι θα μπορείς να ζεις αυτές τις στιγμές, που έχω ζήσει τα τελευταία χρόνια στην ομάδα, θα τους έλεγα τρελούς. Δεν σταματάω όμως εδώ, είμαι πάρα πολύ εγωιστής θέλω να κερδίζω και η ομάδα μου ο Άρης να κερδίζει όσο πιο πολλά παιχνίδια γίνεται και να φτάνει όσο πιο μακριά μπορεί, σε οποιαδήποτε οργάνωση κι αν παίζει».
Τι πιστεύεις ότι πρέπει να κάνει ο Άρης στον επαναληπτικό με το Στρασβούργο για να προκριθεί;
«Πιστεύω ότι το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να μπούμε καθαρά για να κερδίσουμε και πάλι το παιχνίδι. Αν μπούμε με νοοτροπία να κρατήσουμε την διαφορά, μπορεί να έχουμε δυσάρεστες εκπλήξεις Πρέπει να μπούμε στο ματς στη Γαλλία σαν να χουμε χάσει το ματς στη Θεσσαλονίκη και να παλέψουμε με νύχια και με δόντια για να κερδίσουμε κι εκείνο το παιχνίδι».
Για τον τελικό Κυπέλλου ποια είναι η άποψή σου; Τι πιθανότητες έχει ο Άρης να κατακτήσει το τρόπαιο;
«Πιστεύω ότι είναι μεγάλο παιχνίδι για την ομάδα μας, μια τεράστια ευκαιρία, μετά από πολλά χρόνια να διεκδικήσει έναν τρόπαιο. Σίγουρα το φαβορί είναι ο Παναθηναϊκός. Με την μεταφορά του τελικού στην έδρας μας πιστεύω πως το μικρό μας ποσοστό για την κατάκτηση του κυπέλλου μεγάλωσε λίγο. Αλλά δεν παραμυθιαζόμαστε, δεν πετάμε στα σύννεφα, θα είναι ένα πάρα πολύ δύσκολο παιχνίδι και το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να παίζουμε την κάθε φάση, κάθε άμυνα κάθε επίθεση, σαν να είναι η τελευταία.
Και από κει και πέρα, στο τέλος του παιχνιδιού, όταν κοιταχτούμε μεταξύ μας, να πούμε ότι δώσαμε το 110% των δυνάμεών μας και είμαστε ευχαριστημένοι από την προσπάθειά μας. Το να χάσεις χωρίς να προσπαθήσεις είναι το χειρότερο, Το θέμα είναι να δώσουμε τα πάντα, κι αν δώσουμε τα πάντα έχουμε κι εμείς τις δικές μας πιθανότητες για να κατακτήσουμε το τρόπαιο».