Του Αθανάσιου Σαββάκη*
Σύμφωνα με τις προβλέψεις του ΔΝΤ, το 2017 θα είναι χρονιά οικονομικής ανάπτυξης παγκοσμίως. Στην Ελλάδα, όμως, επικρατεί αβεβαιότητα, πολιτική αστάθεια. Εν τέλει: κατήφεια κι απογοήτευση.
Σύμφωνα λοιπόν με τα στοιχεία του ΔΝΤ ο ρυθμός ανάπτυξης του παγκόσμιου ΑΕΠ αναμένεται να διαμορφωθεί για το 2017 στο 3,4%, από 3,1% το 2016. Η πρόβλεψη αυτή προκύπτει από τον ρυθμό ανάπτυξης των αναδυόμενων οικονομιών. Όσον αφορά τα αντίστοιχα στοιχεία για την Ευρωζώνη, το ΑΕΠ αναμένεται να αυξηθεί κατά 1,7% το 2017 και ο πληθωρισμός να διαμορφωθεί στο 1,3%.
Για όγδοη συνεχόμενη χρονιά η ύφεση στη χώρα μας καλά κρατεί και δυστυχώς θα συνεχίσει να υπάρχει όσο οι ζητούμενες μεταρρυθμίσεις από τον επιχειρηματικό κόσμο της χώρας, δεν γίνονται πραγματικότητα.
Σε ένα περιβάλλον πολιτικά και οικονομικά ρευστό, είμαστε μονίμως θεατές των εξελίξεων.
Χωρίς ισχυρή μεταποιητική δραστηριότητα, η οποία θα παράγει διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα, η χώρα δεν μπορεί να έχει αναπτυξιακό μέλλον. Αν εξετάσουμε το παγκόσμιο οικονομικό γίγνεσθαι θα δούμε ότι οι ισχυρότερες οικονομίες του πλανήτη διαθέτουν ισχυρή βιομηχανία.
Μάλιστα, οι χώρες που διέθεταν ισχυρή μεταποιητική βάση, βίωσαν την κρίση λιγότερο έντονα, απ’ ότι οικονομίες στις οποίες κυρίαρχο ρόλο κατείχαν το εμπόριο και οι υπηρεσίες. Είναι προφανής τεκμηρίωση που διαχρονικά επιβεβαιώνει ότι η μεταποίηση «συντηρεί» πλήθος «δορυφορικών» επιχειρηματικών δραστηριοτήτων και επαγγελμάτων.
Γι’ αυτό είναι δυνατόν η μεταποίηση, από το ισχνό 8% που βρίσκεται σήμερα ως ποσοστό του ΑΕΠ στη χώρα μας, να ανέλθει, με πραγματικές μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις στο περιβάλλον δραστηριοποίησής της, στο 12% μέσα στα επόμενα πέντε χρόνια. Ας μην παραβλέψουμε το γεγονός ότι η βιομηχανία την εποχή της οικονομικής κρίσης εισφέρει περίπου 55 δισ. ευρώ στο ΑΕΠ της χώρας, διατηρεί 1,2 εκατ. θέσεις εργασίας και τροφοδοτεί τα κρατικά ταμεία με περισσότερα από 11 δισ. ευρώ το χρόνο.
Η «αιχμή του δόρατος» για την αύξηση της μεταποίησης ως ποσοστού του ελληνικού ΑΕΠ θα πρέπει να είναι οι ιδιωτικές επενδύσεις. Τεχνογνωσία υπάρχει, προϊόντα με δυνατότητες να κατακτήσουν τις διεθνείς αγορές υπάρχουν, ανθρώπινο δυναμικό με υψηλά προσόντα που μπορεί να προσαρμοσθεί στα δεδομένα του ανταγωνισμού επίσης υπάρχει… Τι λείπει; Το κατάλληλο επιχειρηματικό περιβάλλον. Αντί λοιπόν να ασχολούμαστε με το πιθανό αποτέλεσμα των εκλογών στις διάφορες Ευρωπαϊκές χώρες και το κατά πόσο θα είναι ευνοϊκό για την Ελλάδα, καλύτερα να κάτσουμε όλοι μαζί, πολιτεία και κοινωνικοί εταίροι, στο τραπέζι της συνεννόησης και να συμφωνήσουμε με νηφαλιότητα, τη δομή του νέου παραγωγικού μοντέλου της χώρας.
Στο πλαίσιο αυτό, η χώρα μας θα πρέπει να σχεδιάσει και να υλοποιήσει τη δική της βιομηχανική πολιτική, ούτως ώστε αφενός να ενθαρρυνθούν οι αναγκαίες προσαρμογές, που πρέπει να υιοθετηθούν από τις εγχώριες επιχειρήσεις, με στόχο να τις κάνουν περισσότερο εξωστρεφείς και ανταγωνιστικές, και, αφετέρου, να βελτιωθεί το οικονομικό περιβάλλον μέσα στο οποίο λειτουργεί η βιομηχανία. Αν, έστω και την ύστατη ώρα, ολιγωρήσουμε, η χώρα πραγματικά θα εξακολουθήσει να είναι ουραγός και υπό κηδεμονία.
*Ο Αθανάσιος Σαββάκης είναι πρόεδρος του Συνδέσμου Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος