Skip to main content

Ψυχική Υγεία και από-ασυλοποίηση

Απαιτείται αναπροσαρμογή της κρατικής μέριμνας για την αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων.

Σύμφωνα με την Έκθεση για την παγκόσμια υγεία που συντάχθηκε από τονΠαγκόσμιο Οργανισμό Υγείας (ΠΟΥ) ,στο τέλος του 20ου αιώνα, 450 εκ. άνθρωποι θα υποφέρουν από ψυχιατρικές διαταραχές, νευρολογικές παθήσεις, αλκοολισμό και εξάρτηση από εθιστικές ουσίες.  

Η καταθλιπτική συνδρομή μείζονος τύπου αποτελεί την τέταρτη μεγαλύτερη επιβάρυνση στη δημόσια υγεία και εκτιμάται ότι το 2020 θα ανέλθει στη δεύτερη θέση. Παράλληλα προς τις κλασσικές ψυχικές διαταραχές που προαναφέρθηκαν οι νέοι ψυχικά πάσχοντες από αλκοολισμό, διάφορες μορφές άνοιας και τοξικομανίες εκτιμάται ότι αποτελούν πλέον τις νέες κατηγορίες ασθενειών για τις οποίες επιβάλλεται συγκεκριμένη προετοιμασία για την αποτελεσματική περίθαλψή τους.

Απαιτείται αναπροσαρμογή της κρατικής μέριμνας για την αντιμετώπιση των κοινωνικών προβλημάτων που προκύπτουν από αυτές τις νοσηρές καταστάσεις. 

Στη χώρα μας 

Τα επιδημιολογικά δεδομένα στη χώρα μας είναι παρεμφερή με αυτά του

εξωτερικού.

Φαίνεται, όμως, ότι δεν έχει γίνει αντιληπτό από την πολιτική ηγεσία της χώρας το μέγεθος του προβλήματος και οι ανελαστικές ανάγκες για ψυχιατρική περίθαλψη οι οποίες δημιουργούνται για την προσεχή 20ετία. 

Παράλληλα, η Ψυχιατρική Μεταρρύθμιση (από-ασυλοποίηση) ,στο βαθμό πουεπιχειρήθηκε στην Ελλάδα, στόχευε στην έξοδο των εγκλείστων στα άσυλα ασθενών και στηρίχθηκε κατά μέγιστο ποσοστό στην κοινοτική χρηματοδότηση.  

Έτσι ,κυρίως για  Μονάδες Ψυχοκοινωνικής Αποκατάστασης του ιδιωτικού τομέα (ξενώνες, διαμερίσματα, οικοτροφεία κλπ.), αναλήφθηκαν στο παρελθόν πολλά κονδύλια, που ωστόσο δεν διατέθηκαν πάντοτε στους σκοπούς για τους οποίους δόθηκαν, γεγονός το οποίο δεν απετράπη από τα ελεγκτικά όργανα του κράτους.  

Ήδη όμως, το ελληνικό Δημόσιο δεν αναπληρώνει τις αρχικές εισροές κοινοτικών πόρων, από τον κρατικό προϋπολογισμό, με ταυτόχρονη ενεργοποίηση διαδικασιών ουσιαστικού ελέγχου και διασφάλισης της χρήσης των επιδοτήσεων υπέρ των ασθενών, προβαίνοντας σε υπέρμετρες περικοπές.  

Το αποτέλεσμα είναι ότι σημειώνεται εμφανής οπισθοδρόμηση της ψυχιατρικής μεταρρύθμισης, με ορατό τον κίνδυνο επανασυλοποίησης πολλών ατόμων.