Πράγματι είμαστε «ανάδελφο» έθνος, όπως είχε πει ο τ. πρόεδρος κ. Σαρτζετάκης, αλλά προσθέτω ότι είμαστε και «άφιλο» υπό την έννοια ότι τους φύσει φίλους τούς έχουμε απαρνηθεί, ενώ οι θέσει φίλοι εναλλάσσονται αναλόγως των συμφερόντων τους και μάλλον τον όρο φίλοι οφείλουμε εντός εισαγωγικών να τον εννοούμε.
Εκεί που αναπέμπαμε ύμνους προς τον καγκελάριο της Αυστρίας ο οποίος είχε συνηγορήσει υπέρ της θέσεώς μας, ότι η απαίτηση των Θεσμών για επί πλέον λιτότητα δεν θα επιφέρει κάποιο όφελος, απεναντίας μάλιστα θα οδηγήσει σε περαιτέρω ύφεση, ανακαλούμε τώρα την πρέσβειρά μας από την Βιέννη, και απορρίπτουμε το αίτημα της υπουργού Εσωτερικών της Αυστρίας να επισκεφθεί την χώρα μας, προκειμένου να διευθετηθούν οι διαφορές μας.
Φυσικά, κατά πάγια συνήθειά μας, δεν φταίμε ποτέ εμείς. Πάντα κάποιος άλλος μάς αδικεί, ενώ εμείς πράττουμε μονίμως τα ορθά. Βεβαίως, πολλές φορές είμαστε αδικούμενοι, αλλά πάντοτε, χωρίς εξαίρεση; Είναι κανόνας, πως αν δεν αναγνωρίσεις τα λάθη σου, όχι μόνον δεν θα διορθωθείς, αλλά θα τα επαναλάβεις. Και μπορεί ο Αισώπειος μύθος να διδάσκει ότι πρέπει να μαθαίνεις από τα παθήματα των άλλων, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν πρέπει να συμβαίνει το ίδιο και με τα δικά μας παθήματα.
Αντί, επομένως να επιδιώκουμε την απόκτηση φίλων, επιζητούμε την απόκτηση προστατών. Πέραν του ότι δεν θα έπρεπε να συμβαίνει αυτό σε έναν λαό που κάποτε την τιμή και αξιοπρέπεια έθετε στην πρώτη θέση των χαρακτηριστικών του, η «προστασία» των ισχυρών δεν παρέχεται αμισθί, ούτε είναι μόνιμη.
Κατά την διαρρεύσασα 25ετία στραφήκαμε προς την Γερμανία -πληρώνοντας ακριβά τα γερμανικά προϊόντα λόγω των ακατάσχετων δωροδοκιών επίορκων αρμοδίων Ελλήνων-, συνεχίσαμε με ύβρεις κατά της κας Μέρκελ και του κ. Σόιμπλε (ακόμη και με καταδικαστέα ρατσιστική πρόθεση, όπως αυτήν του διασκεδαστή κ. Λαζόπουλου), και στην συνέχεια αναζητούμε την υποστήριξη της κας Μέρκελ στο νέο μέτωπο που ανοίξαμε με την Αυστρία και τις συνακόλουθες χώρες.
Μάλιστα, η Frankfurter Allgemeine Zeitung αναρωτιεται: «… παρατηρείται μια αλλαγή εδώ και μήνες στην ελληνική κοινωνία και στους πολίτες -που δεν έχουν συνολική εποπτεία- μια σύγχυση. Οι Γερμανοί δεν ήταν οι κακοί; Πώς ταιριάζει τώρα αυτό με το γεγονός ότι η Γερμανία δεν αφήνει τους Έλληνες μόνους; Και αντίθετα στην ευρωκρίση, ο Αυστριακός καγκελάριος Βέρνερ Φάιμαν δεν ήταν εκείνος που εξέφραζε την κατανόησή του στους Έλληνες;» διατυπώνει τα ερωτήματα των «μπερδεμένων» Ελλήνων η εφημερίδα.
Είναι παντελώς αδιάφορο το κίνητρο που κινεί την στάση της Αυστρίας. Αρχίσαμε πάλι με εξωτερίκευση του θυμού μας, τους χαρακτηρισμούς μας τον νεαρό αυστριακό ΥΠΕΞ. «Θρασύ μειράκιο» τον αποκάλεσαν κάποιοι, λησμονώντας ότι οι αποφάσεις δεν είναι ατομικές, αλλά έχουν την έγκριση της αυστριακής κυβέρνησης. Μας το επιβεβαίωσε αυτό ο ίδιος ο «φίλος» μας Αυστριακός καγκελάριος. Άρα, ουσιαστικώς ο όποιος χαρακτηρισμός, ή συμπεριφορά προς τον ΥΠΕΞ και ΥΠΕΣ της Αυστρία, αντανακλά προς όλη την αυστριακή κυβέρνηση, δημιουργώντας νέους αντιπάλους.
Η Αυστρία, δεν γνωρίζω εάν διατηρεί στην μνήμη της την εποχή του Μέτερνιχ επιδιώκοντας να την ξαναζήσει, γεγονός όμως είναι ότι αυτήν την στιγμή επηρεάζει πολλές βαλκανικές χώρες των οποίων θα έπρεπε να επιδιώξουμε την συμπαράσταση και όχι την αντιπαλότητα.
Το κακό για μας είναι, ότι έχουν δύο επιχειρήματα. Αφενός αυτά που πράττουμε τώρα εν μέσω πανικού, είχαμε αναλάβει την υποχρέωση να τα υλοποιήσουμε από το Νοέμβριο, αλλά ουδέν πράξαμε, αφετέρου πολλές φορές έχει ειπωθεί από δημόσια χείλη ότι δεν μπορούμε να φυλάξουμε τα θαλάσσια σύνορά μας, και είναι φυσικό αυτό (για πρακτικούς λόγους, και όχι επειδή ο πρωθυπουργός μας δεν γνωρίζει πως υπάρχουν θαλάσσια σύνορα).
Η διάψευση του κ. Μουζάλα στην αποκάλυψη της κας Μικλ-Λάιτνερ, της Αυστριακής υπουργού, ότι ο Έλληνας ομόλογός της φέρεται να της είπε πως η χώρα μας δεν μπορεί να προστατεύσει τα εξωτερικά σύνορα, μάλλον δεν πείθει, αφού αυτό αποδεικνύεται στην πράξη. Αν μπορούσαμε να τα προστατεύσουμες, δεν θα είχαμε την καθημερινή άφιξη χιλιάδων μεταναστών.
Δυστυχώς όλα όσα συνέβησαν κατά την διαρρεύσασα εξαετία, αλλά κυρίως κατά το προηγούμενο έτος με τις γραφικές αλλά συνάμα και τραγικές εμφανίσεις της ελληνικής κυβέρνησης στα διεθνή φόρα, οδήγησαν στην απώλεια της αξιοπιστίας μας. Πώς είναι δυνατόν να θεωρηθούν αξιόπιστοι οι κυβερνώντες από τους ξένους, όταν δεν τους πιστεύουμε εμείς;
Ο Αριστοτέλης στην Ρητορική του γράφει, πως ένα από τα στοιχεία που απαιτούνται για να γίνει πιστευτός ο λόγος του ρήτορα, πρέπει αυτός να είναι αξιόπιστος. Κι αυτό το προσόν το έχουμε χάσει.