Σε λίγα εικοσιτετράωρα οι πολίτες της χώρας θα κληθούν να προσέλθουν στις κάλπες για να αποφασίσουν για την επόμενη ημέρα και την επόμενη κυβέρνηση. Στο δρόμο προς τις εκλογές της Κυριακής οι εργαζόμενοι ακούσαμε πολλά. Από υποσχέσεις και δεσμεύσεις για αυξήσεις μισθών, σεβασμό των εργασιακών δικαιωμάτων μας, ενίσχυση των ελεγκτικών μηχανισμών για την τήρηση των κανόνων ασφάλειας στους χώρους δουλειάς. Στο Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Θεσσαλονίκης επίσης, στο πλαίσιο της Εργατικής Πρωτομαγιάς και της επετειακής εκδήλωσης για την απόδοση τιμής στους αγωνιστές του Μάη του ’36 βρεθήκαμε με αρκετούς υποψήφιους βουλευτές σχεδόν όλων των κομμάτων, υποψήφιους που συμφωνούν ότι ο κόσμος της εργασίας θα πρέπει να ενισχυθεί.
Στα διαφημιστικά σποτ βλέπουμε προτάσεις για αύξηση του κατώτατου μισθού, μισθού που θυμίζει περισσότερο όνειρο παρά πραγματικότητα.
Τα δεδομένα είναι για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα πολύ συγκεκριμένα. Ο μισθός δεν φτάνει και ο λογαριασμός δεν βγαίνει. Η παραπάνω φράση δεν αποτελεί απλώς ένα σύνθημα σε αφίσες των κινητοποιήσεων της ΓΣΕΕ και των ανά την Ελλάδα Εργατικών Κέντρων. Είναι η δική μας πραγματικότητα. Η δική μας καθημερινότητα. Η ζωή μας τα τελευταία πολλά χρόνια. Το μόνιμο και διαρκές άγχος μας να αντεπεξέλθουμε στις υποχρεώσεις μας, κόβοντας πλέον από παντού και χωρίς να καλύπτουμε τις ανάγκες μας. Να ζήσουμε μια ζωή με αξιοπρέπεια. Να αμειβόμαστε για την δουλειά που κάνουμε, για τον προσωπικό χρόνο που στερούμαστε από τις οικογένειες και τα παιδιά μας.
Τα κόμματα ξιφουλκούν στο θέμα του κατώτατου μισθού, της αύξησής του και των άμεσων ή καθυστερημένων χρονικά πρωτοβουλιών που υπήρξαν προς αυτή την κατεύθυνση. Εμείς όμως δεν εξετάζουμε το ζήτημα μονομερώς αλλά συνδυαστικά. Ναι, ο κατώτατος μισθός αυξήθηκε. Παράλληλα όμως μειώθηκε η αγοραστική δύναμη των εργαζομένων, όπως αποδεικνύεται κι από τις σχετικές μελέτες. Ταυτόχρονα, αυξήθηκαν οι τιμές των προϊόντων λαϊκής κατανάλωσης και η ακρίβεια καλπάζει. Την ίδια ώρα, στη Βόρεια Ελλάδα οι εργαζόμενοι λαμβάνουν ως μισθό για τις υπηρεσίες που παρέχουν μόλις τα μισά σε σχέση με τους συναδέλφους μας στην Αττική για τις αντίστοιχες υπηρεσίες. Η εργασιακή ανισότητα οξύνεται. Και μεγαλώνει όχι μόνο σε διαφορετικές γεωγραφικά περιοχές αλλά ακόμα και στην ίδια πόλη. Άλλα τα ποσοστά ανεργίας στις γυναίκες και τους άνδρες, άλλα στους νέους.
Πρόσφατα, γίναμε μάρτυρες ενός πρωτοφανούς επεισοδίου καταστρατήγησης της εκλογικής διαδικασίας με πρωταγωνιστή εργοδότη ο οποίος παρουσία υπουργού «υπέδειξε» δια της τρομοκράτησης τους εργαζόμενους της επιχείρησής του τι να ψηφίσουν την επόμενη Κυριακή, περιστατικό που κατήγγειλε και καταδίκασε και επίσημα με ανακοίνωσή του το Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης.
Οι εργαζόμενοι της χώρας πρέπει να ψηφίσουν: ό,τι θέλει ο καθένας, όποιο πρόγραμμα κόμματος κι αν εμπιστεύεται. Η αποχή δεν είναι λύση.
Ωστόσο, θα πρέπει να γίνει κατανοητό και σε εκείνους που σήμερα ζητούν την ψήφο μας ότι πρέπει να θυμούνται τους εργαζόμενους, τις δυσκολίες και τα προβλήματά τους καθημερινά, κι όχι μόνο προεκλογικά. Όπως καθημερινές είναι οι παρεμβάσεις των συνδικαλιστικών μας οργανώσεων, που εκπροσωπούν το σύνολο των εργαζομένων σε Πολιτεία, κόμματα, εργοδότες.
Το εργατικό Κίνημα θα βρίσκεται πάντα στην πρώτη γραμμή του αγώνα διεκδικώντας αξιοπρεπείς συνθήκες διαβίωσης, ασφαλείς χώρους εργασίας και πλήρη εργασιακά δικαιώματα.
*Ο Χάρης Κυπριανίδης είναι πρόεδρος του Εργατοϋπαλληλικού Κέντρου Θεσσαλονίκης
