Skip to main content

Πόσο καιρό χρειάζεται ένας μαρξιστής να γίνει φιλελεύθερος;

Η «μετάλλαξη» του Αλέξη Τσίπρα και η χαμένη ευκαιρία από το ταξίδι τους στις ΗΠΑ, και τη συνάντηση με τον πρώην πρόεδρο Κλίντον.

Παρακολουθώ την «μετάλλαξη» του κ. Τσίπρα, αφ’ ης στιγμής διαπίστωσε πόσο καταστροφική ήταν η δήθεν επτάμηνη διαπραγμάτευση, η οποία υποχρέωσε αυτόν και εμάς να αποδεχθούμε ένα δυσβάστακτο Μνημόνιο -του οποίου η υλοποίηση είναι αμφίβολη- και να διαπιστώσει την ανυπαρξία των εναλλακτικών δρόμων, στην κατάσταση της χώρας, στην οποία ο ίδιος και οι προηγούμενοι συνέβαλαν.

Το πρόβλημά του είναι η σύγκρουση συναισθήματος και λογικής. Επειδή η μεν λογική του υπέδειξε -μετά από πολλά μαθήματα- ότι άλλο πράγμα είναι οι σαπουνόφουσκες των μπαλκονιών, και άλλο η ωμή πραγματικότητα. Αλλά υπάρχει και το συναίσθημα, της βαθιάς εμπέδωσης της μαρξιστικής ιδεοληψίας, και μάλιστα σε ακραία μορφή, αφού στο Πανεπιστήμιο ήταν ηγετικό στέλεχος «Αυτόνομης» φοιτητικής ομάδας, η οποία ιδεοληψία δεν είναι εύκολο να εξαλειφθεί.

Φαίνεται πάντως ότι προσπαθεί. Η προτίμηση στο ακριβό ντύσιμο, ακόμη και στις προεκλογικές περιοδείες στον λαό με σακάκι άνω των 1.000 ευρώ (ολόκληρο το δικό μου τελευταίο κοστούμι το αγόρασα προ Καστελόριζου, με 140 ευρώ) είναι εμφανής.

Περισσότερο όμως εντυπωσιάζει το γεγονός ότι ενώ έδινε μάχη με τις βουλευτικές "λιμουζίνες", τι οποίες ο ΣΥΡΙΖΑ καταδίκαζε εντόνως όσο ήταν αντιπολίτευση, αλλά και τον πρώτο καιρό της θητείας του ως κυβερνών κόμμα, ο πρωθυπουργός μας έχει αλλάξει 3 διαφορετικά αυτοκίνητα από το 2012, με το ένα πιο ακριβό από το προηγούμενο, καθώς ενώ ξεκίνησε με ένα απλό Skoda, στη συνέχεια αποφάσισε να το αλλάξει με ένα Audi, του οποίου την θέση πλέον κατέχει μια πολυτελέστατη BMW.

Αυτή όμως η σύγχυση που καταλαμβάνει τους σοσιαλιστές του χαβιαριού, νεόκοπους και παλαιάς κοπής, δημιουργεί προβλήματα στην χώρα, επειδή κατ’ Αριστοτέλη εμφανίζεται η «ετερογονία σκοπού» («αλλού θέλεις να πας κι αλλού πηγαίνεις»). Ο κ. Τσίπρας πήγε στις ΗΠΑ για να προσκαλέσει επενδυτές; Και τους είπε ότι υπάρχει στην Ελλάδα γραφειοκρατία, συναλλαγές κάτω από το τραπέζι, δεν υπάρχει φιλικό περιβάλλον για επενδύσεις, και άλλα παρόμοια. Δεν συνειδητοποίησε ότι δεν μιλάει σε μπαλκόνια, ούτε σε ψηφοφόρους που τον ψηφίζουν για να τιμωρήσουν άλλα κόμματα.

Και δεν είναι μόνον ότι εξέθεσε την χώρα του («τα εν οίκων μη εν δήμω») και όπως δεν βγάζει κάποιος τα άπλυτα της δικής του οικογένειας στα φόρα (στις αγορές), το ίδιο οφείλει να κάνει και με την μεγάλη οικογένεια που λέγεται ελληνική κοινωνία - εκτός και αν δεν νιώθει μέλος της, όπως νομίζω ο κ. Γ. Παπανδρέου που έπραξε τα ίδια).

Αλλά είναι η αδυναμία του να δώσει μία στοιχειωδώς ικανοποιητική απάντηση στην αβάντα που του έκανε ο κ. Κλίντον: «Αν δειπνήσω με ανθρώπους που αγαπούν την Ελλάδα και θα ήθελαν να επενδύσουν εκεί, πού θέλετε να τους ζητήσω να επενδύσουν; Έχετε κατάλογο επιθυμητών επενδύσεων;», ρώτησε ο Κλίντον. Ο Έλληνας πρωθυπουργός ήταν παντελώς απροετοίμαστος, ενώ υποτίθεται πήγε να προσκαλέσει επενδυτές και να συμφάγει και με τον κ. Σόρος.

Ακόμη, και αν είχε προετοιμασθεί, φαίνεται πως πριν απαντήσει έφερε στο νου του την εικόνα του κ. Σκουρλέτη, ο οποίος εκτός από την προσπάθεια να κλείσει τα Μεταλλεία στην Χαλκιδική, δήλωσε την ίδια μέρα πως ούτε η ενέργεια θα ιδιωτικοποιηθεί περαιτέρω. Ίσως πάλι ο κ. πρωθυπουργός να έφερε στο νου όλες τις επιθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ και των συν αυτώ, σε κάθε επένδυση στην Ελλάδα (ακόμη και μία για αιολική ενέργεια στην Καλαμάτα, η οποία δεν έγινε επειδή θα ενοχλούνταν… τα πουλιά από τον θόρυβο των πτερύγων των ανεμογεννητριών - που δεν κάνουν και θόρυβο).

Τι να πει για επενδύσεις ο κ. Τσίπρας; Αφού ο ίδιος και οι σύντροφοί του εκπαιδεύτηκαν παιδιόθεν να μισούν την ιδιωτική οικονομία και να θέλουν ισοπέδωση προς τα κάτω. Άλλωστε, και μόνο η τοποθέτηση στελεχών σε καίριες θέσεις, όπου αντί για ανάπτυξη ονειρεύονται ίδρυση σοβιετικού κράτους, δεν είναι αρκετή για αποθάρρυνση κάθε επενδυτή; Και να θέλει επομένως ο κ. Τσίπρας να φιλελευθεροποιηθεί, που μάλλον θέλει, τα ιδεολογικά φαντάσματα θα τον ακολουθούν.