Η απόσταση που χωρίζει την οικονομική και παραγωγική κοινότητα της Βορείου Ελλάδος από τα κέντρα λήψης των αποφάσεων στην πρωτεύουσα καθημερινά διευρύνεται. Τα 504 χιλιόμετρα που απέχει η Θεσσαλονίκη από την Αθήνα μοιάζουν όλο και μεγαλύτερη απόσταση. Κι ας ζούμε στην εποχή της τεχνολογίας, της επικοινωνίας, του ίντερνετ και των διαστημικών ταχυτήτων.
Κάποτε –όχι πολλά χρόνια πριν- η καλλιτεχνική επιτυχία και αναγνώριση ήταν σχεδόν αδύνατη για κάποιον που ζούσε και δρούσε στη Θεσσαλονίκη. Σήμερα το ίδιο ισχύει για τις επιχειρήσεις. Αν και λόγω παράδοσης πολλές εταιρίες της Μακεδονίας και της Θράκης έχουν βρει μόνες τους το δρόμο, η αλήθεια είναι ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν δείχνει να υπολογίζει και πολύ την περιοχή. Εκτός αν τα στελέχη της πιστεύουν στον αυτόματο πιλότο, κάτι που θα σήμαινε ότι οι κυβερνήσεις της Μεταπολίτευσης είχαν δημιουργήσει ένα σοβαρό κράτος σε στέρεες βάσεις!!!
Πώς αλλιώς να εξηγήσει κανείς την παντελή απουσία πρωτοκλασάτων παραγωγικών υπουργών από το Βορρά τους τελευταίους 12 – 13 μήνες; Ή πώς να δικαιολογήσει το γεγονός ότι το υπουργείο Εξωτερικών, κατά τη διαδικασία οργάνωσης της επιχειρηματικής αποστολής που συνόδευσε τον Αλ. Τσίπρα στο Ιράν το περασμένο Σαββατοκύριακο, αγνόησε εντελώς τις επιχειρήσεις και τους παραγωγικούς φορείς της Β. Ελλάδος, όπως αποκάλυψε η Voria.gr; Δηλαδή στους 32 εκπροσώπους επιχειρήσεων που συνόδευσαν τον πρωθυπουργό δεν χωρούσε ούτε ένας εκπρόσωπος του ΣΒΒΕ, του ΣΕΒΕ, του ΕΒΕΘ; Ακόμη και της κρατικής ΔΕΘ – Helexpo που ενδιαφέρεται να κάνει δουλειά στην Τεχεράνη; Και να φανταστεί κανείς ότι ο υφυπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Μάρδας είναι Θεσσαλονικιός. Μάθαμε πως ο ίδιος προσπάθησε, αλλά επί ματαίω…
Προφανώς κάποια απάντηση υπάρχει. Ίσως να είναι η πλήρης άγνοια του παραγωγικού τοπίου της χώρας. Ίσως η ακαταμάχητη γοητεία της μπουρζουαζίας, που κατοικοεδρεύει στο Κολωνάκι, στα Βόρεια Προάστια και δραστηριοποιείται στην Αττικοβοιωτία. Πρόκειται για την ίδια… γοητεία, που οδηγεί την κυβέρνηση να απαγορεύσει την κάθοδο των τρακτέρ στο κέντρο της Αθήνας, την ώρα που τα ίδια τρακτέρ παρελαύνουν όποτε θέλουν οι ιδιοκτήτες και οι οδηγοί τους στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και των άλλων αστικών κέντρων της χώρας.
Πιθανότατα υπάρχουν πολλές Ελλάδες, δύο όμως υπάρχουν σίγουρα και με πιστοποίηση του Μεγάρου Μαξίμου.
Τα πράγματα δεν είναι καθόλου απλά: οι ελληνικές επιχειρήσεις αναζητούν από πάντα –ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια- διεθνείς διεξόδους. Ιδιαίτερα όσες δεν εμπλέκονται στις προμήθειες του ελληνικού δημοσίου, όπως είναι οι περισσότερες παραγωγικές μονάδες του Βορρά. Η πραγματικότητα είναι ότι αυτή την προσπάθεια να κατακτήσουν εξωστρέφεια οι βορειοελλαδικές επιχειρήσεις τη διεκπεραιώνουν από μόνες τους. Παρά το ότι στις σύγχρονες ανεπτυγμένες οικονομίες το κράτος συμπαραστέκεται και βοηθάει, κυρίως ανοίγοντας δρόμους εκεί όπου ο ιδιώτης θα πάει δύσκολα μόνος την πρώτη φορά. Το ελληνικό κράτος –θα σκεφθεί δικαίως ο καθένας- δεν έχει τέτοιες ευαισθησίες, αφού οι δημόσιοι λειτουργοί παραμένουν –εκτός εξαιρέσεων- γραφειοκράτες κολλημένοι σε κάποιο πρωτόκολλο. Πολύ περισσότερο αυτό ισχύει στο υπουργείο Εξωτερικών, όπου πριν από 10 – 12 χρόνια ενσωματώθηκαν οι Εμπορικοί Ακόλουθοι, απλά και μόνο για να «φαγωθούν» από τους διπλωματικούς. Τόσο απλά…
Με αυτά τα δεδομένα οι ελληνικές επιχειρήσεις έχουν μάθει να ζουν υποδυόμενες οι ίδιες τους πρεσβευτές της Ελλάδας. Πείθοντας εκείνες με τη δραστηριότητα, τη δουλειά και τη συνέπειά τους ότι η Ελλάδα δεν είναι μια ξοφλημένη χώρα. Ότι διαθέτει ακόμη, παρά την κρίση, τα capital controls και την έλλειψη οικονομικής πυξίδας ισχυρό παραγωγικό σφυγμό.
Από αυτό το σημείο όμως, μέχρι την πλήρη αδιαφορία για το παραμικρό, υπάρχει απόσταση. Διότι μια επαφή λίγων ωρών στην Τεχεράνη δεν είναι κάτι συγκλονιστικό, μπορεί όμως να αποδειχθεί μια χρήσιμη αρχή. Κυρίως λόγω της ιδιότυπης θέσης του Ιράν στην παγκόσμια κοινότητα. Μιας χώρας που για δέκα χρόνια ήταν σε οικονομική απομόνωση και τώρα ξαναμπαίνει στο οικονομικό παιχνίδι. Μιας χώρας που λόγω αυτών των ειδικών καταστάσεων είναι πολύ δύσκολο για τον καθένα να την προσεγγίσει εκ του μηδενός. Η κυβέρνηση το κατάλαβε. Ο πρωθυπουργός πήγε εκεί, παρά τα πιεστικά εσωτερικά και ευρωπαϊκά μέτωπα που αντιμετωπίζει. Μόνο που η όποια επιχειρηματική υπεραξία του ταξιδιού δεν θα φτάσει ποτέ στη Μακεδονία, τη Θράκη και την Ήπειρο!