Η περίπτωση της διακυβέρνησης της χώρας από τον ΣΥΡΙΖΑ αποτελεί πρωτόγνωρο γεγονός για τα πολιτικά δεδομένα της Ελλάδας, από την στιγμή που το σύνολο σχεδόν των κυβερνητικών αποφάσεων υλοποιούνται. Άλλες μεν αντιμετωπίζουν χλιαρή αντίδραση -για την τιμή των όπλων, αλλά η καρέκλα προέχει- από το κυβερνητικό κόμμα, άλλες δέχονται άσφαιρα πυρά από τα κόμματα της αντιπολίτευσης.
Είναι ενδεικτικό το γεγονός ότι η κυβέρνηση αδιαφορεί -ελλείψει αντιπάλου- για τη δυσαρέσκεια που προξενεί στον λαό. Στις σπάνιες περιπτώσεις που υπάρχουν αντιδράσεις, δείχνει να υπαναχωρεί, αλλά επανέρχεται μετ’ ολίγον "φτιασιδώνοντας" την απόφαση που επέφερε τις αντιδράσεις, η οποία όμως εγκρίνεται ενώ είναι ίδια στην ουσία.
Η έλλειψη ισχυρών αντιπολιτευτικών φορέων, αλλά και η απουσία ικανοποιητικής αντι-πρότασης που να κεντρίσει το ενδιαφέρον του λαού, τον καθιστά απαθή και αποδεχόμενο οποιοδήποτε βάρος του προσθέτει η κυβέρνηση, η οποία δείχνει πανίσχυρη, έχοντας και τις ευλογίες ΗΠΑ και Ευρώπης, που με δημοσιεύματα δημιουργούν κλίμα εικονικής πραγματικότητας για την Ελλάδα, που… προοδεύει.
Να μού επιτραπεί να υπενθυμίσω, ότι η αδυναμία του λαού να επιλέγει σωστούς ηγέτες, είναι ανασταλτικός παράγοντας οποιασδήποτε προοδευτικής αλλαγής. Δεν είναι δυνατόν να μη υπάρχουν ικανοί Έλληνες που να μπορούν να απομακρύνουν την σαπίλα που περιβάλλει την κοινωνία, αλλά προτιμώνται οι προβεβλημένοι από εξωθεσμικά κέντρα και τα ΜΜΕ.
Όμως, υπάρχουν κάποιοι κανόνες στην πολιτική επιστήμη που παραμένουν αναλλοίωτοι, αλλά και που δεν λαμβάνονται πάντοτε υπόψη από τους σχεδιαστές του μέλλοντός μας. Ένας από αυτούς είναι ότι δεν υπήρξε ποτέ στην παγκόσμια ιστορία πολιτικό σύστημα που να μη έχει ρωγμές, όσο ισχυρό και αν ήταν εκ κατασκευής, ή κατέστη στην πορεία. Κι ένα άλλο, προσθετικό του πρώτου, είναι ότι στην πολιτική "βασιλεύει το απρόβλεπτο".
Υπάρχουν στιγμές στην ιστορία, κατά τις οποίες ένας άνθρωπος μπορεί με τη δράση του να αλλάξει την πορεία ενός λαού, άλλοτε πρόσκαιρα, άλλοτε μόνιμα. Αν δεν τύχαινε -το απρόβλεπτο- ένας 27χρονος υποπρόξενος των Σερρών να γίνει πρόξενος του Μοναστηρίου, ο Ίων Δραγούμης, ίσως αυτή τη στιγμή να έγραφα το κείμενό μου σε κυριλλικό αλφάβητο. Και τούτο διότι, οι προηγούμενοι αυτού 15 πρόξενοι, στις αναφορές τους προς την Αθήνα, υποστήριζαν ότι η υπόθεση της Μακεδονίας είναι χαμένη, η δε ελληνική κυβέρνηση πορευόταν με το σύνθημα "μικρά και πτωχή Ελλάς, πλην τιμία".
Ο Ίων Δραγούμης, έτυχε να αποκτήσει γαμπρό τον Παύλο Μελά -άλλο απρόβλεπτο-, ο οποίος ως Ηπειρώτης είχε δώσει όρκο στον πατέρα του να αγωνιστεί για την απελευθέρωση της Ηπείρου. Ο Δραγούμης τον έπεισε, ότι η Ήπειρος θα απελευθερωνόταν άνευ μεγάλου κόπου, αν πρώτα απελευθερωνόταν η Μακεδονία και αποκόπτονταν τα τουρκικά στρατεύματα, η δε Υψηλή Πύλη μόνον στους Αλβανούς μπορούσε να βασιστεί. Έτσι και έγινε.
Οι ενέργειες του Ίωνα Δραγούμη δημιούργησαν φιλομακεδονικό κλίμα στην Αθήνα, σύλλογοι άρχισαν να ιδρύονται, ο Τύπος άρχισε να ασχολείται με το θέμα, και η λαϊκή πίεση υποχρέωσε την τότε κυβέρνηση να δώσει άδεια στον Παύλο Μελά να επισκεφτεί τη Μακεδονία (το είχε πράξει τρεις φορές προηγουμένως, μυστικά). Οι βάσεις για την απελευθέρωση της Μακεδονίας είχαν τεθεί.
Κάτι ανάλογο συνέβη και το 2004, με το Σχέδιο του Βρετανού λόρδου Χάνεϊ (με τον ψευδώνυμο τίτλο "Σχέδιο Ανάν") στην Κύπρο. Είχαν υποσχεθεί την υπερψήφισή του τόσο ο Κ. Σημίτης όσο και ο πρόεδρος της Κύπρου Γ. Κληρίδης. Συνέβη το απρόβλεπτο, να ηττηθεί στις εκλογές ο Κληρίδης και να ανέλθει στην εξουσία ο Τάσσος Παπαδόπουλος. Εκμεταλλεύθηκε μια ρωγμή στο πολιτικό σύστημα ο Παπαδόπουλος -όπως και ο Ίων Δραγούμης- και με σύμμαχο τη λαϊκή συναίνεση, απρόβλεπτα άλλαξε πορεία η ιστορία, απ’ αυτήν που είχε σχεδιαστεί.
Πώς όμως θα αναδειχθεί ανάλογη ηγετική φυσιογνωμία, όταν διαμαρτυρόμαστε καθιστοί στις πολυθρόνες μας; Δέκα-δεκαπέντε δήθεν ευαίσθητοι μπορούν να ματαιώνουν εκδικάσεις υποθέσεων στα δικαστήρια, να αρνηθούν υλοποίηση αποφάσεων του ΣτΕ, να επιβάλουν υπερψήφιση νόμων σε αντίθεση με την πλειοψηφούσα άποψη, και ουσιαστικώς να συγκυβερνούν.
Τα εκατομμύρια των Ελλήνων, τι ακριβώς κάνουμε;