Δεν εκπλήσσει βεβαίως το γεγονός ότι στην πολιτική ισχύει άλλου είδους «ηθική», η οποία δεν έχει σταθερούς κανόνες αλλά καθορίζεται ανά περίπτωση αναλόγως των συμφερόντων των εκάστοτε ισχυρών. Τα συνειδητά ψεύδη με τα οποία οι πολιτικοί παραπλανούν τον λαό για να υφαρπάσουν την ψήφο του, προς ίδιον όφελος, τα βαπτίζουν ως «κακή εκτίμηση» των γεγονότων, και απεκδύονται κάθε ευθύνης.
Και αυτό δεν συμβαίνει μόνον στους κατ’ επάγγελμα πολιτικούς, αλλά και στους τεχνοκράτες, με χαρακτηριστικό παράδειγμα τις οδηγίες του ΔΝΤ προς την Ελλάδα, τις οποίες απαίτησε να υλοποιηθούν, και όταν μετά παρέλευση ετών επιβεβαιώθηκε αυτό που όλοι εξ αρχής είχαμε αντιληφθεί, το ΔΝΤ αρκέστηκε να πει πως ήταν μια λάθος εκτίμηση.
Το γεγονός βεβαίως, ότι η δήθεν λάθος εκτίμηση δεν αναιρέθηκε ώστε να αντικατασταθεί από άλλη ορθή, αποδεικνύει πως δεν ήταν καθόλου «λάθος» αλλά σκόπιμη ενέργεια που δοκιμάστηκε ως «πιλότος» σε κράτος με τον πλέον πρόθυμο, αδαή, αλλά και πολιτικώς υστερημένο πρωθυπουργό, τον Γ. Παπανδρέου. Αφού είδαν τα αποτελέσματα, στα επόμενα θύματα θα πράξουν αναλόγως.
Εκείνο που ενοχλεί, είναι όταν οι ισχυροί παριστάνουν τον ηθικολόγο και μιλούν στους αδύναμους με υψωμένο δάκτυλο, κατηγορώντας τους για διαφθορά, όπως στην περίπτωσή μας, όπου ναι μεν γνωρίζουμε όλοι και το ομολογούμε πως το κράτος μας δεν διακρίνεται για την χρηστή διαχείριση, με την κάθε κυβέρνηση να παραλαμβάνει ως σκυτάλη από την προηγουμένη την διαπλοκή και να την συντηρεί ή και να την ενισχύει, αλλά θα πρέπει οι κατήγοροι να μη "διϋλίζουν τον κώνωπα και να καταπίνουν την κάμηλον"!
Αυτό συμβαίνει πολλές φορές, αλλά μένω στο τελευταίο περιστατικό με τον αμοραλισμό της γερμανικής κυβέρνησης και του επιχειρηματικού της κόσμου, όπου αναγνωρίζουν μεν πως η Τουρκία είναι μια επικίνδυνη χώρα για την ασφάλεια της περιοχής, αλλά και της Δύσης γενικότερα, όμως προέχουν τα διαπλεκόμενα οικονομικο-πολιτικά συμφέροντα, και η αντιμετώπιση της Τουρκίας γίνεται ως να πρόκειται περί ενός εντίμου συμμάχου.
Εχθές είχε την τιμητική της η Γερμανία, με τις αποκαλύψεις αλλά και τις δηλώσεις επιχειρηματιών και πολιτικών. Αρχικώς, η συζήτηση που άνοιξε -και έκλεισε πάραυτα- για την επιβολή εμπάργκο στην Τουρκία, αν τολμήσει και αμφισβητήσει την συμφωνία για το προσφυγικό, βρήκε απολύτως αντίθετους τους Γερμανούς εξαγωγείς, οι οποίοι απέκλεισαν κάθε τέτοιο ενδεχόμενο, επειδή θα έβλαπτε τα επιχειρηματικά τους συμφέροντα.
Εμάς όμως, μας επέβαλαν να αποδεχθούμε το εμπάργκο με την Ρωσία, παρ’ όλο που βλάπτεται η οικονομία μας. Δεν μας επέτρεψαν επίσης να συμμετάσχουμε στην κατασκευή του αγωγού South Stream, ενώ οι Γερμανοί όχι μόνον παραλαμβάνουν φυσικό αέριο από τους Ρώσους -αποκλειστικώς αυτοί- μέσω του γερμανορωσικού αγωγού North Stream, αλλά προγραμματίζουν και τον North Stream ΙΙ.
Εν συνεχεία, υπήρξε η αμοραλιστική δήλωση του Σόιμπλε, ο οποίος απέρριψε τις εκκλήσεις πολιτικών της γερμανικής αντιπολίτευσης ώστε να σταματήσει κάθε συνεργασία με την Τουρκία, δηλώνοντας: «Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό που κάνει ο Ερντογάν, αλλά δεν συμφωνώ (στη θέση) ότι (…) θα έπρεπε να τερματίσουμε τη συνεργασία μαζί του. Είναι προς το συμφέρον μας να συνεχίσουμε να συνεργαζόμαστε με την τουρκική κυβέρνηση».
Καθ’ όλο αυτό το διάστημα υπήρχε η απολύτως υποκριτική δήθεν απειλή προς τον Ερντογάν ότι θα υπάρξουν συνέπειες αν θεσπιστεί η θανατική ποινή στην Τουρκία, γνωρίζοντας αφενός ότι αυτό δεν θα το έπραττε ο Ερντογάν, ο οποίος δεν θεωρεί τον θάνατο των πραξικοπηματιών, ως αυστηρότερη ποινή από τα ισόβια βασανιστήρια που θα υφίστανται οι κατάδικοι, όπως άλλωστε δήλωσε ο αχυράνθρωπος πρωθυπουργός του («υπάρχει χειρότερος θάνατος από τον θάνατο», είπε), αφετέρου δε μόνον η θανατική ποινή ενοχλεί τους υποκριτές πολιτικού; Τα όσα συμβαίνουν στην Τουρκία τα θεωρούν συμβατά με το δίκαιο και την ηθική;
Και το τελευταίο, είναι η αποκάλυψη απορρήτου εγγράφου, όπου η γερμανική κυβέρνηση αναγνωρίζει μεν πως η Τουρκία αποτελεί κοιτίδα και τροφό της τρομοκρατίας, και πως οι τρομοκράτες τζιχαντιστές υποβοηθούνται από «πρόσωπα στα ανώτατα κλιμάκια», αλλά -όπως καταγγέλλει η γερμανική Αριστερά- «Η κυβέρνηση δεν μπορεί δημοσίως να αποκαλεί εταίρο τον νονό της τρομοκρατίας Ερντογάν, όταν εσωτερικά προειδοποιεί ότι η Τουρκία είναι επίκεντρο του ένοπλου ισλαμισμού».
Και «Είναι ακατανόητο ότι η κυβέρνηση συνεχίζει να συμπεριφέρεται στον Ερντογάν σαν εύθραυστο αυγό, παρά το γεγονός ότι η Τουρκία του φέρεται να είναι η κεντρική πλατφόρμα δράσης του ισλαμισμού και ισλαμιστικών τρομοκρατικών ομάδων»…
Και ενώ συμβαίνουν όλα αυτά ακούμε τους πολιτικούς -και τους δικούς μας φυσικά- να μας μιλούν για προσπάθειες επικράτησης του δικαίου και της ηθικής, και άλλα τέτοια που ούτε τα πιστεύουν ούτε φυσικά τα εφαρμόζουν.