Για κίνηση εντυπωσιασμού κάνει λόγο η παράταξη «Μένουμε Θεσσαλονίκη», αναφορικά με την πρόθεση του δήμου Θεσσαλονίκης να προχωρήσει σε συνεργασία με την Παγκόσμια Τράπεζα προκειμένου να εκπονήσει σχέδιο αντιμετώπισης καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης.
Σε ανακοίνωσή της η παράταξη ασκεί κριτική στη δημοτική αρχή για τις κινήσεις αυτές, μετά και την πρόσφατη κακοκαιρία και να όσα προβλήματα προέκυψαν. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά, «για να «πας» στον Χορτιάτη, ή για να αναπτύξεις την διοικητική επινοητικότητα ώστε να εξελίξεις χρηστές πρακτικές που η δική σου κοινωνία εφάρμοζε επί… αιώνες μέχρι χθες, δεν χρειάζεται να φτάσεις μέχρι την… Νέα Υόρκη».
Αναλυτικά η ανακοίνωση της παράταξης:
Ο Δήμος Θεσσαλονίκης λέει, μετά το κάζο που έπαθε με την πρόσφατη κακοκαιρία, θα συνεργαστεί με την… Παγκόσμια Τράπεζα για να εκπονήσει ένα σχέδιο αντιμετώπισης καταστάσεων εκτάκτου ανάγκης.
Γι’ αυτό μίλησε στο Δημοτικό Συμβούλιο η αρμόδια αντιδήμαρχος «ανθεκτικότητας» Λίνα Λιάκου, ενώ ακολούθησαν επίσημες αναφορές περί της μελλοντικής συνεργασίας στον τοπικό τύπο.
Φυσικά, το ερώτημα που τίθεται είναι αν ο Δήμος χρειάζεται την… Παγκόσμια Τράπεζα για να εκπονήσει ένα σχέδιο αντιμετώπισης έκτακτων καιρικών συνθηκών (σαν αυτό που εκτελεί λόγου χάρη ο Δήμος Πανόραμα-Χορτιάτη κάθε χρόνο χωρίς τη «βοήθεια» κανενός), ή μήπως πρόκειται για μια κίνηση εντυπωσιασμού από την Διοίκηση για να μας δείξει πόσο «ξέρει» και πόσο καλά δικτυωμένη είναι στον πλανήτη των παγκόσμιων «εμπειρογνωμόνων».
Το ίδιο ισχύει και με το ευρύτερο ζήτημα της «ανθεκτικότητας» καθώς ο όρος αναφέρεται μεταξύ άλλων στην εξέλιξη και τον εκσυγχρονισμό συλλογικών πρακτικών που έχουν αναπτυχθεί εδώ και… χιλιετίες από τις ανθρώπινες κοινωνίες προκειμένου να συντηρούν τις ισορροπίες τους σε έναν κόσμο που σπαράσσεται από αιφνίδιες μεταβολές, οι οποίες προέρχονται από την φύση ή από ανθρώπινο χέρι. Είναι άραγε τόσο αναγκαίο για να γίνουμε «ανθεκτικοί» να συνδεθούμε με το… δίκτυο Ροκφέλερ;
Προφανώς και όχι. Για να «πας» στον Χορτιάτη, ή για να αναπτύξεις την διοικητική επινοητικότητα ώστε να εξελίξεις χρηστές πρακτικές που η δική σου κοινωνία εφάρμοζε επί… αιώνες μέχρι χθες, δεν χρειάζεται να φτάσεις μέχρι την… Νέα Υόρκη! Πόσο μάλλον όταν η αντίληψη αυτών των ιδρυμάτων είναι πολύ συγκεκριμένη -ενδιαφέρονται πολύ λίγο για τις κοινωνίες και το περιβάλλον που υποτίθεται ότι καλούνται να προστατέψουν, και επί της ουσίας τα μεταφράζουν όλα σε business, σε κερδοφορία, για να τα θέσουν υπό την δικτατορία της οικονομίας.
Στο προηγούμενο δημοτικό συμβούλιο, ο δήμαρχος Γιάννης Μπουτάρης καυχήθηκε για τον κοσμοπολιτισμό τον δικό του και της παράταξής του, κοροϊδεύοντας τους Εντάξει και τον Σταύρο Καλαφάτη ότι δεν πάνε ούτε μέχρι τον Λαγκαδά. Για να είναι, όμως κανείς άνθρωπος της εποχής του, να έχει συνείδηση του κόσμου, και να συγχρονιστεί με το πνεύμα των καιρών θα πρέπει να πατάει στα δικά του πόδια και να είναι αυτόφωτος. Γι’ αυτό και ο κοσμοπολίτης μπορεί να γίνει ο βαθιά, αυθεντικά και υγιώς πατριώτης και όχι εκείνος που «μουρμουρίζει σπασμένες σκέψεις σε ξένες γλώσσες» (Σεφέρης). Ο τελευταίος δεν είναι παρά ένας «αρχοντοχωριάτης» που θέλει να καυχηθεί τον υποτιθέμενο «εκδυτικισμό» του, στους Ιθαγενείς.
Έτσι συμβαίνει και με το παράδειγμα της Παγκόσμιας Τράπεζας. Και γι’ αυτό προκύπτουν δύο μέτωπα στην πολιτική σκηνή της πόλης σχετικά με αυτά τα ζητήματα: Είναι εκείνοι που βλέπουν την ανθεκτικότητα ως συνιστώσα της παγκόσμιας διεθνούς των γιάπηδων (όρα Παγκόσμια Τράπεζα) και εμείς, απέναντι τους, που βλέπουμε τον ιστορικό πλούτο της κοινωνίας μας, το απόθεμα αλληλεγγύης, κοινοτισμού, συνεργατικότητας, κατασκευής «έξυπνων» θεσμών, ως ένα εργαστήρι για τις πολιτικές του μέλλοντος. Η ντόπια ανθεκτικότητα, λοιπόν, έναντι της εισαγόμενης -και είναι αυτό που μας συνδέει απευθείας, με τους οικολογικούς αγώνες των Ινδιάνων στις ΗΠΑ για παράδειγμα, όπως φαίνεται και στην αφίσα:
