Τα καταφέραμε και πάλι λοιπόν, να αποδείξουμε ότι είμαστε έθνος ανάδελφο. Θέλετε να πείτε «τα κατάφεραν», να το δεχτώ. Κι εμείς; Τι είμαστε όλοι εμείς; Άβουλα όντα που άγονται και φέρονται σύμφωνα με τις διαθέσεις άλλων; Στο σημερινό δημοψήφισμα διακυβεύονται πολλά για την ίδια την πατρίδα μας και για κάτι ακόμη, ξεχασμένο επίσης από όλους μας, για το συλλογικό συμφέρον.
Αυτά που επί δεκαετίες τα χλευάζαμε εμμέσως ή άμεσα έρχονται να μας εκδικηθούν με το χειρότερο τρόπο. Διότι –φοβάμαι- η επόμενη μέρα, με οποιοδήποτε αποτέλεσμα, θα μας βρει χωρισμένους στα δυο, με τον ένα έτοιμο να κατηγορήσει τον άλλο για την καταστροφή του.
Και μάλιστα σε ένα περιβάλλον ερειπίων. Με πολίτες εξαντλημένους από τη βάρβαρη λιτότητα κι από τις αλλοπρόσαλλες επιλογές των τελευταίων μηνών.
Διότι το διακύβευμα για τους πολιτικούς μας είναι ποιος θα επικρατήσει επί των ερειπίων, μετά τον εθνικό διχασμό. Είναι τόσο δυσδιάκριτο πλέον ποιο είναι το συμφέρον του τόπου... Δε βλέπω σε καμιά περίπτωση μια Δευτέρα, μια οποιαδήποτε Δευτέρα στο άμεσο μέλλον, που θα μου δώσει χαρά και δύναμη για ζωή.
Τι καταφέραμε με αυτό το διχασμό; Να βρει ο καθένας μας κάποιον άλλο που να φταίει για όσα βιώνουμε σήμερα. Αυτό μας έλειψε;
Ζυγίστε καλά τις επιλογές σας και αποφασίστε μια φορά, έστω μια φορά, με βάση το συμφέρον του τόπου, διότι η μοίρα μας είναι κοινή είτε το θέλουμε, είτε όχι. Κλείστε τα αυτιά και τα μάτια, γυρίστε την πλάτη σας στους κήρυκες του μίσους. Μόνο αυτό θεωρώ λογικό.
Όλη την προηγούμενη εβδομάδα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σκοτώνονται μεταξύ τους όσοι έχουν πάρει αβασάνιστα την απόφασή τους. Ξαφνικά γνωρίζουν όλοι με ποιον τρόπο η Δευτέρα μας θα γίνει καλύτερη. Λυπάμαι, δε θα γίνει καλύτερη ό,τι και να βγει από το δημοψήφισμα.
Η χώρα και μαζί της όλοι εμείς μπήκαμε σε ένα δύσβατο μονοπάτι. Και όποιος πέσει στο γκρεμό πολύ φοβάμαι ότι δε θα βρεθεί κανένα χέρι να τον κρατήσει. Ζητούμε αλληλεγγύη από τους εταίρους μας, όταν μεταξύ μας ευχαρίστως θα πατούσαμε ο ένας τον άλλο στο λαιμό για το χρήμα. Η κοινωνία μας έγινε ανήθικη.
Τι σημαίνει το «ναι»; Διασφάλιση της ευρωπαϊκής πορείας μας; Έτσι φαίνεται. Το «όχι» την αποκλείει; Πιθανώς.
Πιστεύω στην ευρωπαϊκή πορεία της χώρας. Δε θέλω να απομονωθούμε και να βγούμε εκτός ΕΕ. Αλλά παράλληλα δεν μπορώ να σηκώσω άλλα βάρη όπως αυτά που με έφεραν στο σημερινό αδιέξοδο.
Πιστεύω στην ελευθερία ενός λαού να αποφασίζει για την τύχη του. Πιστεύω στη Δημοκρατία, που δεν κηλιδώνεται από οικονομικές και άλλες εξαρτήσεις. Δεν έχει κανείς το δικαίωμα να με μετατρέπει σε πειραματόζωο. Αλλά η Δημοκρατία δε σημαίνει ασυδοσία. Κι αυτή η ασυδοσία με έφερε στο σημερινό αδιέξοδο.
Παρθένες στο ελληνικό πολιτικό σύστημα δεν υπάρχουν. Ούτε αθώοι και ένοχοι, καλοί και κακοί. Οι λάτρεις του μανιχαϊσμού δεν έχουν υπόθεση εδώ.
Η χώρα είχε την ευκαιρία να αρπάξει μια συμφωνία, όπως αυτή που πρότεινε το ΔΝΤ, αλλά είμαι πλέον πεπεισμένος ότι κανένας πολιτικός δε θέλει τις πραγματικές μεταρρυθμίσεις, ίσως ούτε τη ρύθμιση του χρέους. Όλοι λειτουργούν με βάση την εκλογική πελατεία τους και αδιαφορούν για το μέλλον του τόπου. Κανείς δε θέλει να θίξει τα συμφέροντα που εκπροσωπεί. Και σήμερα όλοι ψάχνουν την κατάλληλη διέξοδο για τους «δικούς τους» κι όχι για τη χώρα.
Ποιους είδα στις συγκεντρώσεις υπέρ του «ναι»; Βολεμένους, συνταξιούχους, μισθωτούς, νέους επιστήμονες, επιχειρηματίες, εκπροσώπους επαγγελματικών φορέων, γνωστά λαμόγια στο μικρόκοσμό μας, κομματικούς, ανθρώπους που αγωνιούν, που πονούν, που μια ζωή παλεύουν για να ζήσουν και που φοβούνται για το αύριο. Και μαζί τους φαντάσματα του παρελθόντος. Ανθρώπους που θα έπρεπε να κρύβονται για το κακό που προκάλεσαν στον τόπο μας. Στην πρώτη γραμμή για να μας πείσουν και στην ουσία να μας αποτρέψουν. Αυτό θέλουν;
Ποιους είδα στις συγκεντρώσεις υπέρ του «όχι»; Φανατισμένους, βολεμένους, εργατοπατέρες, γιαλαντζί επαναστάτες, συνταξιούχους, μισθωτούς, ψευτοτσαμπουκάδες, επιστήμονες, απογοητευμένους νέους, άνεργους, κομματικούς, ανθρώπους που αγωνιούν, που πονούν, που μια ζωή παλεύουν για να ζήσουν και που φοβούνται για το αύριο. Και μαζί τους γνώριμες φάτσες αρπακτικών. Εκείνων που επιβιώνουν γιατί συμπεριφέρονται σαν χαμαιλέοντες, δίχως συνείδηση και ιδεολογία, με μοναδικό πιστεύω τη δική τους ευμάρεια. Κι αυτοί για να μας αποτρέψουν;
Μπαίνουν όλοι αυτοί στην ίδια ζυγαριά; Τους ενώνει κάτι κοινό; Ανησυχούν όλοι για το μέλλον της Ελλάδας;
Θα ήθελα πολύ να αρπάξω από το χέρι κάθε τίμιο συνάνθρωπό μου που συμμετείχε σε αυτές τις... φαντεζί κινητοποιήσεις σκεπτόμενος ποιο είναι το καλύτερο για τον τόπο μας. Να πάμε όλοι μαζί σε μια άλλη συγκέντρωση για την πατρίδα μας, για την Ελλάδα μας, χωρίς δεύτερες σκέψεις, μακριά από όλα τα αποβράσματα, που έγιναν πρωταγωνιστές στην καθημερινότητά μας.
Δε θέλω να ταυτιστώ με το «ναι» ή με το «όχι», αν και έχω μια ιδέα τι πρέπει να επιλέξω. Θέλω να μιλήσουμε όλοι μεταξύ μας, χωρίς υπαινιγμούς, δεύτερες σκέψεις και ψευτιές. Να κοιτάξουμε ο ένας τον άλλο στα μάτια και ενωμένοι να στείλουμε σε όλο τον κόσμο ένα και μόνο ένα μήνυμα. Ότι η Ελλάδα θέλει να ζήσει. Ότι δε μας αξίζει η εικόνα αυτή που έχουν διαμορφώσει άλλοι για εμάς, δυστυχώς επίσης Έλληνες.
Μακάρι να μην υπήρχε το δημοψήφισμα και να υπήρχε ένας σοβαρός, αξιοπρεπής πολιτικός, ένας ηγέτης (και περισσότεροι), που θα σήκωνε το ανάστημά του και θα δάκρυζε για την πατρίδα του. Που θα ένωνε με το λόγο του και δε θα χώριζε. Που θα είχε την ικανότητα να πάρει τις κατάλληλες αποφάσεις για το παρόν και το μέλλον μιας χώρας. Που θα είχε τη δύναμη να οδηγήσει ένα λαό από τα ερείπια στο χαμόγελο. Που θα μας πείσει σε θυσίες για τον τόπο και τη ζωή όλων μας και θα δει πόσοι είμαστε διατεθειμένοι να παλέψουμε για ένα καλύτερο αύριο... Είναι όνειρο; Για να δούμε ότι δεν είναι, πρέπει να σκεφτούμε πώς φτάσαμε να απομυθοποιήσουμε τα πάντα και τους πάντες.
Σήμερα θα ψηφίσω χωρίς ελπίδα, χωρίς προοπτική. Γι' αυτό και τα αποτελέσματα θα τα αντιμετωπίσω στωικά. Όπως τους πρέπει.
Καλημέρα και καλή τύχη.