Ακριβώς 100 χρόνια μετά την καταστροφική αποστολή ελληνικών στρατευμάτων στην Ουκρανία, φαίνεται ότι επαναλήφθηκε παρόμοιο σενάριο, αυτή την φορά και με πολιτική παρουσία.
Η συμμετοχή της Ελλάδος στην εκστρατεία κατά των μπολσεβίκων, το 1917, αποφασίστηκε από τον πρωθυπουργό Ελευθέριο Βενιζέλο, που κυβερνούσε από τον Ιούνιο του 1917 χωρίς την παρουσία αντιπολίτευσης. Η εκστρατεία αυτή όχι μόνο υπήρξε ατυχής, γεγονός που διαφαινόταν εξ αρχής, αλλά και πολύ καταστροφική για τον ελληνογενή πληθυσμό όλης της εκεί και γύρω περιοχής, από τα αντίποινα που ακολούθησαν στη συνέχεια σε βάρος του, από τους Μπολσεβίκους, με δολοφονίες, καταστροφές, διωγμούς, εκτοπίσεις κλπ.
Ιδιαίτερα χαρακτηριστικός υπήρξε ο κίνδυνος που διέτρεξε το ελληνικό εκστρατευτικό σώμα και τα ελληνικά πολεμικά πλοία που συμμετείχαν σε αυτήν από την φαυλότητα των Γάλλων, εξαιτίας της οποίας λίγο έλειψε η «συμμαχική» εκστρατεία να εξελιχθεί σε αναμεταξύ σύρραξη - ναυμαχία, γεγονός που αποσοβήθηκε την τελευταία στιγμή με την παρουσία αγγλικών θωρηκτών που προσκλήθηκαν επί τούτου. (Οι Γάλλοι ναύτες συμπαρέλασαν με τους… μπολσεβίκους).
Σήμερα, για ανεξήγητους λόγους, και μη διδαχθέντες από το πάθημα του 1917, η Ελλάδα ξαναβρίσκεται στην Ουκρανία, πάλι κατά της Ρωσίας, χωρίς μπολσεβίκους αυτή την φορά, αλλά με μια χώρα όπου η σημερινή ελληνική κυβέρνηση είχε αναγγείλει σύσφιγξη σχέσεων. Μάλιστα, ο νυν πρωθυπουργός, σε μια από τις βοναπάρτιες τότε διακηρύξεις του, είχε πει στην Αγία Πετρούπολη στέλνοντας μήνυμα προς την Δύση ότι «Είμαστε λαός που ξέρει να βρίσκει νέα, ασφαλή λιμάνια».
Οι βοναπαρτισμοί εγκαταλείφθηκαν, τα κεφάλια μέσα όπως λένε, επιστροφή άνευ όρων στον ατλαντισμό, αλλά φαίνεται πως αυτά δεν κρίθηκαν επαρκή, και έπρεπε ο Α. Τσίπρας να δηλώσει και εμπράκτως την κατά της Ρωσίας πολιτική της ελληνικής κυβέρνησης. Πού πήγε άραγε η πολιτική Κοτζιά, ο οποίος διατύπωσε και γραπτώς την άποψη, πριν από την υπουργοποίησή του, ότι ναι μεν βρισκόμαστε στην Δύση, αλλά πρέπει να κάνουμε και κάποια ανοίγματα και προς άλλες κατευθύνσεις, τοποθέτηση με την οποία συμφώνησε η στήλη και προφανώς η πλειοψηφία των Ελλήνων.
Είμαστε στην Δύση, είμαστε στο ΝΑΤΟ και την Ε.Ε., και καλώς είμαστε, αλλά γιατί πρέπει να δημιουργούμε αντιπάλους, ενώ μας συμπαραστέκονται σε κρίσιμα θέματα, όπως το Κυπριακό;
Ο Α. Τσίπρας στην Ουκρανία, δήλωνε σε κάθε ευκαιρία ότι «Η Ελλάδα σέβεται την κυριαρχία και την εδαφική ακεραιότητα της Ουκρανίας». Το μήνυμα προς την Ρωσία εστάλη, ότι πρέπει να εγκαταλείψει την Κριμαία. Θα ρωτήσει κάποιος «και τι μας κόφτει εμάς»; Λύσαμε τα δικά μας ανοικτά προβλήματα και παίζουμε τον ρόλο μεγάλης δύναμης; Ποιο είναι το όφελός μας;
Αλλά, αυτό που προκαλεί ανησυχία, είναι πως το ΝΑΤΟ το τελευταίο διάστημα έχει αναβαθμίσει τον ρόλο των ελληνικών νατοϊκών βάσεων, κυρίως αυτής της Σούδας, γεγονός άρρηκτα συνδεδεμένο με τις αποβατικές ασκήσεις των τελευταίων ημερών στη Μαύρη Θάλασσα. Η Ελλάδα παίζοντας με την τύχη της, συμμετέχει ενεργά στις ασκήσεις αυτές, που κρίνονται άκρως προκλητικές από τη ρωσική πλευρά και σκοπεύουν ως επί το πλείστον στην εικονική απόβαση και κατάληψη ρωσικών εδαφών από δυνάμεις του ΝΑΤΟ.
Στην προχθεσινή συνάντηση του Αμερικανoύ Ναυάρχου Colin J. Kilrain, με τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ, Ναύαρχο Ευάγγελο Αποστολάκη, ζητήθηκε από την Ελλάδα η πλήρης στήριξη στα προγράμματα και στις ασκήσεις της Συμμαχίας.
Ως προς το διαδιδόμενο από το Μαξίμου, ότι υπήρξε ενδιαφέρον για τους Ομογενείς, κάποιο λάθος γίνεται. Η συντριπτική πλειονότητα των Ομογενών μας ζει στις ανατολικές περιοχές της Ουκρανίας, εν μέσω φιλορώσων. Προσπαθούν να διατηρήσουν ουδετερότητα, αλλά όσοι αναμιγνύονται στο πλευρό των φιλορώσων βρίσκονται. Η νομιμοποίηση του Ποροσένκο και των ναζιστών συμμάχων του που συγκυβερνούν, σε τι ωφελεί τους Ομογενείς;
Η απουσία κριτικής από την αντιπολίτευση, έχει την εξήγησή της. Ο Ευ. Βενιζέλος αντιπρόεδρος στην κυβέρνηση Σαμαρά, επισκέφτηκε κι αυτός την Ουκρανία το 2012 και τόνισε ότι «Η Ελλάδα, στηρίζει την εδαφική ακεραιότητα, την ανεξαρτησία, την κυριαρχία και τα υφιστάμενα σύνορα της Ουκρανίας». Ταύτιση πολιτικής Ν.Δ. - ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ (να που υπάρχουν ζητήματα κοινής πορείας).