Ανησυχητικά είναι τα στοιχεία που δείχνουν ότι σε πολλές περιπτώσεις υπάρχει διαφοροποίηση δηλώσεων του πρωθυπουργού της Ελλάδας με τον ΥΠΕΞ. Στο παρόν σημείωμα αναφέρομαι μόνον στο ότι ο Α. Τσίπρας δήλωσε προ ημερών για το ενδεχόμενο συμφωνίας με τους Σκοπιανούς: «Για τη γείτονα χώρα είναι υπαρξιακής σημασίας η ευρωπαϊκή προοπτική της και πως, ως εκ τούτου, αν κάποιοι πρέπει να βιάζονται, δεν είμαστε εμείς, αυτοί είναι».
Όμως, ο τρόπος που διεξάγει τις συνομιλίες ο Ν. Κοτζιάς παρουσιάζει την Ελλάδα ως να είναι η επισπεύδουσα πλευρά, πληροφορίες δε -από πολλούς έγκυρους αναλυτές- φέρουν τον ΥΠΕΞ της Ελλάδας να έχει έτοιμο ένα Plan B, καταστροφικό για την χώρα μας. Δυστυχώς, ενώ έχω προβεί σε πολύ θετικά σχόλια για τη στάση του στη Γενεύη, φοβάμαι πως έχουμε τώρα συμπεριφορά Βαρουφάκεια.
Υπερεκτίμηση των ικανοτήτων του και έπαρση περί αλαθήτου, που χαρακτηρίζει τους ιδεοληπτικούς της Αριστεράς, οι οποίοι μεγάλωσαν με το ιδεολόγημα ότι μόνον ο μαρξισμός μπορεί ως πανάκεια, να επιλύει κάθε πρόβλημα. Και αν είναι αυτό. Επειδή υπάρχει πάντα ο φόβος, να είναι δεσμευμένος ο υπουργός προκειμένου να συμπεριφερθεί με συγκεκριμένο τρόπο και δεν μπορεί να παρεκκλίνει. Το απεύχομαι, αλλά με "όσα έχουν δει τα μάτια μας", μπορώ να το αποκλείσω;
Ποιο είναι το Plan B, που λέγεται ότι έχει έτοιμο η Αθήνα, αφού καθίσταται σαφές ότι η συμφωνία με τα δεδομένα που είχε θέσει εξ αρχής η ελληνική πλευρά, δεν μπορεί να προχωρήσει. Ότι, η "συμφωνία πακέτο", εφ’ όλων δηλαδή των ζητημάτων επιχειρείται να "σαλαμοποιηθεί", αδόκιμος όρος βεβαίως, αλλά σημαίνει πως προκειμένου να ενταχθούν οι Σκοπιανοί στο ΝΑΤΟ, αρκεί να συμφωνήσουμε στην ονομασία, και για τα άλλα… βλέπουμε!
Επειδή η κυβέρνηση Ζάεφ δεν διαθέτει την απαιτούμενη για αναθεώρηση του Συντάγματος κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ο Ν. Κοτζιάς λέγεται ότι είναι έτοιμος να κάνει πίσω, με όχημα τη σύναψη μίας Ενδιάμεσης Συμφωνίας, παρά το ότι ο πρωθυπουργός έχει -επανειλημμένως με δημόσιες δηλώσεις του- θέσει ως όρο για την επίτευξη συμφωνίας την αλλαγή των αλυτρωτικών άρθρων του Συντάγματός τους.
Τα πράγματα δείχνουν, όπως και η αισιοδοξία των Σκοπιανών, ότι ίσως ο Ν. Κοτζιάς ακολουθεί δικό του δρόμο, μάλλον και με τη συγκατάνευση Συνιστωσών του ΣΥΡΙΖΑ που ενυπογράφως υποστηρίζουν ότι τα Σκόπια πρέπει να ονομαστούν μόνον "Μακεδονία", ερχόμενος σε αντίθεση με τις δηλώσεις του πρωθυπουργού, επανερχόμενος στην πρώτη-πρώτη τοποθέτησή του, όπου μιλούσε μόνον για αλλαγή της ονομασίας.
Όλα τα άλλα προσετέθησαν στην πορεία, είτε επειδή ένιοι του ΣΥΡΙΖΑ αντελήφθησαν τι πρόκειται να συμβεί, είτε από επηρεασμό των μεγαλειωδών συλλαλητηρίων. Υπάρχει φόβος λοιπόν έγκρισης ενός Ενδιάμεσου Συμφώνου, το οποίο θα προβλέπει μεν και την αλλαγή του Συντάγματος, αλλά μετά, όταν η κυβέρνηση των Σκοπίων θα διαθέτει την απαιτούμενη πλειοψηφία για να φέρει σχετικό νομοσχέδιο στην Βουλή. Δηλαδή… ποτέ.
Επειδή για τον υπουργό της Ελλάδας υπάρχουν πολλοί αρνητικοί χαρακτηρισμοί, τους αντιπαρέρχομαι, και παρατηρώ ότι κανείς μέχρι τώρα δεν τον χαρακτήρισε "μη ευφυή". Κι εδώ είναι τώρα το ερώτημα. Πώς είναι δυνατόν ένας ευφυής να μη αντιλαμβάνεται ότι τέτοιου είδους ενδιάμεση συμφωνία, αποτελεί ταφόπλακα των ελληνικών δικαίων; Γιατί να θέλει να επωμιστεί ένα τέτοιο βάρος ζημιογόνου υπηρεσίας στον ελληνισμό;
Από εδώ προέρχεται και ο φόβος για δεσμεύσεις. Πώς αλλιώς να το εξηγήσω; Το Σκοπιανό δεν το γνωρίζω από δημοσιεύματα του Τύπου. Το έχω ζήσει. Πολύ πριν ο Ν. Κοτζιάς έχει ασχοληθεί μ’ αυτό. Και είναι γνωστές οι αμερικανικές και γερμανικές θέσεις, και με δηλώσεις άλλωστε πολλών που συμφωνούν μ’ αυτές, οι οποίες συντείνουν στην περαιτέρω υποχωρητικότητα της Ελλάδας. Θα πειστεί ο Ν. Κοτζιάς να αλλάξει θέση, ή θα αλλάξει ο υπουργός, επειδή ο Τσίπρας, παιδί κομματικού σωλήνα, γνωρίζει πώς χάνονται ή πώς κερδίζονται οι εκλογές;