Είναι προφανές, πως δεν έγινε αντιληπτό από τον ελληνικό λαό, ούτε για μεγάλο μέρος των πολιτικών -όπως φάνηκε από τις ομιλίες τους στην Βουλή- ότι η μεγίστη σπουδαιότητα του νερού, δεν έγκειται μόνον ότι αποτελεί κοινωνικό αγαθό, άρα δεν μπορεί να είναι εμπορεύσιμο, αλλά αποτελεί πλέον και ένα ισχυρό στρατιωτικό όπλο.
Σύμφωνα με το The Syrian Times, στη Λιβύη, το ΝΑΤΟ βομβάρδισε το αρδευτικό σύστημα της χώρας. Το σύστημα μετέφερε το νερό από τα υδροφόρα στρώματα κάτω από τη νότια έρημο της Λιβύης περίπου στο 70% του πληθυσμού. Η στρατιωτική στόχευση των μη στρατιωτικών υποδομών, ιδιαίτερα των αποθεμάτων νερού, είναι ένα έγκλημα πολέμου, σύμφωνα με τις Συμβάσεις της Γενεύης.
Παλαιότερα, το 2001, ο Thomas J. Νάγκι ανακάλυψε έγγραφα της Υπηρεσίας Πληροφοριών Άμυνας αποδεικνύοντας, ότι: «Σε αντίθεση με τη Σύμβαση της Γενεύης, η κυβέρνηση των ΗΠΑ χρησιμοποιούσε σκόπιμα κυρώσεις κατά του Ιράκ, για να υποβαθμίσει την ύδρευση της χώρας μετά τον πόλεμο του Κόλπου. Οι Ηνωμένες Πολιτείες γνώριζαν το κόστος που θα είχε σε αμάχους Ιρακινούς, κυρίως παιδιά, και προχώρησαν ούτως ή άλλως».
Το νερό, επομένως, έχει πολυποίκιλη σημασία, και είναι απορίας άξιον ότι από το ψηφισθέν εχθές νομοσχέδιο, δεν γίνεται αντιληπτό τι θα περιλαμβάνει η επερχόμενη ιδιωτικοποίηση του νερού. Είναι γνωστό ότι στην Βολιβία ξεσηκώθηκαν οι αγρότες όταν η εταιρία διαχείρισης του νερού δεν τους επέτρεψε να ξεδιψάσουν τα ζώα τους στον ποταμό.
Αλλά, πιο πρόσφατη είναι η περίπτωση της Λιθουανίας, όπου στην πόλη Κλάιπεντα ακόμα και τα σύννεφα αντιμετωπίζονται πλέον αρνητικά: η βροχή μπορεί να κοστίσει στους πολίτες χρήματα. Και η τιμή που έχει οριστεί είναι τρία λιτ (σχεδόν ένα ευρώ) για ένα κυβικό μέτρο. Είναι υποχρεωμένος να καταβάλει αυτό το κόστος ο ιδιοκτήτης κάθε ιδιωτικής οικίας, εάν η βροχή έπεσε πρώτα στο δικό του έδαφος κι έπειτα όχι σε χωριστή, αλλά στην κοινή αποχέτευση, όπως και οι υπόλοιπες εκροές από τις βρύσες του σπιτιού.
Στην περίπτωση αυτή προφανώς πρόκειται για επιβάρυνση του αποχετευτικού δικτύου, την οποία καλείται ο ιδιοκτήτης να θεραπεύσει. Όμως, από την στιγμή που το νερό θεωρείται εμπόρευμα, κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει τη περίπτωση να δούμε κάποιο νόμο μελλοντικά στην Ελλάδα, και για την χρήση του βρόχινου νερού, όπως παρατηρείται κυρίως στα νησιά.
Πριν από λίγα χρόνια, όταν για πρώτη φορά τέθηκε θέμα στην Ελλάδα ιδιωτικοποίησης του νερού, Γερμανοί πολίτες που ανήκουν στην κίνηση «Το Νερό Σε Δημόσια Χέρια», απέστειλαν επιστολή προς την Άγκελα Μέρκελ ζητώντας της να παρέμβει ώστε να μην προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις των υπηρεσιών ύδρευσης σε χώρες όπως η Ελλάδα.
Στην επιστολή τους -με τίτλο "Αφήστε το νερό της Ελλάδας σε δημόσια χέρια" - τονίζουν πως η πάγια θέση της γερμανικής πλευράς σχετικά με τη μη εμπορευματοποίηση του φυσικού αγαθού που λέγεται νερό και που προστατεύεται από το γερμανικό Σύνταγμα, θα πρέπει να αποτελεί και πολιτική της Γερμανίας για όλο τον Ευρωπαϊκό χώρο.
Τονίζουν ιδιαιτέρως, ως προς την ιδιωτικοποίηση των υδάτων, ότι στην οικονομία ύδρευσης αυτό θα σήμαινε μια απαλλοτρίωση των υποδομών ύδρευσης οι οποίες δημιουργήθηκαν επί γενιές από τους πολίτες στη βάση της κοινωνικής αλληλεγγύης. Η εκποίηση της δημοτικής παροχής νερού θα σήμαινε τον αυτόματο περιορισμό της ελευθερίας της αυτοδιοίκησης - αυτοδιαχείρισης των δήμων σε οικονομικό, πολιτικό αλλά και κοινωνικό επίπεδο.
Για τους παραπάνω λόγους, γράφουν, στις πόλεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης για τις οποίες προγραμματίζεται ιδιωτικοποίηση της οικονομίας ύδρευσης, διαμορφώνονται αντιστάσεις. Η παροχή ύδρευσης των δύο αυτών πόλεων καλύπτει άλλωστε το 45% του συνολικού πληθυσμού της Ελλάδος. Οι αντιστάσεις αυτές εντάσσονται σε μία σειρά κινημάτων ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις, τα οποία επεκτάθηκαν σε χώρες όπως η Γαλλία, η Ιταλία, η Ισπανία, η Τουρκία, η Ρουμανία και τέλος η Γερμανία.
Και επίσης, ότι πλάι στην επαναδημοτικοποίηση στο Παρίσι υποδεικνύουμε και το παράδειγμα του Βερολίνου, όπου με την μερική ιδιωτικοποίηση των δημοτικών εταιριών υδάτων προέκυψαν εκτός από υψηλά κόστη και άλλες αρνητικές επιπτώσεις, οι οποίες είναι πλέον μερικώς ή καθολικώς μη αναστρέψιμες.
Με το νερό, δεν θα τελειώσουμε εύκολα. Να σημειώσω όμως, ότι με κανένα τρόπο δεν πρέπει να επιτραπεί να συνεχίσουν να λειτουργούν οι δημόσιες επιχειρήσεις υδάτων στην Ελλάδα, όπως έως τώρα, με όλα τα αμαρτωλά που συνοδεύουν τις ΔΕΚΟ. Αυτό, εξυπακούεται πως πρέπει να θεραπευθεί.