Skip to main content

Τι είναι για την κυβέρνηση πώληση, εκποίηση και αξιοποίηση;

Προχθές έγινε λόγος ότι η κυβέρνηση δηλώνει ότι θέλει επενδύσεις, αλλά φαίνεται από τα πεπραγμένα ότι δεν κάνει τίποτε επ’ αυτού.

Όταν ο Σ. Μάνος πούλησε την τσιμεντοβιομηχανία "Ηρακλής", ρωτήθηκε από δημοσιογράφους γιατί πωλήθηκε μια υγιής επιχείρηση, κι εκείνος απάντησε: «Ποιος βλάκας θα αγόραζε μια ζημιογόνο επιχείρηση;». Θα μπορούσε να ειπωθεί και το αντίστροφο βέβαια, «ποιος βλάκας πωλεί μια κερδοφόρο επιχείρηση». Ο Σ. Μάνος όμως, δεν ήταν καθόλου βλάκας. Ήξερε τι έκανε.

Ποιο είναι αυτό που ήξερε; Ότι, όταν το κράτος αποφασίσει να πωλήσει μια επιχείρηση, θα το κάνει για δυο λόγους. Πρώτον διότι θα πρόκειται περί ζημιογόνας. Σ’ αυτήν την περίπτωση, ο αγοραστής θα επιβάλει τους όρους του, το δε κράτος δεν έχει την πολυτέλεια να διαπραγματευθεί ικανοποιητικά και θα αρκεστεί στο κέρδος που θα έχει, να μη συντηρεί από τον κρατικό προϋπολογισμό μια ελλειμματική επιχείρηση (όπως, φερ’ ειπείν, με την Ολυμπιακή ή τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά).

Κανείς όμως, δεν μπορεί να αποκλείσει την περίπτωση μιας αδιαφανούς συνεργασίας επίορκων πολιτικών με επιτήδειους μεσάζοντες, όπου σκόπιμα απαξιώνεται μια υγιής επιχείρηση, ώστε οι καραδοκούντες αγοραστές να την αποκτήσουν "για ένα κομμάτι ψωμί".

Να υπενθυμίσω, ότι υπάρχουν πολλά ασαφή σημεία σχετικά με την απαξίωση των Ναυπηγείων Σκαραμαγκά και ότι σκοτώθηκε από τους "τρομοκράτες της 17 Νοέμβρη" ο εφοπλιστής Κωστής Περατικός, ο οποίος είχε εκδηλώσει ενδιαφέρον αγοράς των Ναυπηγείων με συμφέροντες όρους. Ο περίεργος θάνατός του, άφησε ελεύθερο το πεδίο στους επόμενους αγοραστές (τους οποίους δεν ενόχλησε η… 17η Νοέμβρη, γιατί άραγε;), ενώ παραμένουν τα ερωτηματικά για το περιεχόμενο της σύμβασης που υπογράφηκε.

Ο δεύτερος λόγος πώλησης κρατικής επιχείρησης, είναι η ανάγκη αποκόμισης εσόδων. Ξεπουλάμε "τα ασημικά της γιαγιάς", όπως προσφυώς λέγεται, όσο-όσο. Δεν χρειάζεται επ’ αυτού περαιτέρω ανάλυση.

Σήμερα, εξακολουθεί να υφίσταται το ερώτημα -επί "χάρτου"-, αν η απόφαση των ελληνικών κυβερνήσεων, για είσπραξη 50 δισ. ευρώ -όπως είχε αποδεχθεί ο Γ. Παπανδρέου, και από τότε εισπράχθηκαν, νομίζω, λιγότερα από 5 δισ. είναι αξιοποίηση της κρατικής περιουσίας, πώληση ή εκποίηση. Θεωρώ ότι είναι προσχηματική οποιαδήποτε διαφωνία επ’ αυτού, επειδή ούτε χρόνος υπάρχει ούτε ελευθερία, με το υπάρχον παγκόσμιο πολιτικοοικονομικό σύστημα, να αναλάβει το ίδιο το κράτος την αξιοποίηση της περιουσίας του, υποχρεούμενο άλλωστε να εκποιεί τα "ασημικά", όπως έχει αποδεχθεί με τα αλλεπάλληλα Μνημόνια.

Για εκποίηση, επομένως πρόκειται. Άλλωστε, υπάρχει αμφιβολία, ότι δεν μας έφεραν οι ισχυροί σ’ αυτήν την οικονομική κατάσταση, γι’ αυτόν ακριβώς το λόγο; Πώς αλλιώς θα μπορούσαν να γίνουν ιδιοκτήτες μέρους της κρατικής περιουσίας με την καταβολή της μικρότερης δυνατής δαπάνης; Και με ενοχλεί το επιχείρημα-πρόσχημα, ότι "εμείς φέραμε το ΔΝΤ, με την αλόγιστη συμπεριφορά μας".

Πράγματι ήταν αλόγιστη η συμπεριφορά μας, αλλά αυτό το γνώριζαν εδώ και 20 χρόνια τουλάχιστον οι διεθνείς χρηματοπιστωτικοί οίκοι, αλλά όχι μόνο δεν έκαναν καμιά προσπάθεια να μας συνετίσουν, για να μη χάσουν τα χρήματα που μας δάνειζαν, αλλ’ απεναντίας μας δάνειζαν ολοένα και περισσότερα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι σκόπιμα μας οδήγησαν εδώ -με τη δική μας φυσικά συνέργεια- όπου τώρα έχουν στα χέρια τους τις υποθήκες της κρατικής περιουσίας.

Είναι προφανές ότι το γνωρίζουν αυτό οι πολιτικοί μας. Αν και πόσο και ποιοι συνέβαλαν σκόπιμα σ’ αυτό, θα το μάθουμε πολύ αργά. Όμως, τώρα, για καθαρά επικοινωνιακούς λόγους μιλούν για αξιοποίηση, ή πώληση.

Γυρίζει ο χρόνος πίσω για να θυμίσω, ότι τον Ιούλιο του 2010 ο Α. Σαμαράς είχε πει: «Υπολογίζεται ότι ένα σύνολο 50 δισεκατομμυρίων ευρώ μπορεί να βρεθεί τα επόμενα δύο χρόνια από εμπορική αξιοποίηση μικρού μέρους της ακίνητης περιουσίας και την τολμηρή προώθηση ενός ολοκληρωμένου προγράμματος αποκρατικοποιήσεων». Λίγους μήνες μετά, ο κ. Γ. Παπανδρέου, διαβεβαίωνε τους δανειστές μας, από τη Νέα Υόρκη, ότι «η Ελλάδα έχει...κρατική περιουσία ύψους 270 δισεκατομμυρίων ευρώ, που θα αξιοποιηθεί».

Το να βαπτίζουμε την εκποίηση = αξιοποίηση, δεν είναι πρωτοφανές στην ελληνική πολιτική σκηνή. Μας "πήραν μυρωδιά", όπως και για τις επενδύσεις που δήθεν επιδιώκουμε, και ο γερμανικός τύπος κάνει λόγο για επικοινωνιακά παιχνίδια εσωτερικής κατανάλωσης. Ήδη προχθές έγινε λόγος ότι η κυβέρνηση δηλώνει ότι θέλει επενδύσεις, αλλά φαίνεται από τα πεπραγμένα ότι δεν κάνει τίποτε επ’ αυτού. Άλλωστε, και οι προηγούμενες ελάχιστα έπραξαν, προβάλλουσες το άλλοθι των αντιδράσεων της τότε αντιπολίτευσης.

Το αστείο είναι, επειδή περί αστείου πρόκειται, ότι ο Γιούνκερ προ εξαετίας είχε δηλώσει: «Σημειώσαμε την πρόθεση της Ελλάδας (...) και με την πώληση στην επόμενη πενταετία περιουσιακών στοιχείων αξίας περίπου 50 δισ. ευρώ». Για πρόθεση της Ελλάδας μίλησε και για πώληση. Η πενταετία παρήλθε, η πρόθεση παρέμεινε και τα 50 δισ. θα μπουν στις τσέπες των δανειστών, όταν κάποτε αξιοποιηθούν τα ενεργειακά κοιτάσματα.