Skip to main content

Όταν η σπαρασσόμενη δημόσια Παιδεία έπαψε να είναι σύνθημα

Η διακοπή της παροχής δωρεάν συγγραμμάτων στα Πανεπιστήμια αποδεικνύει πως σε αυτή τη χώρα αγαπάμε να μισούμε την Παιδεία.

της Ευαγγελίας Τζιάκα*

Η κατάσταση την οποία βιώνει η ακαδημαϊκή κοινότητα δεν έχει προηγούμενο. Το χειμερινό εξάμηνο ξεκίνησε και οι φοιτητές θα κληθούν, όπως φαίνεται, να πληρώσουν το κόστος των συγγραμμάτων από την τσέπη τους. Κόστος, που σε πολλές περιπτώσεις, ξεπερνάει ακόμα και το βασικό μισθό.

Με άλλα λόγια οι οικογένειες των φοιτητών θα πρέπει να καλύψουν, εκτός από τα έξοδα στέγης και σίτισης των παιδιών τους, και τα βιβλία. Και είναι οι ίδιες οικογένειες, που επένδυσαν μια περιουσία σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα, για την εισαγωγή των παιδιών τους στα Πανεπιστημιακά και Τεχνολογικά Ιδρύματα της χώρας.

Είναι οι οικογένειες εκείνες, που παρα τη βαριά φορολογία και το μεγάλο ποσοστό ανεργίας, επιμένουν να επιλέγουν τα ελληνικά πανεπιστήμια για να σπουδάσουν τα παιδιά τους. Παραμερίζουν προσωπικές ανάγκες και επενδύουν σε αυτό που το ίδιο κράτος υποτιμάει. Την εκπαίδευση.

Για άλλη μια φορά, όμως, η πολιτεία τους γυρνάει την πλάτη.

Για άλλη μία φορά η δημόσια παιδεία, αυτή για την οποία δόθηκαν μάχες από τη επονομαζόμενη γενιά του Πολυτεχνείου, δέχεται ακόμα ένα πλήγμα.

Δεν είναι δυνατόν να καλούνται οι φοιτητές να πληρώσουν τα συγγράμματα τους εξαιτίας των οικονομικών διαφόρων μεταξύ υπουργείου και εκδοτικών οίκων.

Οι οικογένειες των φοιτητών δεν μπορούν να επωμιστούν και αυτό το κόστος.

Η διακοπή της παροχής δωρεάν συγγραμμάτων αποδεικνύει πως σε αυτή τη χώρα αγαπάμε να μισούμε την παιδεία. Το μόνο μέσο που προάγει τα γράμματα και τον πολιτισμό.  

Το σύγγραμμα περιλαμβάνει την ύλη πάνω στην οποία θα εξεταστεί ο φοιτητής. Αποτελεί το βασικό εγχειρίδιο γνώσης, πληροφόρησης και έρευνας. Ορμώμενος από το εγχειρίδιο αυτό, ο σπουδαστής θα διδαχθεί όλα όσα είναι χρήσιμα και σημαντικά ώστε να καταστεί ικανός να εργασθεί πάνω στο αντικείμενο το οποίο επέλεξε.

Πέραν πάσας αμφιβολίας, ο φοιτητής πρέπει να έχει άμεση πρόσβαση στα συγγράμματα του, χωρίς να χρειάζεται να τα αγοράσει. Χωρίς να χρειάζεται να τα φωτοτυπήσει. Χωρίς να χρειάζεται να πληρώσει για ο,τι οφείλεται να του παρέχεται δωρεάν.

Αν ο φοιτητής δεν εχει την οικονομική άνεση να καλύψει το κόστος των βιβλίων του; Τι γίνεται σε αυτήν την περίπτωση; Πώς θα μπορέσει να καταρτιστεί πλήρως; Και το κυριότερο πώς θα μπορέσει να πάρει το πτυχίο του;

Γιατί πρέπει στο όνομα μιας «ανάπτυξης» να θυσιαστεί η ήδη χαμηλή ποιότητα σπουδών;

Ως πότε θα παραγκωνίζονται τα προβλήματα της ακαδημαϊκής κοινότητας; Ως πότε θα αντιμετωπίζεται το Πανεπιστήμιο καιροσκοπικά;

Το ελλιπές διδακτικό προσωπικό, οι «οροφές» που δημιουργούνται σε πολλά τμήματα εξαιτίας του μεγάλου όγκου φοιτητών, τα σκουπίδια, οι εικόνες ντροπής που κάνουν το γυρο των ΜΜΕ από τις λεηλασίες που γίνονται σε καταλήψεις και πορείες όλα αυτα συνθέτουν το παζλ της σημερινής τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Ενα παζλ που μόνο θλίψη προκαλεί σε όσους αγωνίζονται για να κρατήσουν την ποιότητα των παρεχόμενων σπουδών σε ενα καλο επίπεδο. Μάταια, όμως! Κανείς δεν είναι εκει για να ανταμείψει τον κόπο τους.

Νιώθουμε περήφανοι κάθε φορά που Έλληνες φοιτητές διαπρέπουν στο εξωτερικό. Σπεύδουν οι εκάστοτε κυβερνητικοί εκπρόσωποι να ευχηθούν και να καυχηθούν για τις επιτυχίες αυτές, προσπαθώντας έτσι να τονίσουν πώς ο κόπος των Ελλήνων δεν πάει χαμένος και να ενθαρρύνουν τα νέα παιδιά να συνεχίσουν τον αγώνα τους.

Έναν αγώνα που η ίδια η πολιτεία υποβαθμίζει. Οι φοιτητές είναι οι αυριανοί επιστήμονες αυτής της χώρας. Είναι εκείνοι οι άνθρωποι στους οποίους ανήκει το μέλλον του τόπου.

Δυστυχώς, όμως, η ακαδημαϊκή κοινότητα, πλήρως εξαρτώμενη από τις εκάστοτε κυβερνητικές πολιτικές, μοιάζει περισσότερο με όμηρο. Όμηρο μιας κατάστασης που υποτιμάει τον αγώνα, που κάνουν  πανεπιστημιακοί και φοιτητές προκειμένου να κρατηθεί ζωντανός ο πιο σημαντικός πυλώνας της εκπαίδευσης.Το δικαίωμα στη δημόσια, δωρεάν παιδεία είναι θεμελιώδες. Είναι κεκτημένο αγαθό.

Εκτός απο τους οικονομικούς δείκτες και τις ιδιωτικές επενδύσεις, η πολιτεία οφείλει να επενδύσει και στην παιδεία. Οφείλει να νοιαστεί σε βάθος τους ανθρώπους εκείνους που αποτελούν το μελλοντικό κεφάλαιο αυτής της χώρας. Καταστάσεις, όπως αυτή, προκαλούν απογοήτευση στους νέους και τους ωθούν να απευθύνονται σε ιδιωτικά ή ξένα πανεπιστήμια. Η παιδεία σταδιακά οδηγείται σε μαρασμό.

«Τα καλύτερα μυαλά μας φεύγουν έξω» λένε…Λογικό δεν είναι;

Αφού η ανεργία καλπάζει..Αφού κάθε όνειρο για ενα καλύτερο αύριο κατακερματίζεται..Αφού κάθε ελπίδα εξανεμίζεται…Εσύ, πολιτεία, μην αναρωτιέσαι πού πήγαν τα καλύτερα μυαλά…Εσύ ξέρεις!

* Η Ευαγγελία Τζιάκα είναι καθηγήτρια Αγγλικής και Γερμανικής Γλώσσας