του Γιώργου Χατζηλίδη
Η περασμένη εβδομάδα είναι μία από εκείνες που θα πρέπει να χρησιμοποιούνται ως το απόλυτο αντιπαράδειγμα πολιτικής διαχείρισης εν μέσω κρίσης.
Η κυβέρνηση επιδόθηκε σε ένα πρωτοφανές ρεσιτάλ ανευθυνότητας, που ξεκίνησε από τη δήλωση Παπακωνσταντίνου ότι τα λεφτά του κράτους φθάνουν μέχρι τα μέσα Ιουλίου. Συνεχίστηκε με τις διαρροές ότι εξετάζεται δημοψήφισμα και τη δήλωση Δαμανάκη για τον κίνδυνο επιστροφής στη δραχμή(προφανώς εν γνώσει του πρωθυπουργού).
Και κορυφώθηκε με την πρόσκληση του πρωθυπουργού για πολιτικό συμβούλιο κορυφής, που προσέδωσε δραματικό χαρακτήρα στη συνάντηση, χωρίς όμως καμία προεργασία που θα μπορούσε να οδηγήσει σε μίνιμουμ συναίνεση των δύο μεγάλων κομμάτων, ώστε να σταλεί τουλάχιστον στο εξωτερικό ένα μήνυμα συμβολικού χαρακτήρα.
Κρίση εμπιστοσύνης
Το αποτέλεσμα ήταν να μεταδοθεί στους Έλληνες πολίτες το αίσθημα της πλήρους αβεβαιότητας για το αύριο(κυριολεκτικά) της χώρας μας, οδηγώντας πολλούς από αυτούς, λίγο πριν το συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, στις τράπεζες για να σηκώσουν τα χρήματά τους και άλλους να τις ενημερώνουν ότι σήμερα, Δευτέρα, θα προβούν σε μαζικές αναλήψεις. Πρόκειται για μία σοβαρή εκδήλωση κρίσης εμπιστοσύνης των πολιτών προς τους θεσμούς συνολικά.
Αντίρροπες δυνάμεις και ρηξικέλευθες αποφάσεις
Η επόμενη μέρα απαιτεί υπευθυνότητα από όλους, κυρίως όμως από την κυβέρνηση του τόπου και τον πρωθυπουργό. Είναι προφανές ότι η χώρα δεν μπορεί να πορευτεί με μισόλογα, θολά μηνύματα και τη λογική του «βλέποντας και κάνοντας». Ο πρωθυπουργός πλέον βρίσκεται στη μέση αντίρροπων δυνάμεων. Από η μία η ασφυκτική πίεση των εταίρων μας στην Ευρώπη, από την άλλη οι δεκάδες χιλιάδες «Αγανακτισμένοι» που συρρέουν, όλο και περισσότεροι όλο και πιο δυναμικά, στην Πλατεία Συντάγματος. Ο Γ.Παπανδρέου, που δεν μπορούσε να ισορροπήσει τόσο καιρό μεταξύ των ευρωπαίων εταίρων μας και μίας βουβής κοινωνίας, πώς θα ανταποκριθεί στα νέα, πιο δυναμικά δεδομένα;
Γιατί αυτό που χρειάζεται κατεπειγόντως είναι μία ρηξικέλευθη πολιτική παρέμβαση, μια συντονισμένη και στρατηγική πρωτοβουλία του πρωθυπουργού, που θα εκτονώσει την κατάσταση. Θα είναι ένας σαρωτικός ανασχηματισμός, που θα ξεπερνάει τα τετριμμένα, φέρνοντας στο πολιτικό προσκήνιο τεχνοκράτες και εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες, οι οποίοι δεν θα πορεύονται με αποκλειστικό γνώμονα το πολιτικό κόστος; Θα είναι το θαύμα της συναίνεσης; Ακόμα και οι πρόωρες εκλογές, σενάριο που όλοι οι νοήμονες πολίτες απεύχονται, είναι προτιμότερες από την ακυβερνησία και την αβεβαιότητα των τελευταίων εβδομάδων.
Η ευθύνη Σαμαρά
Καρατζαφέρης και Ντόρα τηρούν σε γενικές γραμμές υπεύθυνη στάση, η Αριστερά συνεχίζει να ζει στη δική της φαντασίωση και, έτσι, όσο περνάει ο χρόνος τόσο μεγαλώνουν οι ευθύνες της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο πρόεδρος της ΝΔ θα πρέπει να εγκαταλείψει αμέσως τη λογική του «όλα ή τίποτα» και να επιδείξει την απαιτούμενη πολιτική ευελιξία. Διότι μπορεί μέχρι σήμερα η κυβέρνηση με την αλλοπρόσαλλη τακτική της να τού αφήνει περιθώρια ελιγμών και προσχημάτων για να μπορεί να επιμένει στην αντιμνημονιακή στάση του, αλλά σύντομα το «όλα ή τίποτα» μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ.
Αν, για παράδειγμα, οι πιστωτές μας ζητήσουν εμπράγματες εγγυήσεις για το νέο δάνειο, κάτι που εγείρει θεσμικό ζήτημα και η έγκρισή του θα απαιτήσει πλειοψηφία 180 βουλευτών, τι θα κάνει ακριβώς ο κ.Σαμαράς; Κανείς δεν θέλει να πιστέψει ότι ο αρχηγός της ΝΔ, του κόμματος που έβαλε την Ελλάδα στον ευρωπαϊκό δρόμο, επενδύει στο σενάριο του «πρωθυπουργού της δραχμής».
Ας μην τον ξεγελούν λοιπόν οι δημοσκοπήσεις και η κομματική νομενκλατούρα που τον περιστοιχίζει. Ένας δρόμος υπάρχει για τον Α.Σαμαρά, αυτός της συνεννόησης και της συνευθύνης, αυτός δηλαδή που θα βγάλει την πατρίδα από το αδιέξοδο. Και τελικά (αν είναι και αυτό το ζητούμενο) θα τον αναδείξει «πρωθυπουργό του ευρώ» και θα τού εξασφαλίσει την πολιτική του υστεροφημία.