Skip to main content

Όλα στον αέρα: Εμείς ψηφίσαμε πολιτικούς όχι λογιστές

Πέντε μήνες μετά τις εκλογές και ακόμα περιμένουμε την ελπίδα. Άλλαξε κάτι και δεν το καταλάβαμε; Εκτός από τους λεονταρισμούς και τις εντυπώσεις...

Στον πέμπτο μήνα μετά τις εκλογές της 25ης Ιανουαρίου το γαϊτανάκι της ταλαιπωρίας και της ανασφάλειας, μέσα από την ταπεινωτική για όλους μας διαδικασία της διαπραγμάτευσης, διατηρεί το ζήτημα επιβίωσης των πολιτών αυτής της χώρας. Πολίτες, οι οποίοι αργοπεθαίνουν μέρα με τη μέρα, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και ψυχολογικά.

Δεν είμαι από εκείνους που βλέπουν τα πράγματα μόνον άσπρα ή μαύρα, όμως πρέπει να επισημάνω -σε όσους βιάστηκαν- ότι η... ελπίδα δεν ήρθε ακόμη και δεν ξέρω αν πλέον απέμεινε κάποιος να την περιμένει να έρθει.

Τα σημερινά δεδομένα δείχνουν πλέον ξεκάθαρα ότι η πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς μπορεί να είχε τη βούληση, αλλά δεν είχε το σχέδιο και τα κότσια για να αλλάξει άρδην τα πράγματα στο εθνικό μας πρόβλημα.

Δέσμιοι –και λογικά- των απαιτήσεων των δανειστών, οι κυβερνώντες παλεύουν να επιτύχουν κάτι καλύτερο στην πολύ σκληρή διαπραγμάτευση. Μακάρι να το πετύχουν. Ωστόσο, δεν κατόρθωσαν να ξεφύγουν από την πεπατημένη, όπως ήλπιζαν τουλάχιστον οι φανατικοί υποστηρικτές τους και η πλειοψηφία του κόσμου, που τους εμπιστεύτηκε.

Η ρήξη είναι βήμα στο κενό κι αυτό το γνωρίζει πολύ καλά η ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ. Αν θα το επιλέξει, θα είναι η ύστατη «λύση». Εφόσον αυτό συμβεί μόνο τότε θα μπορούμε να μιλήσουμε επί της ουσίας. Προς το παρόν η κυβέρνηση επιδιώκει μια καλύτερη συμφωνία από αυτή που υποτίθεται ότι θα πετύχαιναν οι προηγούμενοι, με επιπλέον μέτρα, με συνταγή και πάλι λιτότητας, με νέα βάρη για τα συνήθη υποζύγια.

Το χειρότερο όμως είναι ότι εφόσον επιτευχθεί θα είναι μια συμφωνία χωρίς αναπτυξιακή διάσταση. Οι επενδύσεις και η ανάπτυξη είναι δεδομένο ότι θα αργήσουν πολύ. Στο ΣΥΡΙΖΑ το γνωρίζουν, όπως το γνωρίζουν και οι «θεσμοί». Όμως οι τελευταίοι δεν ενδιαφέρονται για το μέλλον του ελληνικού λαού, αλλά για το μέλλον των δικών τους λαών και κυρίως των δικών τους συμφερόντων.

Φτάσαμε πέντε μήνες μετά να συζητάμε αποκλειστικά πλέον για νέα συμφωνία με μέτρα. Να ξαναπετάμε στο δημόσιο διάλογο διάφορους παραλογισμούς (ως απαιτήσεις), για να έρθουν τελικά τα νέα... ηπιότερα μέτρα και να περάσουν με μεγαλύτερη «αποδοχή». Τακτική την οποία τη μάθαμε πλέον όλοι μας αφού μετράμε εμπειρία δυο μνημονίων και αμέτρητων μέτρων και δόσεων.

Κλείνω τα αυτιά μου και περιμένω το τελικό πακέτο. Όχι μήπως και μπορώ να το καταπιώ ξανά. Αυτό το έχω μάθει. Είναι σαν τα χάπια που στην αρχή δε θέλεις να τα βάλεις στο στόμα σου, αλλά άπαξ και κατεβάσεις το πρώτο μετά όλα τα άλλα έρχονται πιο εύκολα. Απλώς το περιμένω για να υπάρχει βάση συζήτησης.

Δεν μπορώ να φανταστώ που θα καταλήξει αυτή η διαδικασία. Αυτό που γνωρίζω είναι ότι ο κόσμος απελπίστηκε, εξαντλήθηκε και έχασε κάθε ελπίδα του για βελτίωση της κατάστασης. Στην αγορά δεν κινείται τίποτα. Δουλειές δεν υπάρχουν. Οι πολίτες δεν τα βγάζουν πέρα και το μόνο που ακούμε είναι τα επόμενα μέτρα. Δηλαδή οδηγούν την πλειοψηφία σε αφανισμό.

Περίμενα τουλάχιστον μια συγκεκριμένη δέσμη προτάσεων, μια καινοτόμα προσέγγιση της αντιμετώπισης της κρίσης από τη νέα κυβέρνηση. Δεν την είδα. Μήπως τελικά δεν υπάρχει;

Περίμενα από τη... ριζοσπαστική Αριστερά να έχει ένα σχέδιο, το οποίο θα τηρούσε με τη στήριξη του λαού και θα έδινε κάποια αποτελέσματα, που θα διέψευδαν το μονόδρομο της λιτότητας τον οποίο στηρίζουν οι «θεσμοί» και οι εγχώριοι ομοϊδεάτες τους. Ότι θα ερχόταν σε γόνιμη σύγκρουση κι όχι ότι θα απειλούσε με ρήξεις και άλλες φανφάρες. Ότι θα δούλευε πάνω σε ένα μοντέλο για να αποδείξει ότι αυτό που μας επέβαλαν οι υπόλοιποι δεν είναι μονόδρομος.

Μέχρι σήμερα, από τις 25 Ιανουαρίου δεν έχει αλλάξει σχεδόν τίποτα. Ακόμη και το μίγμα της επικείμενης συμφωνίας είναι πανομοιότυπο. Δεν αλλάξαμε όμως κυβέρνηση για να ζήσουμε μια από τα ίδια...

Η κυριότερη στρεβλότητα της... νέας πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ είναι η εμμονή του στον κρατικισμό. Κι όσο και να θέλει να ξεφύγει από αυτή τη λογική αποδεικνύεται ότι δεν το μπορεί. Αυτό ήταν δηλαδή το άλλο μίγμα πολιτικής;

Για να αντιμετωπίσεις την ανεργία, που είναι και το σημαντικότερο πρόβλημα, για να βελτιωθεί η κατάσταση στα οικονομικά των εργαζομένων, πρέπει να ανασάνει ο ιδιωτικός τομέας. Αυτός που τρέφει και τον δημόσιο. Αλλιώς, αυτό που άλλαξε από τις 25 Ιανουαρίου και μετά είναι μόνο η μετακίνηση από την εμμονή της λιτότητας στην εμμονή της ανύπαρκτης παραγωγής ανάπτυξης από το δημόσιο, δηλαδή στην εξυπηρέτηση της εκλογικής μας πελατείας.

Πολλές ελπίδες έχουμε... Η κυβέρνηση επί πέντε μήνες δεν εφάρμοσε σοβαρές λύσεις σε συγκεκριμένα ζητήματα για να μας δείξει ότι έχει κάποιο υλοποιήσιμο σχέδιο εξόδου από την κρίση, από τα μνημόνια και τη λιτότητα.

Ακόμη και οι νόμοι που ψήφισε δεν είχαν την παραμικρή αναπτυξιακή διάσταση, την παραμικρή παρέμβαση για να ενισχυθεί η επιχειρηματικότητα, η παραγωγικότητα, για να δημιουργηθούν νέες θέσεις εργασίας. Οι Έλληνες όμως δεν ψήφισαν νέους διαχειριστές της λιτότητας. Χρειαζόμαστε πολιτικούς κι όχι λογιστές. Αυτό πόσοι μήνες πρέπει να περάσουν για να το καταλάβουν;

Εκτός από μεγάλα λόγια, λεονταρισμούς, φανφάρες κι εντυπώσεις, που ξανακερδίζουν εκλογές, κάτι σοβαρό υπάρχει πίσω από την αντιαισθητική επιφάνεια που είδαμε μέχρι σήμερα;

Νιώθω απογοήτευση όχι αισιοδοξία. Ήμουν έτοιμος από καιρό για τα χειρότερα, αλλά έδωσα μια ευκαιρία στην ελπίδα. Να την ξεχάσω;

Τάσος Τασιούλας