Skip to main content

Οι χαμένες γενιές της Ελλάδας

Η Ελλάδα σοκαρίστηκε όταν έμαθε ότι πρέπει να επιβιώσει χρησιμοποιώντας τα δύο βασικά εργαλεία: το μυαλό και τα χέρια της

του Παναγιώτη Δημητρίου

 

«Ρωτάς για την καριέρα μου, τη νύχτα και τη μέρα μου, κι εγώ να σου μιλάω καταφέρνω… και τέλειωσα με άριστα, αλλά δεν έχω ευχάριστα». Κάθε φορά που ακούω το τραγούδι αυτό της Τάνιας Τσανακλίδου με τίτλο «Γερνάω μαμά» μου έρχεται στο μυαλό μία ολόκληρη γενιά που πασχίζει τα τελευταία χρόνια να έχει κάποιο ευχάριστο νέο να πει στους γονείς ώστε να αποδείξει ότι όλα αυτά για τα οποία προσπάθησε δεν έχουν πάει χαμένα.

Μου έρχεται στο μυαλό η αγωνία όλων αυτών των γονέων των προηγούμενων γενεών που έδωσαν τα πάντα για να «χτίσουν» μία Ελλάδα με ανώτερο μορφωτικό επίπεδο που θα μπορούσε να διεκδικεί, να σκέφτεται και να τοποθετείται περισσότερο εύστοχα απέναντι στις προκλήσεις της νέας εποχής. Γενιές από ελληνόπουλα που η μόρφωση και η καλλιέργεια θα τους άνοιγε το μυαλό και τους ορίζοντες για να μπορούν να φτιάξουν μία άλλη Ελλάδα μακριά από τη μιζέρια του εμφυλίου και των εθνικών διχασμών.

Το όνειρο τους ήταν να ακούνε αυτά τα παιδιά να δημιουργούν, να αναπτύσσονται και να πρωτοπορούν. Τι κατάφεραν; Να φτιάξουν γενιές ολόκληρες που δεν έχουν τίποτα το συγκλονιστικό να τους πούνε γιατί πολύ απλά στήριξαν το μέλλον τους σε παραμύθια. Μύθους που είχαν να κάνουν με μισθούς χιλιάδων ευρώ, ακριβών αυτοκινήτων, πολυτελών κατοικιών που ουσιαστικά δεν θα τα αποκτούσαν ποτέ με μόνο όπλο το πτυχίο.

Η μόρφωση είναι σπουδαίο πράγμα. Η καλλιέργεια του μυαλού ακόμα σπουδαιότερο. Ωστόσο αυτά δεν αρκούσαν για να αναπτυχθεί η Ελλάδα. Για να κλείσει τις μαύρες τρύπες του χρέους. Όλα αυτά προϋποθέτουν κάτι πολύ σημαντικό παιδεία και σεβασμό σε αυτά που σου παρέχουν και σε αυτά που μπορείς να δώσεις.
Δυστυχώς στην Ελλάδα των ευρωπαϊκών επιδοτήσεων και του fake πλουτισμού οι δύο αυτές προϋποθέσεις εξαφανίστηκαν ως δια μαγείας. Τα πτυχία έπαψαν να θεωρούνται σημαντικά, ο επαγγελματισμός πήγε περίπατο και το μοντέλο του νέου manager που δεν είχε την εμπειρία για να διαχειριστεί ούτε τον εαυτό του εισήχθη από την Αμερική σε μία χώρα που μάθαινε σταθερά αλλά σταδιακά να επιβιώνει και να αναπτύσσεται με θεμέλιο το «φαίνεστε».

Όπως όλα όμως τα fake πράγματα δεν κρατάνε για πολύ. Η Ελλάδα σοκαρίστηκε όταν έπρεπε να αντιμετωπίσει τη νέα πραγματικότητα. Όταν έπρεπε πλέον να μάθει να επιβιώνει κάνοντας χρήση των δύο βασικών εργαλείων: του μυαλού και των χεριών της. Όταν πλέον έπρεπε να κάνει πράξη όλες αυτές τις συμβουλές που της έδιναν οι προηγούμενες γενιές: να είσαι σωστός, να μελετάς, να μοχθείς, να είσαι τίμιος, ταπεινός και επαγγελματίας. Μα που είχαν πάει όλα αυτά. Και τώρα που αυτές οι γενιές, οι οποίες όλα αυτά είχαν κάνει σημαία τους έχουν αρχίσει να εκλείπουν ποιος θα τα μάθει στις νεότερες γενιές.

Και όμως τελικά επειδή κανείς δεν μπορεί να μάθει αν δεν πάθει, πάντα θα υπάρχει ένας «δάσκαλος» καθ’ όλα αρεστός που θα επιβληθεί από κάπου για να κάνει την «βρώμικη» δουλειά. Δυστυχώς στην Ελλάδα του 2011 ήρθε το Μνημόνιο για να σηκώσει τους Έλληνες από τις καρέκλες τους και να ψιθυρίσουν όλοι μαζί ένα πολύ νεότερο άσμα «κομμένα πια τα δανεικά μάθε να ζεις με τα αληθινά».