Πολλοί είναι εκείνοι που αμφισβητούν την επιλογή να επενδύονται τόσοι πολλοί πόροι για τις υποδομές στους δρόμους. Ωστόσο, αυτή δεν είναι μια ιδεολογική και κομματική επιλογή, αλλά μια κοινωνική ανάγκη, που ειδικά στην περιοχή μας, την ευρύτερη περιοχή της Θεσσαλονίκης είναι διαχρονική.
Και θα συνεχίσει να είναι. Νομοτελειακά. Θα δώσω μόνο το παράδειγμα ότι μέσω της Κεντρικής Μακεδονίας εκτελείται περίπου το 70% του οδικού μεταφορικού έργου της χώρας. Αυτό, σε συνδυασμό με την τουριστική ανάπτυξη, τον οδικό τουρισμό, την εξαγωγική δραστηριότητα, τον κόμβο logistics και φυσικά τη γεωγραφική εγγύτητα με κυρίαρχες αγορές – στόχους της χώρας, καθιστούν τις οδικές υποδομές βασικό πυλώνα ανάπτυξης.
Προφανώς και θα θέλαμε όλοι να πέσει ακόμα μεγαλύτερο βάρος στον σιδηρόδρομο, στο λιμάνι, στις αεροπορικές μεταφορές, πλην όμως ούτε σήμερα ούτε στο μέλλον θα περνούν αδιάφορες ή σε δεύτερη μοίρα οι οδικές μεταφορές. Οι δρόμοι είναι λογικό να απορροφούν το μεγαλύτερο κομμάτι των πόρων για υποδομές. Επαναλαμβάνω, γνωρίζω ότι δεν είναι λίγοι εκείνοι που διαφωνούν, αλλά δεν μπορούμε όλοι να συμφωνούμε σε όλα και σε κάθε περίπτωση πρέπει να γίνονται επιλογές. Και τις επιλογές πολλές φορές τις κάνει η ίδια η ζωή για εμάς, τις επιβάλλουν οι κοινωνικές ανάγκες, οι ανάγκες εξέλιξης με βάση τα δεδομένα που διαμορφώνονται παγκοσμίως.
Το τοπίο στη Θεσσαλονίκη και την Κεντρική Μακεδονία αλλάζει. Μην περιορίζουμε το βλέμμα μας μόνο στην περιφερειακή οδό και στο Flyover. Είναι κι αυτό ένα οδικό έργο από τα πολλά, που και έχει ανάγκη η περιοχή και έχουν δρομολογηθεί.
Αν βάλουμε έναν χρονικό ορίζοντα, βάσει των χρονοδιαγραμμάτων κι όχι αυθαίρετα (αν και πολλοί θα ισχυριστούν δικαίως ότι τα χρονοδιαγράμματα στη χώρα μας είναι εξ ορισμού αυθαίρετα ή έτσι αποδεικνύονται στην πράξη), το 2030 αναμένεται να έχουν ολοκληρωθεί πολύ βασικές οδικές υποδομές, οι οποίες θα έχουν αλλάξει εντελώς το τοπίο των μεταφορών και μετακινήσεων στην περιοχή μας.
Ήδη έχουμε σημαντικές αλλαγές όλα αυτά τα χρόνια. Δεν χρειάζεται καν να το πάμε πολύ πίσω σε χρόνο. Τα τελευταία χρόνια έχουμε τον μεγαλύτερο ανισόπεδο κόμβο που έγινε στην περιοχή, τον κόμβο της Λαχαναγοράς (Κ16), έχουμε τους ανισόπεδους κόμβους στο δυτικό τμήμα της περιφερειακής οδού Θεσσαλονίκης, έχουμε την ολοκλήρωση του άξονα Θέρμης – Γαλάτιστας – Πολυγύρου, έχουμε την ολοκλήρωση του άξονα Θεσσαλονίκης – Κασσανδρείας και πάει λέγοντας.
Τι έχει ανοίξει όμως και περιμένουμε τα επόμενα χρόνια σε επίπεδο οδικών υποδομών;
Θα αναφερθώ σε παραδείγματα τα οποία και υπόσταση έχουν και υπολογίζεται (είναι και εφικτό) πως θα ολοκληρωθούν μέχρι το 2030 και αποτελούν κομβικές παρεμβάσεις, με έντονο αποτύπωμα στην περιοχή.
Ο αυτοκινητόδρομος Θεσσαλονίκης – Έδεσσας είναι ένα από αυτά. Έργο που απέκτησε υπόσταση, χρηματοδότηση και είναι σε διαγωνιστική διαδικασία. Θα συνδέσει τη μοναδική πρωτεύουσα νομού της Κεντρικής Μακεδονίας με τη Θεσσαλονίκη, με συνθήκες αυτοκινητοδρόμου. Και έναν νομό με μεγάλη αγροτική παραγωγή με τους βασικούς αυτοκινητοδρόμους της χώρας και τα διευρωπαϊκά δίκτυα. Και το πιο σημαντικό, θα απογειώσει το επίπεδο ασφάλειας στις οδικές μετακινήσεις για όλους. Πόσα τροχαία γίνονται αυτή τη στιγμή στην εθνική οδό Θεσσαλονίκης – Έδεσσας το γνωρίζουμε όλοι.
Τα επόμενα χρόνια θα ολοκληρωθεί επιτέλους και ο δρόμος Θεσσαλονίκης – Κιλκίς, στο τμήμα που έχει στοιχειώσει τον συγκεκριμένο δρόμο, ενώ δρομολογήθηκε και η βελτίωση του τμήματος του άξονα ΠΑΘΕ από τη Χαλάστρα μέχρι τους Ευζώνους, που μόνο κλειστός αυτοκινητόδρομος δεν είναι...
Την περιοχή επηρεάζουν σημαντικά άλλοι δυο δρόμοι, όπου έχουν δρομολογηθεί παρεμβάσεις. Ο άξονας Δράμα – Αμφίπολη και ο δρόμος Νιγρίτας – Σοχού – Εγνατίας οδού. Βασικότατες συνδέσεις για πολλούς νομούς, για περιοχές που αντιμετωπίζουν σήμερα συνθήκες παρωχημένης οδικής επικοινωνίας, για την αναπτυξιακή διαδικασία σε περιοχές, οι οποίες νιώθουν «δεύτερης κατηγορίας» σε σύγκριση με άλλες.
Έχουμε επίσης τη συνέχιση του άξονα της Βόρειας Χαλκιδικής, μέχρι την Ιερισσό και το Άγιον Όρος, αλλά και πιθανώς έναν δεύτερο δρόμο που θα συνδέσει την περιφερειακή οδό της Θεσσαλονίκης με τον άξονα Θέρμη – Γαλάτιστα, δίνοντας διέξοδο στο ανατολικό κομμάτι της πόλης, ειδικά σε καταστάσεις έκτακτης ανάγκης.
Υπάρχουν οι εκκρεμότητες στον ΠΑΘΕ, με τη γέφυρα μετά τα Μάλγαρα και άλλα σημεία, που είναι σε εξέλιξη η αποκατάστασή τους (κάποια στιγμή αυτά τα έργα στον ΠΑΘΕ μέχρι την Κατερίνη πρέπει να τελειώνουν...), αλλά και η ολοκλήρωση της περιφερειακής Κατερίνης, που είναι ζήτημα πια ημερών.
Έχουμε όμως είπαμε μπροστά μας το Flyover και συνολικά την αναβάθμιση του ανατολικού τμήματος της περιφερειακής οδού, έχουμε τον νέο δρόμο που πρέπει να συνδέσει το νέο Παιδιατρικό νοσοκομείο στο Φίλυρο με την εξωτερική περιφερειακή και την Εγνατία οδό, έχουμε τη γέφυρα στον... αέρα για την οδική σύνδεση του έκτου προβλήτα του λιμανιού με τον ΠΑΘΕ και την Εγνατία Οδό, έχουμε την Ενωτική Σίνδου, που θα μπορέσει να αποφορτίσει εκείνο το παραγωγικό τμήμα του νομού Θεσσαλονίκης και κυρίως τη ΒΙΠΕΘ, η οποία έχει αποδεδειγμένα ζητήματα συνδεσιμότητας, έχουμε μπροστά μας τα μείζονα οδικά έργα των ανισόπεδων κόμβων στην οδό από και προς το αεροδρόμιο, μέσω της λεωφόρου Γεωργικής Σχολής, αλλά και το επίσης σπουδαίο έργο της βελτίωσης της Μουδανιών και του παράπλευρου οδικού δικτύου από τη συμβολή της με την περιφερειακή οδό μέχρι τον κόμβο της Θέρμης.
Όλα αυτά τα έργα, που είναι σε μια φάση εξέλιξης και υλοποίησης, είναι πολύ σημαντικά οδικά έργα και καταδεικνύουν πόσο μεγάλες είναι οι ελλείψεις μας σε βασικές οδικές υποδομές συνολικά. Είναι και μια απόδειξη των διαχρονικών ελλείψεων. Δεν αναφέρομαι σε μικρότερα έργα, αλλά μόνο σε κάποια (όχι θεωρητικά, αλλά ουσιαστικά) μεγάλα οδικά έργα, τα οποία εξυπηρετούν χιλιάδες κόσμου, εξυπηρετούν τον παραγωγικό ιστό (και στον πρωτογενή και στον δευτερογενή και στον τριτογενή τομέα), είναι απολύτως αναγκαία για την αναπτυξιακή διαδικασία.
Καλώς ή κακώς, χωρίς τους δρόμους ανάπτυξη δεν βλέπουμε. Σε κανένα επίπεδο. Αυτό δεν σημαίνει ότι η προσοχή της Πολιτείας μπορεί να είναι μονοσήμαντη. Ούτε όμως ότι μπορούμε να ζήσουμε και με τις σημερινές ελλείψεις. Η κοινωνία έβαλε αυτές τις προτεραιότητες και ο στόχος όλων μας πρέπει να είναι να ολοκληρωθούν εγκαίρως (μέχρι το 2030) αυτές οι βασικές οδικές υποδομές κι όχι να βάζουμε διαρκώς εμπόδια ή να αμφισβητούμε την αυταπόδεικτη αξία τους.
Να αναγνωρίσουμε επιτέλους την αναγκαιότητα και τη χρησιμότητα των έργων, την προτεραιότητα που έχουν και να δώσουμε όλοι μαζί από κοινού τη μάχη για να ολοκληρωθούν στην ώρα τους. Έτσι, ώστε το 2030 ή περίπου τότε να αντιληφθούμε πώς μπορεί να είναι η ζωή μας χωρίς τις ελλείψεις με τις οποίες αναγκαζόμαστε δεκαετίες τώρα να ζούμε. Και να αντιληφθούμε ότι οι συνθήκες στον τόπο μας μπορούν να αλλάξουν προς το καλύτερο και το πιο σύγχρονο. Εκτός κι αν δεν το θέλουμε...