Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Δημήτρης Μάρδας γνωρίζει καλά τη λειτουργία του κύκλου της οικονομίας. Τόσο ως καθηγητής, όσο και ως πολιτικό πρόσωπο δεν αμφισβήτησε ποτέ του σύστημα της ελεύθερης αγοράς. Αντιλαμβάνεται απολύτως τη σημασία της παραμονής της χώρας στη ζώνη και του ευρώ, αλλά και την αξία της παγκοσμιοποίησης. Στο παρελθόν έχει διατελέσει στέλεχος των κυβερνήσεων Σημίτη σε παραγωγικά υπουργεία και σίγουρα δεν έχει ενταχθεί στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ έχοντας κατά νου ιδέες για μια οικονομία υπό κεντρική διεύθυνση. Ή για ένα κράτος που κάνει ταυτόχρονα τον επιχειρηματία και τον ζήτουλα για να πληρώνει τους μισθούς και τις συντάξεις ενός ατελείωτου «στρατού», που ανεβάζει και συντηρεί στην εξουσία τις κυβερνήσεις.
Με αυτά τα δεδομένα οι δηλώσεις του ότι οι αγροτικές κινητοποιήσεις βλάπτουν τις ελληνικές εξαγωγές, ενδεχομένως και κατά εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ έχουν βάση. Είναι κάτι, άλλωστε, που όλοι οι παράγοντες της αγοράς γνωρίζουν. Μόνο που ο υφυπουργός Οικονομικών είπε τη μισή αλήθεια. Τι δεν είπε ο Δ. Μάρδας;
Πρώτον, πως όταν μια προγραμματισμένη εξαγωγή δε φτάνει στην ώρα της στον παραλήπτη είναι πιθανόν να υπάρξουν συνέπειες για ενδεχόμενες μελλοντικές παραγγελίες. Με δύο λόγια: όταν ένας πελάτης δεν εξυπηρετείται με τον τρόπο και σε χρόνο που έχει συμφωνήσει αναζητά άλλους προμηθευτές, συχνά πληρώνοντας κάτι παραπάνω ακόμη και για λίγο χαμηλότερη ποιότητα. Άρα η συνέπεια στις παραδόσεις των προϊόντων δεν συνιστά απλώς απόδειξη καλής πίστης και επαγγελματισμού, είναι θεμελιώδες οικονομικό μέγεθος. Όταν ένας κρίκος της εφοδιαστικής αλυσίδας σπάσει την πληρώνουν και πόλοι οι υπόλοιποι, που οδηγούνται στην αντικατάσταση του.
Δεύτερον, ότι την ευθύνη για ανοιχτά σύνορα και ανοιχτούς δρόμους σε όλη την Ελλάδα –και όχι μόνο στην Αθήνα- έχει η κυβέρνηση. Η εκάστοτε κυβέρνηση, που δεν δικαιούται να καταδικάζει Έλληνες παραγωγούς και μεταποιητές σε ζημιά, είτε λόγω ανικανότητας, είτε λόγω αδράνειας, είτε λόγω ιδεοληψίας.
Διότι αυτή τη στιγμή στους δρόμους, στους παραδρόμους και στις συνοριακές διαβάσεις της Β. Ελλάδος διεξάγεται ένας βουβός «πόλεμος», μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Οι επαγγελματίες των μεταφορών προσπαθούν να ανταποκριθούν σε δρομολόγια και χρονοδιαγράμματα μέσα στο χειμώνα, έχοντας συχνά να ξεπεράσουν τα αξεπέραστα εμπόδια των αγροτικών μπλόκων. Επιλέγοντας παραδρόμους, στους οποίους κινούνται αργά και επικίνδυνα λόγω του μεγέθους των φορτηγών τους. Προφανώς όλες αυτές οι υπερπροσπάθειες δεν ολοκληρώνονται πάντα με επιτυχία, αφού καταγράφονται καθυστερήσεις, τις οποίες κοστολογούν μόνο οι χαμένοι και δεν καλύπτει καμία ασφάλεια.
Εννοείται ότι το συγκεκριμένο πρόβλημα είναι ιδιαιτέρως οξυμένο στην επικράτεια του βορειοελλαδικού τόξου, όπου βρίσκονται τόσο οι συνοριακές διαβάσεις, όσο και οι εξαγωγικές μεταποιητικές μονάδες, αλλά και απ’ όπου ξεκινούν και καταλήγουν τα ελληνικά και ξένα φορτηγά μεταφορών. Σε μια εποχή με προβλήματα στην ελληνική παραγωγή που έχουν σχέση με το κακό όνομα της χώρας στις διεθνείς αγορές, την πολυετή ύφεση, την πολιτική αβεβαιότητα, αλλά και τα capital controls το μόνο που δε χρειάζεται η Β. Ελλάδα είναι το μόνο που υπάρχει. Οι κλειστοί δρόμοι.