Αν κάποια κυβέρνηση ενδιαφερόταν πραγματικά για την αποκάλυψη σκανδάλων στα εξοπλιστικά προγράμματα, θα έπρεπε να συστήσει μια διαρκή Επιτροπή η οποία θα ερευνούσε τα όσα συνέβησαν, τουλάχιστον από την εποχή των Ιμίων μέχρι σήμερα, έχοντας στο στόχαστρο όλους τους υπουργούς Εθνικής Άμυνας.
Το επιλεκτικό όμως ενδιαφέρον, μόνο για Τσοχατζόπουλο και Παπαντωνίου, δείχνει ότι άλλος είναι ο στόχος. Η μεν περίπτωση Τσοχατζόπουλου παρουσιάστηκε ως τιμωρία ενόχων, αλλά επήλθε επί ενός πολιτικά «τελειωμένου», που έχει χάσει και την προτίμηση των ψηφοφόρων του, ώστε δεν ενόχλησε το πολιτικό σύστημα.
Η περίπτωση Παπαντωνίου είναι διαφορετική. Μάλιστα δε, θα περίμενα κάποιος να του ζητήσει να εξηγήσει γιατί «διαφήμιζε» το Χρηματιστήριο, την εποχή που όλα έδειχναν πως η στιγμή της κατάρρευσης πλησιάζει. Δεν το είχε καταλάβει ένας «Τσάρος της οικονομίας»;
Τι στοιχεία θα βρουν άραγε για τα εξοπλιστικά, αφού τα πάντα γίνονταν νομότυπα, και μέχρι τώρα μόνον οι αμερικανικές υπηρεσίες μάς τροφοδοτούν με στοιχεία του παρασκηνίου, όταν πρόκειται για αγορές από Γερμανούς -και μία από Ρώσους, στην περίπτωση Τσοχατζόπουλου-; Θα μας δώσουν στοιχεία βλάπτοντας αμερικανικές εταιρίες, την στιγμή που πρόκειται για εξοπλιστικά προγράμματα που υλοποιήθηκαν στις ΗΠΑ; Αυτά τα φροντίζει το FΒΙ σιωπηλά, όπως έγινε με τον ερχομό του στην Αθήνα για έρευνα και εκπαραθύρωση του πρεσβευτή Μίλλερ, που βρέθηκε μπλεγμένος και κέρδισαν οι Γερμανοί τα Σι-Φορ-Άι (C4I).
Φαίνεται πως ο πραγματικός στόχος του ΣΥΡΙΖΑ είναι ο Στουρνάρας και μαζί του ο Σημίτης. Αυτή η τακτική εντάσσεται στην κομματική συλλογιστική, όπου πρέπει να απαλλαχτείς από εκείνον τον αντίπαλο που θα σου προξενήσει την μεγαλύτερη ζημιά. Είναι αναμενόμενο, οι φυγόκεντρες τάσεις που παρουσιάζει ο ΣΥΡΙΖΑ, να στρέψουν τους ψηφοφόρους του προς κάποια Αριστερά –φαινομενικά- κόμματα, και όχι βέβαια προς τη Ν.Δ.
Μέχρι σήμερα, αυτοί που φρόντισαν για την εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ήσαν πρόθυμοι για δημιουργία κεντροαριστερού κόμματος που θα τον αντικαταστήσει. Και αυτό φαίνεται φυσιολογικό -πάντα μέσα στο κοινοβουλευτικό σύστημα- από την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν εκπλήρωσε ακόμη την αποστολή του, να ψηφίσει δηλαδή και να εφαρμόσει όλα τα αντιλαϊκά μέτρα και το ουσιαστικό ξεπούλημα δημόσιων αγαθών, που μόνο η Αριστερά μπορεί να επιτύχει με τους λιγότερους κραδασμούς. Υπολογίζουν μάλλον, ότι αυτή η αποστολή δεν θα αργήσει να τερματιστεί, και άρχισαν οι διαδικασίες διαδόχου σχήματος, για να εξακολουθήσει ο διπολισμός.
Οι συνεχείς αναφορές του Στουρνάρα στους κινδύνους για την οικονομία, που δεν απέχουν της πραγματικότητας, αλλά και η εμφάνιση του Σημίτη, ήχησαν ανησυχητικά στ’ αυτιά των επιτελών του ΣΥΡΙΖΑ. Έτσι, η περίπτωση της Προανακριτικής για τον Παπαντωνίου, είναι πιθανόν να αποτελεί επικοινωνιακό τέχνασμα, για να βάλει εμπόδια στον Στουρνάρα, συνεργάτη άλλοτε του Παπαντωνίου, στο σοβαρό ενδεχόμενο να ηγηθεί κεντροαριστερού σχηματισμού, όπου το υπάρχον ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, εξ ανάγκης θα συστρατευθούν αν θέλουν τα στελέχη τους να ξαναβρεθούν στην Βουλή.
Γι’ αυτό και οι επιθέσεις του ΣΥΡΙΖΑ, κατά το τελευταίο διάστημα, αυτό το ενδεχόμενο έχουν στόχο, και όχι τον Μητσοτάκη. Ο οποίος, ως καθαρόαιμος αστός, ακολουθεί κι αυτός την τακτική του ώριμου φρούτου, πρωτοπορώντας μεν, αλλά όχι τόσο με την προσέλκυση νέων ψηφοφόρων, όσο με την αποδυνάμωση του ΣΥΡΙΖΑ. Η προοπτική να ιδρυθεί μεγάλος σχηματισμός κεντροαριστεράς, μπορεί από τη μια πλευρά να μη επιτρέψει στη Ν.Δ. να συγκεντρώσει τα ποσοστά που επιθυμεί, αλλά θα υπάρχει αστικό κόμμα με το οποίο θα μπορεί να σχηματιστεί συγκυβέρνηση.
Λέγεται, πως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια για το μέλλον, ο Θεός γελάει. Στην περίπτωσή μας, εκείνοι που γελούν είναι οι δανειστές μας, που προφανώς και έχουν αποφασίσει τι μέλλει να συμβεί σ’ αυτόν τον τόπο.