Skip to main content

Ο τίτλος της υπέρβασης για την ενηλικίωση του ΠΑΟΚ

Τρόπαια έχει πάρει ξανά ο ΠΑΟΚ, αλλά ποτέ ξανά τόσο επιβλητικά, τόσο κυριαρχικά, υπό το βάρος μάλιστα της υποχρέωσης για νίκη

Η ιστορία του ΠΑΟΚ είναι κυρίως πίκρες και απογοητεύσεις, αδικίες και αυτοκαταστροφή, χαμένες ευκαιρίες και εκατοντάδες... παρά λίγο. Η ίδια η ύπαρξή του, άλλωστε, είναι αποτέλεσμα μιας καταστροφής, της Μικρασιατικής Καταστροφής. Κι, όμως, κόντρα σ' αυτή την υπαρξιακού τύπου μειονεξία, ίσως και λόγω αυτής, ο σύλλογος μεγάλωσε γιατί από τους ανθρώπους και τους οπαδούς του ΠΑΟΚ δεν έλειψαν ποτέ η πίστη και το όραμα.

Το μωρό έγινε παιδί, το παιδί έφηβος, αλλά ο έφηβος δεν κατάφερε ποτέ να γίνει άνδρας. Οι αδικίες ήταν συχνά πραγματικές, άλλοτε στο μυαλό μας, σχεδόν πάντα όμως λειτουργούσαν ως το άλλοθι που έτρεφε τη στασιμότητά μας. Ο χθεσινός τελικός, λοιπόν, ήταν μια πρόκληση υπέρβασης και ενηλικίωσης για τον οργανισμό του ΠΑΟΚ.

Η πίστη ήταν ξανά εκεί, οι χιλιάδες οπαδοί ήταν εκεί, είναι πάντα εκεί. Η ομάδα του Λουτσέσκου, ήταν, όμως αυτή που ξεπέρασε τα όρια του έφηβου ΠΑΟΚ. Τρόπαια έχει πάρει ξανά ο ΠΑΟΚ, αλλά ποτέ ξανά τόσο επιβλητικά, τόσο κυριαρχικά, υπό το βάρος μάλιστα της υποχρέωσης για νίκη. Ο ΠΑΟΚ εκανε χθες το μεγαλύτερο παιχνίδι της σύγχρονης εποχής του. Έβλεπες το χαμένο πέναλντι και τα χαμένα τετ α τετ κι έλεγες «όχι πάλι θεέ μου, όχι ξανά», αλλά οι παίκτες, αντί να τα χάνουν, γίνονταν πιο ισορροπημένοι, επίμονοι, πιο χαλύβδινοι, πιο αποφασιστικοί. Δεν κέρδισαν απλώς, ισοπέδωσαν την ΑΕΚ και έδιωξαν οριστικά τα φαντάσματα, τις κατάρες και τους εφιάλτες. Η «μοίρα» του ΠΑΟΚ, με όσα απίθανα στον χωροχρόνο είχαν προηγηθεί στο πρωτάθλημα, με το πέναλντι και τα απανωτά τετ α τετ που χάνονταν χθες, έδειχνε ήττα. Αλλά το ποδόσφαιρο, σαν μια μικρογραφία της ζωής, σαν ένας άλλος καθρέφτης της, μας έδειξε και το νόημά της: Να υπερβαίνεις, πάντα, τη «μοίρα» σου, τον εαυτό σου.

Η παρουσία του Ιβάν Σαββίδη δίνει τη μεγάλη δυνατότητα, η εποχή του ΠΑΟΚ ξημέρωσε.