Με αφορμή ένα άτυπο ντιμπέιτ επώνυμων Θεσσαλονικέων που είναι σε εξέλιξη στο facebook με μεμονωμένες και ανεξάρτητες αναρτήσεις από τον καθένα, διαπιστώνει κάποιος τις δυο διαφορετικές «σχολές» που υπάρχουν στον τρόπο σκέψης στην τοπική κοινωνία, για να αποδώσει καθένας τις ευθύνες για τα άλυτα προβλήματα της πόλης.
Διάβασα με προσοχή τις θέσεις και τα επιχειρήματα με τα οποία τις στηρίζουν.
Υπάρχει η μια θέση, που επικρίνει το δήμο Θεσσαλονίκης για την αδυναμία αντιμετώπισης των προβλημάτων. Η ίδια «σχολή» βλέπει μάλιστα εκτός από ανικανότητα και πρόθεση. Δηλαδή υποστηρίζει πως στο πίσω μέρος του μυαλού τους ο διοικούντες το δήμο (και γενικά όσοι έχουν αποφασιστικές αρμοδιότητες στα χέρια τους και είναι αιρετοί) έχουν την ατζέντα της επόμενης προεκλογικής περιόδου. Αν είχαν λύσει όλα τα προβλήματα με τι θα δελέαζαν τους ψηφοφόρους; Ούτε καν ατζέντα δε θα είχαν. Το ίδιο ισχύει όχι μόνο με τα προβλήματα, αλλά και με το μέλλον της πόλης. Σέρνονται δεκάδες σχέδια, ιδέες, μελέτες και δεν υλοποιούνται επί δεκαετίες, προκειμένου να υπάρχει πάντα κάτι να προσδοκούν οι πολίτες και να ψηφίζουν όποιον τους το τάζει και το ξανατάζει.
Υπάρχει και η άλλη θέση, που υποστηρίζει πως και να θέλει (που κατ' αυτή θέλει) η διοίκηση του δήμου και κάθε διοίκηση δήμου να λύσει ένα πρόβλημα δεν της το επιτρέπει η κοινωνία. Δηλαδή οι ίδιοι οι πολίτες είναι αυτοί που βάζουν προσχώματα στην όποια προσπάθεια και βούληση των τοπικών αρχόντων να δώσουν τις απαιτούμενες λύσεις ή να υλοποιήσουν τις εξαγγελίες τους. Η ίδια «σχολή» σχεδόν αθωώνει όσους έχουν αποφασιστικές αρμοδιότητες και επιρρίπτει τις ευθύνες στο μεγαλύτερο βαθμό τους στους πολίτες. Οι οποίοι πολίτες δεν είναι έτοιμοι να μοιραστούν το όραμα του δημάρχου, δεν είναι προοδευτικοί και δεν θέλουν να χαλάει η βόλεψή τους, εμποδίζουν κάθε προσπάθεια να μπει τάξη και να δοθούν λύσεις σκεπτόμενοι το δικό τους ατομικό συμφέρον και υιοθετώντας κοντόφθαλμες λογικές. Μάλιστα, οι υποστηρικτές της ίδιας άποψης φτάνουν στο σημείο να κατηγορούν τους δημότες για ακύρωση θετικών παρεμβάσεων του δήμου στην πόλη και να μέμφονται τη νοοτροπία που έχει καλλιεργηθεί σε επίπεδο τοπικής κοινωνίας.
Οι αναρτήσεις του πρώην δημάρχου Βόλβης Δημήτρη Γαλαμάτη, που είναι της πρώτης άποψης και του επιχειρηματία Σταύρου Ανδρεάδη, που είναι της δεύτερης, είναι χαρακτηριστικές. Και αναφέρω αυτούς τους δυο επώνυμους συμπολίτες μας, διότι εκτιμώ πως είναι σκεπτόμενοι, πολιτικοποιημένοι και με διάθεση να δουν πάνω και πρώτα από όλα το καλό της Θεσσαλονίκης. Από τη μια ο κ. Γαλαμάτης σε μια εκτενή αναφορά κατηγορεί τις τοπικές ηγεσίες και όσους έχουν την ευθύνη λήψης αποφάσεων και υλοποίησης έργων για τα κακώς κείμενα στη Θεσσαλονίκη και με πολλές αναρτήσεις του έχει καταδείξει σημαντικά ζητήματα στο (μη;) έργο της διοίκησης Μπουτάρη. Από την άλλη σε δηκτικό περιεκτικό σχόλιό του ο κ. Ανδρεάδης βλέπει μια Θεσσαλονίκη «θολωμένη», που δεν ξέρει που θέλει να πάει και μια κοινωνία «που κατηγορεί τον Δήμαρχό της γιατί δεν κάνει αυτά, που στην πραγματικότητα η ίδια δεν θέλει με τίποτα να γίνουν».
Κι όμως οι δυο απόψεις έχουν ως σημείο συνάντησης το τελικό αποτέλεσμα, που δεν είναι άλλο από τον φαύλο κύκλο του «μηδενικού» έργου στην πόλη. Ανεξαρτήτως ποιος έχει την ευθύνη, η Θεσσαλονίκη έχει εγκλωβιστεί σε αυτό τον φαύλο κύκλο. Κι αυτό δεν είναι καθόλου μα καθόλου τυχαίο. Δεν έτυχε, πέτυχε. Διότι το μοντέλο του «μηδενικού» έργου είναι εκτός των άλλων και ελκυστικό και προσοδοφόρο για ορισμένους κι ας με πουν κάποιοι καχύποπτο.
Όποια θέση κι αν υποστηρίξει κάποιος σε αυτόν τον άτυπο δημόσιο διάλογο για τη Θεσσαλονίκη, η κατάληξη είναι η ίδια. Προφανώς και είναι ουσιαστική η απόδοση των ευθυνών για το «μηδενικό» έργο και καλώς ανοίγει ένας τέτοιος διάλογος για να δούμε ποιοι τοποθετούνται στη μια πλευρά και ποιοι στην άλλη (αν υπάρχει διάθεση να συζητάμε δημοσίως αυτά που αποτελούν κυρίαρχους προβληματισμούς στις ιδιωτικές καθημερινές κουβέντες μας). Θα είναι εξαιρετικά χρήσιμο εν όψει των αυτοδιοικητικών εκλογών του 2019 και πιστεύω ότι θα αποτελέσει και τη βάση της προεκλογικής εκστρατείας ειδικά στο δήμο Θεσσαλονίκης.
Διότι το μόνο αδιαπραγμάτευτο και μη συζητήσιμο, δυστυχώς είναι το (άντε όχι και «μηδενικό») περιορισμένο έργο στην πόλη κι αυτό το αναγνωρίζουν όλες οι πλευρές... Ας κουβεντιάσουμε τουλάχιστον τις ευθύνες που θα είναι και κρίσιμες για τις επιλογές και των υποψηφίων δημάρχων και τελικά των ψηφοφόρων.