Skip to main content

Ο χαμένος χρόνος του Τσίπρα και η ανεπανόρθωτη ζημιά στις επιχειρήσεις

Ο πρωθυπουργός προχώρησε τη Δευτέρα σε κάποιες κινήσεις που όφειλε να είχε κάνει καιρό πριν, στην αρχή της διακυβέρνησης.

Του Γιώργου Δώρα

Στην Ελλάδα ο χρόνος αντιμετωπίζεται κατά βάσιν με τον τρόπο της Ανατολής. Τις περισσότερες φορές δεν συνιστά βασικό στοιχείο της εξίσωσης για την επίλυση ενός θέματος, παρά το ότι είναι καθοριστικός παράγοντας. Κυλάει σαν το νερό και θεωρείται ως κάτι φυσικό και απεριόριστο. Γι’ αυτό πάντα λειτουργεί σε βάρος του αποτελέσματος.

Αντίθετα στην υπόλοιπη σύγχρονη Ευρώπη ο χρόνος είναι εργαλείο για να γίνει μια δουλειά. Η επιτάχυνση ή η επιβράδυνση αξιοποιείται καταλλήλως και από τη διαχείριση αυτή πολλές φορές προκύπτει η ποιότητα του αποτελέσματος. Κυρίως είναι η ταχύτητα που μετράει στις μέρες μας, καθότι η γνωστή ρήση «το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό» έχει υποκατασταθεί με μία παράφραση της: «το γρήγορο ψάρι τρώει το αργό».

Χθες ο Αλέξης Τσίπρας προχώρησε σε κάποιες κινήσεις που όφειλε να είχε κάνει καιρό πριν, στην αρχή της διακυβέρνησης. Διότι μόνο στο εσωτερικό του κόμματος του μπορεί να αισθάνεται πιο ισχυρός μετά την Κυριακή. Στο υπόλοιπο πολιτικό σύστημα και στην κοινωνία κυριαρχεί εμφανώς από τη στιγμή που έγινε πρωθυπουργός. Τι έκανε, λοιπόν τις τελευταίες ώρες; Σημειώστε:

Πρώτον, απομάκρυνε τον Γιάνη Βαρουφάκη, τον οποίο δεν έπρεπε να εμπιστευτεί λόγω του κουτσαβάκικου στιλ που είναι εντελώς ασύμβατο με την Ε.Ε. Ανεξάρτητα από τις ιδέες που κομίζει κανείς, το τυπικό παίζει το ρόλο του.  Ο ακτιβισμός είναι για τις πλατείες, όχι για το Eurogroup. Αυτό όφειλε ένας εν δυνάμει πρωθυπουργός να το γνωρίζει. Αλλιώς δεν κάνει γι’ αυτή τη δουλειά.   

Δεύτερον, συγκάλεσε το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Για να δεσμεύσει τους πολιτικούς του αντιπάλους και να δεσμευθεί. Για να συμφωνήσουν στις προτάσεις προς τους εταίρους. Αφού θα δώσουμε που θα δώσουμε πολλά, τουλάχιστον ας είναι συμφωνημένα από τα κόμματα ευρωπαϊκού προσανατολισμού. Ώστε να πειστούν οι εταίροι ότι μιλάμε σοβαρά. Αλλά και για να καταλάβουν οι πολίτες μέχρι που μπορεί να φτάσει η χώρα και να μην ελπίζουν σε θαύματα και υποσχέσεις πολιτικών απατεωνίσκων και συνομωσιολόγων της κακιάς ώρας. Σε τελική ανάλυση η εικόνα των πολιτικών αρχηγών υπό τον κ. Παυλόπουλο είναι ενωτική, σε αντιδιαστολή με το δημοψήφισμα που ήταν διχαστικό.

Τρίτον, όλες οι πληροφορίες συγκλίνουν ότι λόγω του κατεπείγοντος της καταστάσεως από χθες όλες οι συζητήσεις έχουν μπει στο… ζουμί. Αριθμοί, νούμερα, μέτρα, δάνεια, μνημόνιο. Euro Working Group, Eurogroup, Σύνοδος Κορυφής. Τέρμα τα παιχνιδάκια με τα ονόματα (τρόικα, θεσμοί κ.λπ.) ή με τις διαδικασίες (έλεγχοι σε Βρυξέλλες ή Αθήνα, σε υπουργεία ή γκαράζ ξενοδοχείων).

Γιατί, λοιπόν, έπρεπε να περάσουν πέντε μήνες για όλα αυτά; Γιατί έπρεπε ο δημοσιονομικός λογαριασμός να ανεβεί κατά τέσσερα δισ. ευρώ; Γιατί έπρεπε να κλείσουν οι τράπεζες, να μπει όριο στις αναλήψεις και να υπάρχει φοβερή δυσλειτουργία στην πραγματική οικονομία; Γιατί να υπάρχουν περισσότεροι απλήρωτοι εργαζόμενοι; Γιατί η ανασφάλεια για καταθέσεις, θυρίδες κ.λπ. έπρεπε να απλωθεί πάνω από τις χώρα; Γιατί να κλείνουν εργοστάσια από ελλείψεις πρώτων υλών και τη συνακόλουθη απώλεια αγορών;

Επειδή λογική εξήγηση για όλα αυτά δεν υπάρχει, ίσως η απλούστερη και είναι η πιο σωστή. Η άγνοια σε συνδυασμό με την απειρία δημιουργούν εκρηκτικό κοκτέιλ με βαρύτατες συνέπειες για την οικονομία και την κοινωνία. Μοιάζει βαρύ, αλλά προκύπτει απολύτως λογικά. Ο Τσίπρας -όπως ενδεχομένως και άλλοι πολιτικοί πριν από αυτόν, οι οποίοι δεν κυβέρνησαν, όμως, σε συνθήκες πολέμου- βρέθηκε στο Μέγαρο Μαξίμου ανεξήγητα απροετοίμαστος. Με ανεξήγητα απροετοίμαστους γύρω του. Μια έλλειψη υποδομής που η χώρα πληρώνει πανάκριβα. Το ίδιο και οι πολίτες, που δεν ξέρουν τι ακριβώς τους ξημερώνει, περιμένουν υπομονετικά στην ουρά του ΑΤΜ κι εύχονται καλή φώτιση, ώστε οι συνέπειες όσων θα ακολουθήσουν να είναι τουλάχιστον διαχειρίσιμες.

ΥΓ. Καλώς η κακώς η κυβέρνηση Τσίπρα δεν έχει ακόμη κυβερνήσει, πέραν των στενά κομματικών τοποθετήσεων χιλιάδων στελεχών στον κρατικό μηχανισμό. Ειδικά στην οικονομία μόνο η δυνατότητα εξόφλησης της εφορίας και των ασφαλιστικών ταμείων σε 100 δόσεις είναι κίνηση ουσίας. Το φορολογικό είναι μπάχαλο, το ΕΣΠΑ λιπόθυμο, ο αναπτυξιακός νόμος στα χαρτιά, οι μικρομεσαίοι στην εντατική, οι εργαζόμενοι στην πρέσα, οι άνεργοι αυξάνονται, ο τουρισμός που πήγαινε από μόνος του πολύ καλά σακατεύτηκε από το δημοψήφισμα. Όπως και πολλές μικρότερες οικονομικές δραστηριότητες, που ενδεχομένως έχουν υποστεί ανεπανόρθωτη βλάβη. Άρα δεν έχουμε δει ακόμη την κυβέρνηση να ασχολείται δημιουργικά με τα καθημερινά, που πολύ συχνά είναι και τα καθοριστικά για την ανάπτυξη της οικονομίας, την ανταγωνιστικότητα και την αύξηση της απασχόλησης.