Μήνυμα κατά της τρομοκρατίας έστειλε μέσω των social media ο Μαρκ Μπάρτρα μετά την επίσκεψη που δέχθηκε από την γυναίκα και την κόρη του στο νοσοκομείο όπου νοσηλεύεται.
Ο νεαρός Ισπανός αμυντικός της Μπορούσια Ντόρτμουντ τραυματίστηκε την Τρίτη από τα θραύσματα των σπασμένων τζαμιών εξαιτίας της βομβιστικής επίθεσης που πραγματοποιήθηκε εναντίον της γερμανικής ομάδας και υπέστη κάταγμα στο χέρι με αποτέλεσμα να χειρουργηθεί.
Αναλυτικά τα όσα αναφέρει το μήνυμα του Μπάρτρα στο instagram:
«Σήμερα δέχθηκα μία επίσκεψη που με έκανε πολύ χαρούμενο. Αυτές είναι όλη μου η ζωή, ο λόγος που θα ξεπερνώ πάντα όλα τα εμπόδια όπως αυτή η εμπειρία που είχα, και δεν θα ήθελα να έχει ποτέ κανένας. Ο πόνος, ο πανικός και η αβεβαιότητα του να μην ξέρεις τι συμβαίνει και πόσο διαρκεί… ήταν τα 15 πιο μεγάλα και σκληρά λεπτά στη ζωή μου.
Όσο περνάει το σοκ αυτές τις ημέρες, τόσο αυξάνεται η επιθυμία να συνεχίσουμε τη ζωή με το ίδιο πάθος, την ίδια μαχητικότητα, την όρεξη για δουλειά, το γέλιο, το δάκρυ, τα συναισθήματα, την αγάπη, την πίστη, την παρέα, την απόλαυση της παρουσίας των αγαπημένων προσώπων γύρω σου... Όπως επίσης και το να βλέπεις τον κόσμο να γεμίζει το γήπεδο την επόμενη μέρα για να σε δει, επειδή αγαπάει το ποδόσφαιρο και θέλει να μας κάνει εμάς τους ποδοσφαιριστές να νιώσουμε νέες στιγμές.
Το μοναδικό που ζητάω για όλο τον κόσμο, είναι η ειρήνη. Αυτές τις ημέρες, κοιτώντας το τραυματισμένο μου χέρι, αισθάνομαι υπερηφάνεια. Γιατί, η προσπάθειά τους να μας κάνουν κακό, περιορίστηκε μονάχα σε αυτό που έπαθα εγώ. Με γέμισε δύναμη το ενδιαφέρον και η αγάπη του κόσμου, των γιατρών, των φυσιοθεραπευτών, των δημοσιογράφων, των συμπαικτών μου, των ανθρώπων της Ντόρτμουντ…».
Hoy he vuelto a recibir en el hospital la visita que más feliz me hace. Ellas son mi todo, la razón por la que lucho para superar siempre los obstáculos y este ha sido el peor de mi vida, una experiencia que no desearía a nadie en este mundo. El dolor, el pánico y la incerteza de no saber lo que estaba pasando, ni cuánto tiempo duraría... fueron los 15 minutos más largos y duros de mi vida. A todo esto os quiero decir, que creo que el shock de estos días va disminuyendo cada vez más y a la vez se suman las ganas de vivir, de luchar, de trabajar, de reír, de llorar, de sentir, de querer, de creer, de jugar, de entrenar, de seguir disfrutando de mi gente, seres queridos, compañeros, de mi pasión, de defender, de oler el césped como hago antes de que empiece el partido y motivarme. De ver las gradas llenas de personas que aman nuestra profesión, gente buena que sólo quiere que le hagamos sentir emociones para olvidarse del mundo y sobre todo de este mundo en el que vivimos, cada vez más loco. Lo único que pido, LO ÚNICO, es que vivamos TODOS en paz y dejemos atrás las guerras. Estos días cuando me miro la muñeca, hinchada y malherida, sabéis qué siento? Orgullo. La miro orgulloso pensando en que todo el daño que querían hacernos el martes, se quedó en esto. Gracias a los doctores, enfermeras, fisioterapeutas y personas que me ayudan a recuperar y que la muñeca quede perfecta. A las miles y miles de personas, medios, organizaciones de todo tipo, el BVB y compañeros, que me habéis hecho llegar vuestro apoyo y cariño. Por pequeño que sea, me ha llenado increíblemente de fuerzas para seguir SIEMPRE adelante. Necesitaba escribir y desahogarme y así zanjar todo para ya solo pensar en ponerme al 100% lo más pronto posible! Un saludo muy grande! Marc
