Υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός "προοδευτικών αναλυτών" αλλά και δήθεν πνευματικών ανθρώπων, που απαξιώνουν κάθε τι που ξεφεύγει από την θολοκουλτούρα που επέβαλαν στην κοινωνία κατά τις τελευταίες δεκαετίες.
Στάθηκαν εξ αρχής απέναντι σε ένα τηλεοπτικό παιχνίδι επιβίωσης, επειδή το βρήκαν να είναι μακριά από την αισθητική τους, και μάλιστα και ακατάλληλο προς παρακολούθηση από μικρά παιδιά. Είναι οι ίδιοι που δηλώνουν πως δεν παρακολουθούν αγώνες ποδοσφαίρου επειδή δεν έχουν πνευματική υπόσταση, όπως και το αναφερόμενο τηλεοπτικό παιχνίδι.
Εκείνο που με εντυπωσιάζει σε όλες αυτές τις τοποθετήσεις, είναι ότι όλοι αυτοί ενώ υποστηρίζουν πως κύριο μέλημά τους είναι η πολιτιστική αναβάθμιση του λαού, δεν γνωρίζουν καν τον λαό, να μη πω ότι και τον περιφρονούν ως μη έχοντα την δική τους… πνευματική καλλιέργεια.
Κατά την πρώτη διακυβέρνηση της χώρας από το ΠΑΣΟΚ προβλήθηκαν μετ’ επιτάσεως όλοι οι καλλιτέχνες των ανάλογων Κλαδικών -με περιθωριοποίηση των υπολοίπων- και με άφθονο και ανεξέλεγκτο χρήμα του υπουργείου Πολιτισμού ανέλαβαν την όξυνση του λαϊκού πνεύματος, γυρίζοντας στην επαρχία με μπουλούκια, ανεβάζοντας έργα του Μπρεχτ και συγγραφέων του λεγομένου θεάτρου του Παραλόγου. Προς μεγάλη τους έκπληξη, η προσέλευση των θεατών ήταν περιορισμένη.
Και δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, όταν επιχειρείται η αναβάθμιση όχι στηριζόμενη σε εξελικτική πορεία, αλλά σε μετάλλαξη. Από τον Αγαπητικό της Βοσκοπούλας, δεν πας στον Ιονέσκο. Κι αυτό παρατηρήθηκε σε όλες τις εκφάνσεις της πνευματικής ζωής. Στη θέση του Χατζηδάκη, του Θεοδωράκη, του Ξαρχάκου και άλλων επιφανών της δεκαετίας του ’60, εμφανίστηκε η θολοκουλτούρα, και παρά τις επίπονες προσπάθειες των προπαγανδιστών-διαφημιστών, ζήτημα είναι αν η μεταπολίτευση έβγαλε 2-3 μουσουργούς αξίας, ανάλογους κινηματογραφιστές, ποιητές, ζωγράφους… Οι ελάχιστοι που διακρίθηκαν, επιβεβαιώνουν τον κανόνα της κυριαρχίας της μετριότητας.
Ζούμε στην εποχή του δήθεν και των δήθεν. Με τι άραγε ήθελαν να ξεχαστεί ο λαός από τις τόσες σκοτούρες που του επισώρευσαν οι πολυποίκιλοι σωτήρες του κατά τις τελευταίες δεκαετίες; Μελετώντας Κάφκα, ή έστω κι Εμπειρίκο; Κάτι, για να ξεχαστεί θέλει. Και όχι μόνον αυτό. Ίσως η επιτυχία του τηλεπαιχνιδιού να μη ήταν η αναμενόμενη αν δεν υπήρχε ο "Ντάνος".
Ένα πρότυπο του αγωνιστή, αλλά και καταδιωκόμενου Έλληνα, που παλεύει να ξεφύγει από την κοινωνική περιθωριοποίηση που τον ενέταξαν οι "δήθεν διάσημοι". Και που μόνος του έναντι πολλών, με αγωνιστικό ατομικό αλλά και ομαδικό πάθος, εξουδετέρωνε έναν-έναν τους επιβουλείς του. Δεν ήταν μόνον οι γυναίκες που τον υποστήριξαν, ως ελκυστικό άνδρα. Ήταν και οι νέοι άνδρες που βρήκαν ένα πρότυπο, το οποίο πολύ θα ήθελαν να μοιάσουν, εγκλωβισμένοι όμως μέσα σε έναν σύστημα που αυτή η δήθεν ελίτ καθιέρωσε.
Η Αριστερά, εξ ιδεολογίας, δεν αναγνωρίζει την κυρίαρχη θέση των προσωπικοτήτων στις επιτυχίες, μιλώντας πάντα για λαϊκούς αγώνες. Μόνον που, αυτή η λανθασμένη θέση, καταρρίπτεται από την ίδια την Αριστερά, όταν ηρωοποιεί πρόσωπα, και μάλιστα πολλά που δεν έκαναν κάτι ηρωικό στη ζωή τους, αλλά ήσαν θύματα των αντιπάλων. Και έχουμε το ανατρεπτικό, ο λαός να βραβεύεται για τις επιτυχίες, αλλά για τις αποτυχίες να ευθύνεται ο ηγέτης. Όπως βολεύει την προπαγάνδα.
Πολλοί από τους δήθεν, ίσως έχουν επηρεαστεί από τον Μπρεχτ, ο οποίος στο Βίο του Γαλιλαίου, παρουσιάζοντάς τον να λέει μετά την απαλλαγή του από την Ιερά Εξέταση για την θεωρία του ότι η γη κινείται και όχι ο ήλιος (που τα είπε αυτά βεβαίως ο Αρίσταρχος χιλιάδες χρόνια πριν), την οποία απαρνήθηκε αλλά, δήθεν είπε μετά στους μαθητές του «και όμως κινείται» (που δεν το είπε ποτέ, αλλά έτσι θέλησε ο Μπρεχτ), βάζει έναν μαθητή του να λέει «Χαρά στον λαό που έχει τέτοιους ήρωες». Και ο Μπρεχτ, δια στόματος Γαλιλαίου, απαντά «Αλίμονο στους λαούς που έχουν ανάγκη από ήρωες».
Εγώ το αντιστρέφω. Αλίμονο στους ήρωες, που ζουν σε χώρες που δεν αναγνωρίζουν την προσφορά τους. Αν άκουγαν τις αμπελοφιλοσοφίες των δήθεν ταγών, όσοι έδωσαν τη ζωή τους για να βρισκόμαστε εμείς εδώ, θα ζητούσαν από την ιστορία να τους επιστρέψει πίσω τις θυσίες τους. Και θα το προχωρήσω, λέγοντας ότι αλίμονο και στους λαούς που ψάχνουν και τελικά δεν βρίσκουν ήρωες. Και αντ’ αυτών ηρωοποιούν τον "Ντάνο".
Δεν θα το έκαναν ίσως, αν οι "δήθεν" επέτρεπαν να τιμηθούν οι ηρωικοί πιλότοι μας, και τόσοι άλλοι, που έχασαν την ζωή τους για να μπορούν αυτοί να ομφαλοσκοπούν. Και μένουν στην αφάνεια οι ήρωες, επειδή ο Μπρεχτ είπε ότι ο λαός δεν έχει ανάγκη από ήρωες. Ο λαός όμως, του οποίου την ψυχοσύνθεση αγνοούν, έχει ανάγκη από πρότυπα.
Και απορούν τώρα, που ο λαός της Σκιάθου, υποδέχθηκε ως ήρωα τον "Ντάνο". Γιατί απορούν; Προβάλλεται κάποιος καλύτερος; Εκτός κι αν εννοούν τον Πολάκη ή τον Καρανίκα.