Μεγάλο ερωτηματικό αποτελεί το γεγονός της ανεμπόδιστης παρουσίας της Ρωσίας στη Μ. Ανατολή, όπου ενώ πριν από λίγο καιρό φαινόταν ότι θα χάσει την βάση της στην Ταρσό και αναζητούσε άλλη στην Αίγυπτο, ένα γεγονός που δύσκολα μπορεί να εκληφθεί ως απρόοπτο -η κατάρριψη του πολεμικού αεροσκάφους της από τους Τούρκους- την «απενοχοποίησε» στα μάτια της κοινής γνώμης, και κατέστη ο ισχυρός παίκτης στην Μ. Ανατολή.
Αυτό είναι που έδωσε τώρα το δικαίωμα στον Ρώσο υπουργό Εξωτερικών κ. Λαβρόφ, να δηλώσει εχθές ότι «Στις ΗΠΑ δεν καταλαβαίνουν τώρα, πως το να αποκλείσουν τη Ρωσία ή να μειώσουν την επιρροή της σε περιφερειακό επίπεδο είναι αδύνατο».
Όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα δεν τίθεται πλέον εν αμφιβόλω η υπόθεση πως παρά τις διαφωνίες τους σε επί μέρους θέματα οι δύο μεγάλες δυνάμεις συνέχισαν να συνεργάζονται στο παρασκήνιο. Αυτός είναι άλλωστε ο φόβος του κ. Ερντογάν που τον οδήγησε στην απονενοημένη ενέργεια της κατάρριψης του ρωσικού αεροπλάνου. Εξακολουθεί βεβαίως να υφίσταται η υπόνοια ότι υπήρξε ισχυρός «υποβολέας» αφενός για να διαπιστωθεί ο βαθμός αντίδρασης της Μόσχας, αφετέρου για να παγιδεύσει τον Ερντογάν, ανοίγοντας τον δρόμο ίδρυσης κουρδικού κράτους.
Με τις κυρώσεις κατά της Ρωσίας θεωρήθηκε ότι ο πληγείς ρωσικός λαός από την ύφεση θα στραφεί κατά της πολιτικής του Κρεμλίνου. Λάθος υπολογισμός, που έφερε απεναντίας αύξηση της δημοτικότητας του Ρώσου προέδρου. Δεν ελήφθη υπόψη ότι οι Ρώσοι δεν πρόφθασαν να γευθούν τα «αγαθά» της καταναλωτικής κοινωνίας ώστε να καταστούν νεόπτωχοι.
Οι νεόπτωχοι και οι απελπισμένοι εξεγείρονται, όχι οι φτωχοί, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν στην φτώχεια. Ο Ρωσικός λαός, από την στιγμή της εμφάνισής του στην ιστορία, έζησε στερημένος με Τσάρο, και τελευταίως με τον «κομμουνιστικό παράδεισο». Γι’ αυτό και δεν νοιώθει την στέρηση όπως την νοιώθει ο πολίτης δυτικής κοινωνίας. Έτσι, αύξησε τον βαθμό του εθνικισμού του και συσπειρώθηκε γύρω από τον ηγέτη του, για να αντιμετωπίσει την επίθεση του «εχθρού».
Υπάρχει ο ισχυρισμός, ότι η Ρωσία μπορεί να ζήσει χωρίς την Αμερική και οι ΗΠΑ μπορούν να κάνουν χωρίς την Ρωσία. Φυσικά, οι οικονομικές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών δεν καθορίζουν το συνολικό πλαίσιο των διμερών σχέσεων. Έγινε από καιρό κατανοητό σε όλους ότι στον σύγχρονο πολυκεντρικό κόσμο ο άξονας «Μόσχα - Ουάσινγκτον» δεν παίζει τον κεντρικό ρόλο που έπαιζε στο δεύτερο μισό του περασμένου αιώνα.
Βεβαίως, το πάγωμα στη ρωσο-αμερικανική συνεργασία θα δυσκολεύει σε μεγάλο βαθμό τη διευθέτηση αρκετών και διαφορετικών μεταξύ τους διεθνών θεμάτων και ότι ορισμένα προβλήματα θα παραμείνουν άλυτα. Αλλά στα κρίσιμα θέματα η συνεργασία θα υπάρχει προς αμοιβαίο όφελος και των δύο.
Όμως, εκτός από το αμοιβαίο όφελος, υπάρχει και η αμοιβαία καχυποψία. Ακριβώς τέτοιο καιρό πέρσι, ο Αμερικανός πολιτικός επιστήμονας και οικονομολόγος Πολ Κράιγκ Ρόμπερτς, έδωσε συνέντευξη στο RIA Novosti, που δημοσιεύθηκε με τίτλο «Το αμερικανικό δόγμα της παγκόσμιας ηγεμονίας προωθεί τη σύγκρουση ΗΠΑ-Ρωσίας».
Έγινε αναφορά για την νεοσυντηρητική ιδεολογία που έχει επικρατήσει στις ΗΠΑ και η οποία προωθεί την ηγεμονία της ως «εξαιρετική χώρα». Ανέφερε ότι οι ΗΠΑ μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ θεωρήθηκαν ως η «μόνη υπερδύναμη του κόσμου», αλλά «ενώ οι νεοσυντηρητικοί για δεκαετίες ασχολούνταν με πολέμους στη Μέση Ανατολή, και με την οργάνωση των «πορτοκαλί επαναστάσεων» και των στρατιωτικών βάσεων γύρω από τη Ρωσία, ο Βλαντίμιρ Πούτιν αποκατέστησε την οικονομική ευημερία και την στρατιωτική ισχύ της Ρωσίας, και υιοθέτησε επιτυχώς μια ανεξάρτητη εξωτερική πολιτική».
Κατά την άποψη του Ρόμπερτς, η Ουάσιγκτον «άρχισε την επίθεση στη Ρωσία» μετά τα εμπόδια που έθεσε η ρωσική διπλωματία «στα σχέδια εισβολής στη Συρία και βομβαρδισμού του Ιράν». Τότε -σύμφωνα με τον Ρόμπερτς- οι Ηνωμένες Πολιτείες συνειδητοποίησαν ότι υπήρχε «ένας νέος ανταγωνιστής στην πρώην Σοβιετική Ένωση, ο οποίος είναι σε θέση να εμποδίσει τις μονομερείς ενέργειες τους».
Επιπλέον, ο Αμερικανός αναλυτής υποστήριξε ότι οι ΗΠΑ είχαν ετοιμάσει από καιρό ένα πραξικόπημα στην Ουκρανία, επενδύοντας στη δημιουργία των ΜΚΟ, την «εκπαίδευση» των πολιτικών, και των ακραίων εθνικιστών και «ναζιστικών στοιχείων». Επίσης, επικαλούμενος τις συνομιλίες της Βικτόριας Νούλαντ και του πρέσβη των ΗΠΑ στην Ουκρανία, ισχυρίστηκε ότι η επανάσταση ήταν «ενορχηστρωμένη» από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Αυτά μπορεί να συμβαίνουν, αλλά υπάρχουν και πιο ισχυροί παράγοντες από τις δύο μεγάλες δυνάμεις, που δεν εντάσσουν στα σχέδιά τους μεγάλες συγκρούσεις. Άλλωστε, το πιο ισχυρό όπλο στην εποχή μας δεν είναι οι πύραυλοι, αλλά τα θησαυροφυλάκια των χρηματοπιστωτικών οίκων.