Δεν έχει κρύψει η Τουρκία τις επεκτατικές διαθέσεις της, τις οποίες επισημοποίησε άλλωστε με το βιβλίο "Στρατηγικό Βάθος" του Αχμέτ Νταβούτογλου, πρώην πρωθυπουργού της Τουρκίας, το οποίο βεβαίως και πρόκειται για ένα αφελές σύγγραμμα, αλλά το επίπεδο των στελεχών του κόμματος του Ερντογάν δεν είναι σε θέση να το αξιολογήσει.
Αυτό όμως το βιβλίο έδωσε επιχειρήματα στον μεγαλομανή σημερινό δικτάτορα της Τουρκίας, ο οποίος, όπως όλοι οι ιδεοληπτικοί -με τους οποίους είναι γεμάτη η πολιτική σκηνή της χώρας μας-, ενεργεί σύμφωνα με τα οράματά του και όχι με προσαρμογή στην πραγματικότητα.
Αυτό το οποίο υποστήριζε ο Νταβούτογλου -και το οποίο ανέλυαν στη Ελλάδα εμβριθώς περισπούδαστοι διεθνολόγοι- είχε αποδομηθεί με λίγες λέξεις από τον Ουμίτ Κουβάντς, έναν Τούρκο συγγραφέα και σκηνοθέτη ντοκιμαντέρ, του οποίου το βιβλίο «Pan - Islamcinin Macera Kilavuzu» (Οδηγός Περιπέτειας του Παν-Ισλαμιστή) είχε κυκλοφορήσει προ δύο ετών στα βιβλιοπωλεία της Τουρκίας.
Σε αυτό, ο Κουβάντς αποδομεί τις θέσεις που εκφράζει ο Νταβούτογλου στο βιβλίο του, χαρακτηρίζοντάς το "μη επιστημονικό" και "καθόλου βαθύ", επειδή δεν φέρει επιχειρήματα προς ενίσχυση των ισχυρισμών του.
Έγραψε ο Ου. Κουβάντς: «Με το βιβλίο του Νταβούτογλου, μία χώρα μπορεί να μπει σε περιπέτειες, σε επικίνδυνες περιπέτειες. Ο λόγος που το αποκαλώ περιπέτεια είναι επειδή τα μέσα που έχει στη διάθεσή της η χώρα δεν είναι συμβατά με τον στόχο που θέλει να επιτύχει ο συγγραφέας. Το βιβλίο του Νταβούτογλου είναι ένα ιδεολογικός οδηγός δράσης, δεν είναι ένα ακαδημαϊκό βιβλίο που βασίζεται σε μία θεωρία».
Και συνέχισε, για τον πανισλαμισμό του Νταβούτογλου που υπάρχει μόνο στα χαρτιά: «Ο Νταβούτογλου θέλει να καθιερώσει έναν "πολιτισμό" που θα βασίζεται στο Ισλάμ. Ωστόσο, δεν αναφέρει το πώς θα υλοποιηθεί αυτό το ιδανικό. Υποστηρίζει ότι αν η τουρκική ηγεσία μπορέσει να πείσει τους Άραβες ότι οι Οθωμανοί δεν ήταν ιμπεριαλιστές και ότι αντίθετα, προσπαθούσαν να σώσουν τους Άραβες από τον δυτικό αποικιοκρατικό επεκτατισμό, τότε οι Άραβες θα δεχθούν τη τουρκική ηγεσία. Είναι εμφανές ότι ο Νταβούτογλου πιστεύει ότι η σημερινή ηγεσία της Τουρκίας μπορεί να μπορεί να διαδώσει τον πανισλαμισμό στη Μέση Ανατολή».
Έχω μεταφέρει σ’ αυτήν την στήλη παλαιότερα, τις απόψεις προσωπικοτήτων Αράβων, από τις οποίες εμφαίνεται ότι οι Άραβες δεν ξεχνούν ότι απελευθερώθηκαν από τον τουρκικό ζυγό μόλις το 1931, και ότι η συμπεριφορά των Οθωμανών και μετέπειτα Τούρκων προς τους Άραβες, δεν ήταν ανάλογη προς αδελφούς μουσουλμάνους, αλλά τους αντιμετώπιζαν όπως τους γκιαούρηδες - απίστους. Η ταινία με τον Λώρενς της Αραβίας ήταν ενδεικτική.
Πέραν όμως αυτού, οι Άραβες, που δεν αποτελούν ενιαία εθνότητα και καταχρηστικώς αποκαλούμε όλους τους βορειοαφρικανικούς και μεσανατολικούς λαούς με την ίδια επωνυμία, δεν βρίσκονται σε διάσταση μόνον με τους Τούρκους, αλλά και μεταξύ τους. Πριν αποφασίσει η Δύση να διαλύσει τις χώρες με την "αραβική άνοιξη" και στη συνέχεια με τους τζιχαντιστές (αρχής γενομένης από το Ιράκ) έριζαν για την ηγεσία του λεγόμενου αραβικού κόσμου, η Λιβύη του Καντάφι, η Αίγυπτος του Σαντάτ, η Συρία του Χαφέζ (πατρός) Άσαντ και το Ιράκ του Σαντάμ Χουσεΐν. Ποτέ αυτές οι χώρες δεν είχαν καλές σχέσεις μεταξύ τους, διεκδικώντας η κάθε μία δι’ εαυτόν την ηγεσία του μουσουλμανικού κόσμου.
Σήμερα, η Τουρκία διαπίστωσε πλέον ότι το βιβλίο του Νταβούτογλου, επί του οποίου στηρίχθηκε όλη η πρόσφατη επεκτατική πολιτική του Ερντογάν, περιέχει ανοησίες. Και το διαπίστωσε από την στιγμή που κατέστη ολοφάνερο πως οι μεγάλες δυνάμεις δεν της αναθέτουν ούτε δευτερεύοντα ρόλο στα δρώμενα της Μ. Ανατολής. Εξ ανάγκης επομένως θα στραφεί στη Βαλκανική, όπου από μακρού χρόνου έθεσε θεμέλια.
Ο Γιουσούφ Καπλάν, αρθρογράφος στη Yeni Safak, προετοιμάζει το έδαφος για εγκατάλειψη της επέκτασης στη Μ. Ανατολή, υπερτονίζοντας τα οφέλη από την τουρκική διείσδυση στα Βαλκάνια, ώστε να μη θεωρηθεί ήττα η αποτυχία του μεγάλου ονείρου (ακριβώς όπως έπρατταν οι αμερικανικές Υπηρεσίες διοργανώνοντας οι ίδιες διαδηλώσεις εναντίον της παρουσίας των ΗΠΑ στο Βιετνάμ, ώστε να μη θεωρηθεί ήττα -που ήταν- η αποχώρηση, αλλά υπακοή στο αίτημα του αμερικανικού λαού).
Ο Καπλάν, που είναι κι αυτός η φωνή του κυρίου του, γράφει με τίτλο «Ο δρόμος να γίνει η Τουρκία παγκόσμια δύναμη περνάει από τα Βαλκάνια και όχι από τη Συρία», και επισημαίνει ότι η Τουρκία κάνει λάθος που παραμελεί τα Βαλκάνια. «Οι μεγάλοι μετασχηματισμοί, οι κρίσεις και οι πόλεμοι που βιώνονται στα Βαλκάνια καθορίζουν το μέλλον της Ευρώπης, της Ρωσίας και της Τουρκίας. (…). Στρατηγική προτεραιότητά μας θα πρέπει να είναι η ασφάλεια της Τουρκίας και όχι το μέλλον του καθεστώτος του Άσαντ στη Συρία. (…) Η Τουρκία θα πρέπει να επέμβει στρατηγικά στα Βαλκάνια. Και μεγάλος τουρκικός πληθυσμός υπάρχει και το πιο σημαντικό είναι ότι οπουδήποτε στα Βαλκάνια υπάρχουν Μουσουλμάνοι»