Skip to main content

Μήτκας για No Border Camp: Λαβωμένη η εικόνα του ΑΠΘ από την «κατοχή»

Ο «λογαριασμός» είναι μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ, ίσως και παραπάνω, σύμφωνα με τον πρύτανη - «Βρίσκουμε διαρκώς πράγματα που λείπουν ή εκλάπησαν»

«Το Πανεπιστήμιο βγήκε “λαβωμένο” από την ιδιότυπη 10ημερη κατοχή», δήλωσε ο πρύτανης του ΑΠΘ Περικλής Μήτκας στον ραδιοφωνικό σταθμό Alpha 989, αναφερόμενος στην κατάληψη μελών του No Border Camp.

«Το Πανεπιστήμιο βγήκε «λαβωμένο» από την ιδιότυπη 10ημερη κατοχή (Νο Border Camp). Ήταν κάτι που δεν το είχαμε ξαναζήσει. Δεν είναι εύκολο να έρχεται μία εγκατάσταση κατασκήνωσης στον χώρο του Πανεπιστημίου. Βγαίνει «λαβωμένο» όχι τόσο για τις υλικές φθορές αλλά για την εικόνα που δώσαμε αυτές τις μέρες, ότι εξακολουθεί να αποτελεί έναν χώρο που η αυθαιρεσία γίνεται αποδεκτή. Αυτό που προσπαθήσαμε στην αρχή ήταν να το αποτρέψουμε. Οι αρχές γνώριζαν. Έπρεπε αυτό να αποτραπεί, μετά περάσαμε στο θέμα διαχείρισης της κατάστασης. Αυτό δεν μας τιμά, δεν μας αξίζει. Ίσως το Αριστοτέλειο, που είναι το μεγαλύτερο Πανεπιστήμιο της χώρας, έχει πιο έντονα αυτά τα φαινόμενα», είπε ο πρύτανης του ΑΠΘ και πρόσθεσε ότι «το Πανεπιστήμιο αποτελεί τεράστια επένδυση της ελληνικής κοινωνίας. Η ελληνική οικογένεια θεωρεί ότι είναι βασικό εφόδιο για τη νέα γενιά και την στηρίζει έως και την ηλικία των 30 χρόνων, πράγμα που δεν συμβαίνει σε άλλες χώρες. Παρόλα αυτά ανέχεται η κοινωνία τα πανεπιστήμια να λειτουργούν σε ιδιαίτερο καθεστώς ανοχής στην αυθαιρεσία. Το πανεπιστήμιο δεν δέχεται τέτοιες δράσεις και θα αντιδρά. Μπορεί ο καθένας να έρχεται και να ζητήσει του χώρους να κάνει εκδήλωση οποιασδήποτε μορφής αλλά τέτοιου είδους καταστάσεις δεν θα τις επιτρέπαμε».

«Ο λογαριασμός είναι μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ, ίσως και παραπάνω. Βρίσκουμε διαρκώς πράγματα που λείπουν ή εκλάπησαν. Εμείς τα χρήματα αυτά θα τα ζητήσουμε από το Υπουργείο Παιδείας. Θα προσπαθήσουμε να είμαστε όσο το δυνατόν πιο έτοιμοι για την εξεταστική του Σεπτεμβρίου», τόνισε ο κ. Μήτκας και εξήγησε ότι «τους συγκεκριμένους (που οργάνωσαν την εκδήλωση) δεν τους γνωρίζουμε. Μέσα στο πανεπιστήμιο έμπαιναν αυτοκίνητα με ξένες πινακίδες. Ήταν ένα σχεδόν στρατιωτικά οργανωμένο κάμπινγκ. Είχαν συγκεκριμένες ώρες που έμπαιναν, έτρωγαν. Τους βλέπαμε να κάνουν και στρατιωτικές ασκήσεις. Είχε και ώρες χαλαρότητας».

«Είναι δύσκολο να περιγράψεις τη θλίψη και το σφίξιμο στην καρδιά… Λες να κάνεις εξοικονόμηση, να αλλάξουμε έπιπλα, να βάψουμε τους τοίχους ώστε όταν μπαίνουν μέσα οι φοιτητές να έχουν την αίσθηση ότι τους σεβόμαστε αλλά είναι τόσο δύσκολο αυτό το πράγμα. Είναι σισύφειο το έργο κάθε φορά. Έχουμε τέτοιες εικόνες (καταστροφές) και κατά την διάρκεια της χρονιάς, όταν έχουμε καταλήψεις και τέτοια», είπε χαρακτηριστικά ο Πρύτανης του ΑΠΘ.

Επεσήμανε ότι «οι εκπαιδευτικοί έχουμε το μεγάλο προνόμιο να είμαστε διαρκώς σε επαφή με τους νέους ανθρώπους. Αφουγκραζόμαστε τι σκέφτονται. Έχουμε την ψευδαίσθηση ότι δεν έχουμε μεγαλώσει. Εάν οι νέοι έχουν καλές εικόνες, περιβάλλον που τους σπρώχνει προς την αριστεία, την εσωτερική και πολιτιστική αναζήτηση, κάπως έτσι θα λειτουργήσουν. Μπαίνοντας ο νέος στο πανεπιστήμιο διαπιστώνει ότι είναι χώρος που παράγεται γνώση, μεταδίδεται η γνώση, διαμορφώνεται η ελεύθερη σκέψη. Τον χώρο του Πανεπιστημίου πρέπει να τον σεβόμαστε και να τον προστατεύουμε».

Αναφερόμενος στην ιστορία του ΑΠΘ, ο κ.Μήτκας είπε ότι «φέτος γιορτάζει τα 90α του γενέθλια, είναι σχεδόν σύγχρονο με την σύγχρονη ιστορία της πόλης (Θεσσαλονίκη). Είμαστε μία μικρή πόλη μέσα στην πόλη με 70.000 φοιτητές και 10.000 μεταπτυχιακούς, που δίνει και παίρνει ζωή από την πόλη. Είμαστε το πανεπιστήμιο με την μεγαλύτερη κινητικότητα φοιτητών μέσω του προγράμματος «Εrasmus», που δέχεται τον μεγαλύτερο αριθμό αλλοδαπών φοιτητών και στέλνει τον μεγαλύτερο αριθμό φοιτητών. Το 45% του συνολικού προγράμματος «Εrasmus» το διαχειρίζεται για το 2016 το Αριστοτέλειο. Είμαστε πανεπιστήμιο που επιδιώκει την αριστεία. Λίγες ώρες πριν την προσπάθεια πραξικοπήματος στην Τουρκία, οι φοιτητές αρχιτεκτονικής παρουσίασαν εργασίες τους στην Κωνσταντινούπολη και πήραν 4-5 βραβεία. Οι φοιτητές και η προσπάθεια που κάνουν είναι που μας κρατάει, μας δίνει δύναμη σε ένα τέτοιο περιβάλλον. Ένας καθηγητής πχ μπορεί να αντιμετωπίζει καταστάσεις, όπως αυτές που εξετάζαμε προηγουμένους ή δεν έχει τον εξοπλισμό ή βλέπει τους συναδέλφους του να βγαίνουν στην σύνταξη και να μην αναπληρώνονται. Μετρήσαμε τους αποφοίτους μας από ιδρύσεως του πανεπιστημίου και είμαστε περίπου 330.000 χιλ. πτυχία. Τουλάχιστον το 90% είναι εν ζωή».

Για τον προϋπολογισμό του Πανεπιστημιακού Ιδρύματος είπε ότι «το πανεπιστήμιο έχει την μισθοδοσία του που καλύπτεται από το κράτος και παίρνει επιχορήγηση για να καλύπτει τα δικά του έξοδα και τις ερευνητικές δραστηριότητες, που έχει μειωθεί (η επιχορήγηση) από τα 43 εκατ. το 2009 στα 11 φέτος. Έχουν μειωθεί πάρα πολύ οι δαπάνες. Μπορεί να ήταν υπερβολή τα 43 εκατ. Όμως για την φύλαξη έχουμε κόστος 8,5 εκατ. και για ρεύμα περίπου 5 εκ… 8+5 κάνει 13,5 εμείς παίρνουμε 11!

Τα χρήματα που έρχονται στο πανεπιστήμιο από τα ερευνητικά προγράμματα, έχουν μείνει σταθερά στα 50 εκ και το 10% επιστρέφει στο Πανεπιστήμιο για να καλύψεις τις ανάγκες. Τα υπόλοιπα χρησιμοποιούνται για την υλοποίηση των ερευνητικών προγραμμάτων. Με αυτά τα χρήματα, πέραν των 3.500 εργαζομένων που πληρώνει το δημόσιο, δημιουργεί άλλες 3.300 θέσεις εργασίας, συμβασιούχων, νέοι στην πλειοψηφία τους, επιστήμονες που δουλεύουν στα ερευνητικά προγράμματα. Δουλεύουν στη Θεσσαλονίκη, μένουν στη Θεσσαλονίκη αντί να φεύγουν στο εξωτερικό. Αυτές οι θέσεις εργασίας κρατούν τους νέους εδώ.

Το ΑΠΘ προσπαθεί να συμβάλει στην ενίσχυση της επιχειρηματικότητας έτσι ώστε να υπάρχουν θέσεις εργασίας γύρω από το πανεπιστήμιο».

Τόνισε ότι «το μεγαλύτερο πρόβλημα στο πανεπιστήμιο δεν είναι η υποχρηματοδότηση αλλά η απομείωση του προσωπικού. Το Αριστοτέλειο κάθε χρόνο χάνει 100 καθηγητές… 115 άτομα έφυγαν αυτή τη χρονιά. Δεν μπορούμε να τους αναπληρώσουμε. Το πανεπιστήμιο έχει ανάγκη ανανέωσης. Διατηρείται ζωντανό όσο μπαίνουν μέσα νέοι άνθρωποι. Να παραταθεί η θητεία των καθηγητών δεν είναι λύση. Κάποιος καθηγητής που έχει δώσει τέσσερις δεκαετίες, πόσο να δώσει πια. Δεν είναι το ίδιο με έναν 30άρη που μπαίνει μέσα με ενθουσιασμό. Το πανεπιστήμιο πρέπει πάλι να ανοίξει τις πόρτες του στους νέους επιστήμονες. Να σταλεί το μήνυμα ότι οι κλειστές πόρτες που έστειλαν ανθρώπους στο εξωτερικό ανοίγουν πάλι».