Ας υποθέσουμε ότι είστε το... γαλλικό κράτος. Έχετε τις επενδύσεις σας στην Τουρκία, οι οποίες είναι παραδοσιακά από τις μεγαλύτερες τρίτης χώρας απέναντι και για κανέναν λόγο δεν θέλετε να τις διαταρράξετε.
Έχετε ωστόσο βλέψεις στην ευρύτερη περιοχή της ανατολικής Μεσογείου και στα κοιτάσματα των υδρογονανθράκων της. Τα οποία η Τουρκία συνδιεκδικεί, με πολύ μικρές πιθανότητες, γεγονός που την καθιστά ακόμα πιο επικίνδυνη.
Την ίδια ώρα, η μεγαλύτερη δική σας πολυεθνική (Total), ετοιμάζεται να παίξει πρωταγωνιστικό ρόλο στις εξορύξεις κι εσείς θέλετε να την υποστηρίξετε – προστατεύσετε, χωρίς όμως και να προκαλέσετε την Άγκυρα, για να μην θέσετε σε κίνδυνο τις εκεί επενδύσεις σας.
Το συμπέρασμα; Μοιάζει σαν να θέλετε να τετραγωνίσετε τον κύκλο, ενώ ο χρόνος σας πιέζει αφόρητα. Κάτι πρέπει να κάνετε, λοιπόν. Και τι αποφασίζετε; Ένα πολύ απλό τέχνασμα: «Δανείζετε» δύο φρεγάτες του γαλλικού στόλου – που ούτως ή άλλως πλέουν στην περιοχή – στο ελληνικό πολεμικό ναυτικό. Και τις ξαναστέλνετε στην περιοχή, αλλά, αυτή τη φορά, με ελληνική σημαία. Μάλιστα, οι Έλληνες, που «καίγονται» για να ενισχύσουν τη δύναμη πυρός τους, εκτός του ότι αναλαμβάνουν να κάνουν τις περιπολίες για εσάς, σας πληρώνουν από πάνω κι ένα ενοίκιο (μάλλον ακριβό). Κι έτσι, με έναν σμπάρο πετυχαίνετε δυο - τρία τρυγόνια. Γιατί:
Και την Total προστατεύετε, για να συνεχίσει τις εξορύξεις της ανοικτά της Κύπρου, στο οικόπεδο 10, χωρίς να προκαλείτε τους Τούρκους
Και ενοίκιο θα εισπράξετε για τη δουλειά αυτή, ενώ οι Έλληνες αναλαμβάνουν τα έξοδα συντήρησης, για όσο καιρό χρειαστεί
Και την Ελλάδα δένετε ακόμα περισσότερο στο άρμα σας, βάζοντας παράλληλα παρακαταθήκη για την πώληση και τεσσάρων νέων φρεγατών στο μέλλον
Συνεπώς, κάνετε μια κίνηση – ματ, η οποία, για να θυμηθούμε και την ορολογία του Γιώργου Παπανδρέου, είναι win – win για εσάς. Τι άλλο να ζητήσετε, δηλαδή; Κι έχετε και τους Έλληνες υποχρεωμένους και τους Τούρκους αφοπλισμένους, αφού εσείς δεν πρόκειται να ξαναστείλετε δική σας φρεγάτα στα «ανοικτά» της Κύπρου. Όπως ακριβώς θέλει η Άγκυρα, δηλαδή.
Κάπως έτσι παίζεται το διπλωματικό παιχνίδι πίσω από τις κλειστές πόρτες των υπουργείων Εξωτερικών, των πρεσβειών και των απανταχού Πενταγώνων, ανά την Ευρώπη και τον κόσμο.
Κι αφήστε τον απλό κόσμο να πανηγυρίζει για εθνικές επιτυχίες, περήφανες πολιτικές κι άλλα τέτοια ηρωικά...