Είτε συμφωνεί, είτε διαφωνεί κανείς με το γεγονός, είναι αντικειμενικό και θα μας απασχολήσει έντονα στους μήνες που έρχονται. Ο νεοσύστατος φορέας της Κεντροαριστεράς, στην προεδρία του οποίου εξελέγη η Φώφη Γεννηματά προ δεκαπενθημέρου, θα είναι ο ρυθμιστής της πολιτικής ζωής της χώρας τα επόμενα χρόνια. Κι αυτό γιατί τόσο η ΝΔ όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν πλέον άλλες εναλλακτικές. Τουλάχιστον αυτή τη στιγμή. Τα πολιτικά δεδομένα στη χώρα, αυτή τη στιγμή, είναι «κουκιά μετρημένα».
Αν η ΝΔ δεν καταφέρει να εξασφαλίσει αυτοδυναμία στις επόμενες εκλογές (σσ λαμβάνουμε ως τεκμήριο τα αποτελέσματα των τελευταίων δημοσκοπήσεων), πλην του συγκεκριμένου φορέα, δύσκολα θα βρει άλλες λύσεις για τον σχηματισμό κυβέρνησης. Το πιθανότερο είναι ότι το Ποτάμι δεν θα κατέβει αυτόνομα στις κάλπες (αλλά και αν κατέβει δεν θα περάσει τον κοινοβουλευτικό πήχη), ενώ άλλες λύσεις, δεξιότερα ή αριστερότερα του κόμματος δεν θα υπάρχουν.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, στην μεθεπόμενη μέρα του, πολύ δύσκολα θα μπει στη διαδικασία να ψαχθεί για συνεργασίες τύπου ΑΝΕΛ. Πρώτον, γιατί πιθανότατα το κόμμα του κ. Καμμένου δεν θα έχει κοινοβουλευτική παρουσία και δεύτερον, ακόμα και αν έχει πολύ δύσκολα θα ξαναδοκιμάσει την ίδια συνταγή, η οποία του «στοίχισε» και θα του «στοιχίσει» ακόμα περισσότερο. Την πρώτη φορά, στην Κουμουνδούρου, εποίησαν την ανάγκη φιλοτιμία και τα βρήκαν, στο βωμό και της «κατάληψης» της εξουσίας. Δεύτερη φορά όμως δύσκολα θα υπάρξει.
Τι απομένει λοιπόν και για τον ΣΥΡΙΖΑ; Ο νέος φορέας, στον οποίο ήδη ο πρωθυπουργός έχει αρχίσει να ρίχνει γέφυρες. Αρχής γενομένης από την ομιλία του στην τελευταία επίσκεψη του στη Θράκη. Αυτή η πολιτική θα συνεχισθεί και θα εντατικοποιηθεί στο αμέσως προσεχές διάστημα.
Το θέμα είναι σε ποιον θα «ενδώσει» ο νέος σχηματισμός. Από την επιλογή του, η οποία θα καταστεί υποχρεωτική, καθώς η διακυβέρνηση της χώρας δεν μπορεί να περιμένει, θα εξαρτηθούν πολλά. Ενδεχομένως και η εικόνα της Ελλάδας τα επόμενα χρόνια.