του Τάσου Τασιούλα
Αδόκιμο, αλλά θα αρχίσω ανάποδα. Οι μόνοι που δε φταίνε για το μετρό της Θεσσαλονίκης είναι η πόλη, οι πολίτες και οι εργαζόμενοι στο έργο. Όλοι οι άλλοι έχουν μερίδιο ευθύνης και μάλιστα μεγάλο. Ένα καλό βήμα για να ξαναρχίσουν οι σταματημένες εργασίες θα ήταν η παραδοχή των λαθών, με το όποιο πολιτικό κόστος μπορεί να έχει αυτό, αλλά και η συνεννόηση, που σήμερα είναι ανύπαρκτη, εξαιτίας ανόητων... εγωισμών. Αλλιώς, υπάρχει και η εισαγγελική πρωτοβουλία, στην οποία φτάσαμε να έχουμε εναποθέσει όλοι τις ελπίδες μας για να γίνει το έργο κάποτε...
Η αναγνώριση των σφαλμάτων που έγιναν στο παρελθόν από εκείνους που δεν είναι πλέον στο προσκήνιο δεν αρκεί. Ούτε η αναγνώριση των επιπτώσεων που έχει υποστεί η πόλη και οι πολίτες ή οι απειλούμενες επιπτώσεις στους εργαζομένους στο μετρό Θεσσαλονίκης.
Όλα αυτά χαϊδεύουν αυτιά, αλλά δε λύνουν προβλήματα.
Δε χρειάζεται κάποιος να κάνει κριτική και να αποδώσει ευθύνες. Το κάνουν οι εμπλεκόμενοι μεταξύ τους. Και είναι αποκαλυπτικοί. Λάθος δικό του δεν αναγνωρίζει κανείς. Κι αυτό αρκετό είναι για να μας δείξει πόσο μακριά είμαστε ακόμη από τη συνεννόηση, που είναι αναγκαία για να ολοκληρωθεί το σημαντικότερο έργο υποδομής στην πόλη, έπειτα από δεκαετιες ταλαιπωρίας και απίστευτου κόστους.
Ενδεικτικό είναι το παράδειγμα της κόντρας ανάμεσα στο δήμο Θεσσαλονίκης και στην Αττικό Μετρό ΑΕ. Ο δήμος απειλεί σήμερα με μήνυση την εταιρία (δια του προέδρου του δημοτικού συμβουλίου), που εποπτεύει την κατασκευή του έργου, διότι σε ενημερωτικό σημείωμά της προς τον αρμόδιο υπουργό, Γιώργο Σταθάκη, προκειμένου να απαντήσει σε ερώτηση των δυο βουλευτών του ΚΚΕ Α' και Β' Θεσσαλονίκης σε συγκεκριμένες ερωτήσεις για το μετρό.
Επίσης τονίζει ότι η εικόνα που δίνει για τις ευθύνες καθυστέρησης του έργου η εταιρία είναι ψευδής και την καταγγέλλει (δια του δημάρχου).
Τι όμως λέει στο περίφημο σημείωμά της η Αττικό Μετρό ΑΕ; "Καρφώνει" τη σημερινή διοίκηση του δήμου για τρία ζητήματα, όμως δεν παραλείπει να επιρρίψει ευθύνες αναδρομικά και στις προηγούμενες διοικήσεις, αλλά και σε υπουργούς από τότε που ξεκίνησε το έργο.
Πρώτη αιχμή για το σχεδιασμό των σταθμών, όπου αν και ήταν γνωστό ότι υπήρχαν προβλήματα, τελικά επικράτησε η χωροθέτηση της τότε διοίκησης του δήμου (Ν. Ελβετία σε ρέμα, Βουλγαρη σε ρήγμα, Ανάληψη στα όρια των οικοδομών).
Η εταιρία επιρρίπτει ευθύνες καθυστέρησης και στη διοικηση του Παπάφειου για το συγκεκριμένο σταθμό κι εκεί επίσης εμπλέκονται πολλοί...
Τι άλλο παραδέχεται η εταιρία; Ότι για να γίνει ένα μετρό χρειάζονται 7+7 χρόνια, χωρίς αρχαιολογικά ευρήματα. Στη Θεσσαλονίκη που είναι γνωστό ότι υπήρχαν αρχαία ήταν αναμενόμενο να καθυστερήσει πολύ περισσότερο η κατασκευή του. Πόσο πια όμως; Σε αυτό απάντηση ακόμη δεν υπάρχει. Τι υπάρχει; Ο τραγέλαφος της σύμβασης του έργου που προέβλεπε ότι σε έξι χρόνια θα είχαμε μετρό στην πόλη. Φανταστείτε πόσοι μας κορόιδεψαν...
Το άλλο με τον... Τοτό ήταν η πρόβλεψη για το κόστος των αρχαιολογικών ανασκαφών. Την υπολόγιζαν στα 15 εκ. ευρώ, πλήρωσαν μέχρι σήμερα 88 και θα πληρώσουν μέχρι το τέλος 132 εκ. ευρώ.
Ας δούμε όμως τα τρία σημεία στα οποία επιρρίπτει ευθέως ευθύνες στο δήμο Θεσσαλονίκης η Αττικό Μετρό ΑΕ:
1.Καθυστέρηση στη μετεγκατάσταση του Σταθμού Μεταφόρτωσης Απορριμμάτων.
2.Προσφυγή στη Δικαιοσύνη για το σταθμό Βενιζέλου.
3.Στη θέση του σταθμού της Νέας Ελβετίας είχε μπαζωθεί ρέμα με αποτέλεσμα νέες καθυστερήσεις.
Η Αττικό Μετρό ΑΕ ρίχνει ευθύνες και στην οικονομική αδυναμία της αναδόχου κοινοπραξίας.
Αυτό που δεν κάνει η Αττικό Μετρό ΑΕ είναι να επωμιστεί και να αναγνωρίσει τις δικές της ευθύνες, με πρώτη την τηλεδιοίκηση του έργου, γι' αυτό και η νέα ηγεσία του υπουργείου θα πρέπει να δει πιο σοβαρά από τους προηγούμενους τη μεταφορά της διοίκησης του έργου στη Θεσσαλονίκη. Αν θα το διοικεί η Εγνατία Οδός ΑΕ ή το παράρτημα της Αττικό Μετρό ΑΕ που υπάρχει στην πόλη και δυστυχώς δεν έχει αποφασιστικές αρμοδιότητες είναι δευτερεύον.
Ο δήμος Θεσσαλονίκης οφείλει να απαντήσει επί της ουσίας στα σημεία κριτικής της εταιρίας κι αν έχει κάτι να καταγγείλει για την Αττικό Μετρό ΑΕ οφείλει επίσης να το κάνει με επιχειρήματα πολύ συγκεκριμένα.
Εκείνο όμως που είναι πιο σημαντικό είναι να αναγνωρίσουν όλοι τα λάθη τους (γιατί όλοι έχουν κάνει τραγικά λάθη) και να καθίσουν χωρίς εγωισμούς και δεύτερες σκέψεις σε ένα τραπέζι με μόνο αντικείμενο πώς μπορούν να συνεισφέρουν ο καθένας στο βαθμό που του αναλογεί, προκειμένου να ξαναρχίσουν και να ολοκληρωθούν το συντομότερο οι εργασίες.
Η πόλη και οι πολίτες δεν αντέχουν άλλη καταστροφή, άλλες λαμαρίνες, άλλα λουκέτα, άλλη ανεργία και οι εργαζόμενοι δεν μπορούν να είναι όμηροι ενός ατελέσφορου καυγά.
Όσο δε γίνονται όλα αυτά, όσο συνεχίζονται οι μίζερες και ανούσιες κόντρες, το μόνο στο οποίο εναποθέτουμε τις ελπίδες μας είναι να βγάλει κάτι η παρέμβαση του εισαγγελέα. Δυστυχώς, επειδή η ουσία δεν είναι η ποινικοποίηση της υπόθεσης (άλλης ποιότητας ζήτημα αυτό), αλλά μετρό στη Θεσσαλονίκη. Μήπως το ξεχάσαμε; Μήπως να το ξεχάσουμε;