Την αντίθεσή της σχετικά με τις αλλαγές που επιφέρει στο χώρο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης το σχέδιο νόμου «Κλεισθένης Ι» εξέφρασε η Δημοτική Παράταξη «Μένουμε Θεσσαλονίκη».
Σύμφωνα με σχετική ανακοίνωση, μεταξύ άλλων το νομοσχέδιο «δεν αντιμετωπίζει τα τεράστια κενά που εκδηλώθηκαν στους Δήμους όλης της χώρας σε ό,τι έχει να κάνει με την πολιτική προστασία και την αντιμετώπιση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης».
Ακόμη, η παράταξη τονίζει ότι «Η περαιτέρω ενίσχυση του κομματάρχη, του εργολάβου της λαϊκής βούλησης, του απατεώνα που παίζει ως βοναπαρτίσκος με τα δημοψηφίσματα, του γραφειοκράτη ημέτερου διορισμένου που καταπίνει ανταποδοτικούς και κρατικούς πόρους αδυνατώντας να παράγει και την παραμικρή κοινωνική ωφέλεια δεν συνιστά, ωστόσο, δημοκρατία. Αυτές είναι οι κατ’ εξοχήν δυνάμεις που στηρίζουν και στηρίζονται από την κυβέρνηση, και γι' αυτό εκείνη έσπευσε να «μαγειρέψει» ένα νομοσχέδιο για τους ικανοποιήσει».
«Για να ανταποκρίνεται στην ουσία και τον χαρακτήρα του, "Μαυρογυαλούρος" έπρεπε να λέγεται το νομοσχέδιο αυτό και όχι "Κλεισθένης"», καταλήγει.
Αναλυτικά η ανακοίνωση
Κλεισθένης ή μήπως Μαυρογυαλούρος;
Η απλή αναλογική και το νέο εκλογικό σύστημα θεσπίζεται υστερόβουλα, με στόχο να δυσκολέψει την δυνατότητα των μεγάλων δημοτικών παρατάξεων να συγκροτούν αυτόνομα διοικήσεις, ενώ παράλληλα αναβαθμίζει τις μικρές και τις μεσαίες παρατάξεις, οι οποίες βλέπουν την διαπραγματευτική τους δύναμη να αυξάνεται καθώς η συγκρότηση διοικήσεων από τα Δ.Σ. τούς δίνει πρόσβαση σε παζάρια για τις αντιδημαρχίες κ.ο.κ.
Με αυτό τον τρόπο, η δημοτική πολιτική υποβιβάζεται σ' ένα διαρκές παρασκηνιακό αλισβερίσι για τις καρέκλες και την εξουσία -γεγονός που θα βυθίσει την κοινωνική αποτελεσματικότητα της τοπικής αυτοδιοίκησης στα τάρταρα.
Υπό αυτήν την έννοια απορρίπτουμε την μεταρρύθμιση ως παραταξιοκεντρική, και την καταγγέλλουμε ως έκφραση του χυδαίου δημοκρατισμού που διαποτίζει αντίληψη και πρακτικές των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Τι είναι ο χυδαίος δημοκρατισμός; Ο καθεστωτικός εκφυλισμός κάθε διαδικασίας του πολιτεύματος, και η χρήση της προς ίδιο παραταξιακό όφελος, μια κομματοκρατική τυραννία που υπονομεύει καίρια την λειτουργία του πολιτεύματος, απαξιώνει ακραία τον δημοκρατικό του χαρακτήρα, ενισχύοντας εκ νέου και αντανακλαστικά, νεοαυταρχικά αφηγήματα πολιτειακής εκτροπής.
Η αιτιολόγηση της επικεφαλής της παράταξης του ΣΥΡΙΖΑ στον Δήμο Θεσσαλονίκης, Ρίας Καλφακάκου, που θέλησε να τεκμηριώσει μια σοβαρή διοικητική μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης μετρώντας τα «κουκιά» που έλαβε το κόμμα της στον Δήμο Αθηναίων και ζητώντας περισσότερα επικαλούμενη «αδικία» του εκλογικού νόμου, είναι ενδεικτική της καθολικής έλλειψης σοβαρότητας που χαρακτηρίζει την κυβέρνηση σε ό,τι έχει να κάνει με την θεσμική λειτουργία των οργάνων της ελληνικής πολιτείας.
Εγκλωβισμένοι σε λογικές αιώνιου και παρασιτικού φοιτητικού συνδικαλισμού, οι άνθρωποι που μας κυβερνάνε έχουν την αντίληψη ότι «Κράτος = Κουκιά», πράγμα που έχει οδηγήσει βέβαια την χώρα σε θεσμική κατάρρευση, εκμηδενίζοντας την δυνατότητα της Πολιτείας να παράγει «κοινωνική προστιθέμενη αξία» για το κοινωνικό σύνολο.
Η τοπική αυτοδιοίκηση ως νέο πελατειακό όργανο του καθεστώτος.
Η μεταρρύθμιση επαναφέρει ως κεντρικά όργανα της δημοτικής πολιτικής τις αναπτυξιακές εταιρείες του Δήμου, μοντέλο το οποίο χρεοκόπησε παταγωδώς πριν μερικά χρόνια, αφήνοντας πίσω του ανά την Ελλάδα σωρεία σκανδάλων, κακοδιαχείρισης και υπεξαιρέσεων.
Ωστόσο, η κυβέρνηση επιμένει στην επαναφορά του, καθώς και θεσπίζει διάφορες άλλες βαθμίδες ελέγχου, επιτροπές, αλλά και επαναφέρει τις αμοιβές των αιρετών, καθώς επιθυμεί να δημιουργήσει νέους πελατειακούς μηχανισμούς στους Δήμους, προς ενίσχυση του νέου καθεστωτισμού ο οποίος σφυρηλατείται μεθοδικά από το 2015 κι ύστερα.
Το αποτέλεσμα είναι ότι αφήνεται και πάλι να οργιάσει η υπεργραφειοκρατία, ενώ για άλλη μια φορά το δημόσιο δεν προσεγγίζεται ως πεδίο παραγωγής κοινωνικής ωφέλειας, αλλά ως μηχανισμός μέσω του οποίου συντηρείται και αναπαράγεται ο κομματικός στρατός.
Διόλου παράδοξο το γιατί, έπειτα από την κυριαρχία αυτής της λογικής, η απαξίωση όλου του δημόσιου τομέα αποτελεί γενικό αίσθημα όλης της κοινωνίας, πάνω στο οποίο πατάει το αφήγημα της εταιρειοκρατίας ώστε να προπαγανδίζει υπέρ της ιδιωτικοποίησης των πάντων...
Επί της ουσίας, χειρότερος του Καλλικράτη
Από την στιγμή που κυρώθηκε ο Καλλικράτης, οι δημοτικές παρατάξεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ανά την Ελλάδα είχαν μεταβάλει σε σημαία τους την καταγγελία του. Τώρα, που τους δίνεται η δυνατότητα να τον αναθεωρήσουν, όχι μόνο αναπαράγουν αλλά ενισχύουν και τα αρνητικά του σημεία που έπληξαν την τοπική αυτοδιοίκηση και τις τοπικότητες της χώρας: Δεν έθεσαν φραγμό στον χωροταξικό συγκεντρωτισμό, που δημιούργησε εκτρωματικές διοικητικές επικράτειες σε πολλούς Δήμους· ενισχύουν την φοροεπιδρομή εναντίον των πολιτών καθώς αυξάνουν την ανταποδοτικότητα και ταυτοχρόνως μειώνουν τις χρηματοδοτήσεις έτσι ώστε οι Δήμοι να εξαρτώνται ολοένα και περισσότερο από τις εισπράξεις σε φόρους και πρόστιμα (πράγμα για παράδειγμα που διευκολύνει πρακτικές όπως την κατάληψη του δημόσιου χώρου από τραπεζοκαθίσματα, καθώς αποτελεί σημαντική πηγή εσόδων για τους Δήμους)· τέλος, δεν αντιμετωπίζει τα τεράστια κενά που εκδηλώθηκαν στους Δήμους όλης της χώρας σε ό,τι έχει να κάνει με την πολιτική προστασία και την αντιμετώπιση καταστάσεων έκτακτης ανάγκης.
Η «δημοκρατία των απατεώνων» δεν είναι δημοκρατία
Πολλοί έσπευσαν να δηλώσουν ότι παρά τις προφανείς και τις έκδηλες αδυναμίες του νομοσχεδίου, σε τελευταία ανάλυση οι... προθέσεις του κρίνονται θετικές στο ότι επιθυμεί να θεσπίσει αναλογικότερο σύστημα αναβαθμίζοντας την δημοκρατικότητα της τοπικής αυτοδιοίκησης.
Η περαιτέρω ενίσχυση του κομματάρχη, του εργολάβου της λαϊκής βούλησης, του απατεώνα που παίζει ως βοναπαρτίσκος με τα δημοψηφίσματα, του γραφειοκράτη ημέτερου διορισμένου που καταπίνει ανταποδοτικούς και κρατικούς πόρους αδυνατώντας να παράγει και την παραμικρή κοινωνική ωφέλεια δεν συνιστά, ωστόσο, δημοκρατία. Αυτές είναι οι κατ’ εξοχήν δυνάμεις που στηρίζουν και στηρίζονται από την κυβέρνηση, και γι' αυτό εκείνη έσπευσε να «μαγειρέψει» ένα νομοσχέδιο για τους ικανοποιήσει.
Για να ανταποκρίνεται στην ουσία και τον χαρακτήρα του, «Μαυρογυαλούρος» έπρεπε να λέγεται το νομοσχέδιο αυτό και όχι «Κλεισθένης»...