Skip to main content

Μελαγχολία του Μάρτη στη συμβολή Μητροπόλεως και πλατείας Αριστοτέλους

Το πρόβλημα της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης μοιάζει άλυτο και ορισμένα από αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό είναι ακατανόητα.

Ορισμένα από αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στην Ελληνική Βιομηχανία Ζάχαρης είναι ακατανόητα. Έτσι κι αλλιώς τα τελευταία χρόνια η υπόθεση της τευτλοκαλλιέργειας και της παραγωγής ελληνικής ζάχαρης κινείται στα όρια του παραλόγου. Στην ουσία η σχέση του κόστους παραγωγής με την τιμή διάθεσης είναι σε πολλές περιπτώσεις αντιστρόφως ανάλογη, αλλά, πλέον, τα πράγματα δείχνουν να ξεφεύγουν.

Όταν, ούτε ο ορκωτός λογιστής κατάφερε να βγάλει άκρη με τα νούμερα κι έτσι εκφράζει αδυναμία εξαγωγής συμπερασμάτων για τα αποτελέσματα της εταιρίας, λόγω ελλιπών στοιχείων.

Όταν, η σημερινή διοίκηση προσφεύγει στον εισαγγελέα και καταγγέλει ότι εξαιτίας ενεργειών ή παραλείψεων των προηγούμενων διοικήσεων και κάποιων παλαίμαχων στελεχών η ΕΒΖ έχει τα τελευταία επτά χρόνια απώλειες 50 εκατ. ευρώ. Σα να μην υπήρχαν όλα αυτά τα χρόνια ισολογισμοί, ορκωτοί ελεγκτές, σύλλογοι εργαζομένων, γενικές συνελεύσεις μετόχων.

Διότι 50 εκατ. ευρώ είναι –κακά τα ψέματα- πολλά λεφτά!

Όταν, συνεχίζεται με αμείωτο ρυθμό η συσσώρευση ζημιών, ενώ τα δάνεια τη εταιρίας είναι της τάξεως των 160 εκατ. ευρώ.

Όταν, οι τευτλοπαραγωγοί παραμένουν απλήρωτοι για την περσινή χρονιά κι έτσι παρά τις ευνοϊκές καιρικές συνθήκες οι περισσότεροι αποφεύγουν να σπείρουν για φέτος, με το χρόνο να τελειώνει –αν δεν τελείωσε ήδη.  Όπως και κάποιοι ιδιώτες που προσφέρουν υπηρεσίες στην ΕΒΖ.  

Όταν, επί μήνες η διοίκηση εναποθέτει τις ελπίδες σωτηρίας της εταιρίας σε κάποιους Βραζιλιάνους, που αποδεικνύονται εξίσου φαντάσματα με τους Ρώσους πελάτες τους.   

Όταν, η Γενική Διεύθυνση Ανταγωνισμού της Κομισιόν ετοιμάζεται να ζητήσει από την υπερχρεωμένη εταιρία να επιστρέψει στον βασικό της μέτοχο, την υπό εκκαθάριση Αγροτική Τράπεζα, τα 30 εκατ. ευρώ που της δόθηκαν τον περασμένο Μάρτιο, με Πράξη Νομοθετικού Περιεχόμενου, που εμπνεύστηκε ο τότε υπερυπουργός Παναγιώτης Λαφαζάνης.  

Όταν συμβαίνουν όλα αυτά και πολλά ακόμη είναι δυνατόν να υπάρξει ανάκαμψη και σωτηρία για μια επιχείρηση και μάλιστα για μια βιομηχανία;

Όταν το κόστος παραγωγής και μεταφοράς ζάχαρης από την ΕΒΖ στη Γερμανία και στη Γαλλία είναι χαμηλότερο από το αντίστοιχο κόστος στην Ελλάδα, υπάρχει λογική; Φυσικά η τευτλοκαλλιέργεια πρέπει να υπάρχει στην Ελλάδα, αλλά με αυτά τα οικονομικά και κοστολογικά δεδομένα είναι δυνατόν να παραμείνει;   

Το πρόβλημα της ΕΒΖ μοιάζει άλυτο. Τουλάχιστον από οικονομικής απόψεως η όποια διέξοδος δεν μπορεί να είναι… αναίμακτη. Αν υπάρχει. Πιθανόν στο μέλλον η περίπτωση της συγκεκριμένης  κρατικής –για να μη ξεχνιόμαστε- βιομηχανίας του αγροτικού τομέα να διδάσκεται στα τμήματα μάρκετινγκ και διοίκησης επιχειρήσεων στα πανεπιστήμια. Όχι μόνο ως απόδειξη ότι οι κακές νοοτροπίες οδηγούν σε εξίσου κακές πρακτικές, που τελικά μπορούν να διαβρώσουν οποιοδήποτε οικοδόμημα. Αλλά κυρίως επειδή στην ηλιόλουστη Ελλάδα ένα φωτεινό όραμα μπορεί πολύ εύκολα να καταντήσει καρικατούρα, ελλείψει ορθολογισμού και επαφής με την πραγματικότητα.

Η μελαγχολία του Μάρτη σκιάζει, πλέον, την πολυκατοικία που βρίσκεται στη συμβολή της οδού Μητροπόλεως με την πλατεία Αριστοτέλους, σε ένα από τα ωραιότερα σημεία του κέντρου της Θεσσαλονίκης.