Το γεγονός ότι καλούμαστε συνεχώς να επιλύσουμε δυσεπίλυτα προβλήματα, όπως αυτό της λιποταξίας Τούρκων στρατιωτικών και της παράδοσής τους στις ελληνικές Αρχές, οφείλεται αφενός στο ότι δεν είμαστε ποτέ προετοιμασμένοι για το απρόοπτο, ακολουθούντες πάντοτε τα γεγονότα, και στο ότι παίρνουμε αποφάσεις είτε πιεζόμενοι έξωθεν, είτε εκ των ιδεολογημάτων μας.
Αυτά δεν συνιστούν σοβαρή αντιμετώπιση δύσκολων καταστάσεων, γι’ αυτό και με την υποτιθέμενη λύση που δίνουμε σε ένα συμβάν, δημιουργούμε ένα άλλο χειρότερο. Έχει καταστεί στερεότυπη η διαπίστωση, ότι στο κυπριακό φερ’ επείν, κάθε σχέδιο που συζητάμε για την επίλυσή του, είναι χειρότερο από αυτό που απορρίψαμε προηγουμένως.
Τώρα, με την λιποταξία των Τούρκων αξιωματικών, «μπλέξαμε» πάλι μεταξύ της ανθρωπιστικής συμπεριφοράς που οφείλουμε προς ανθρώπους, οι οποίοι θα υποστούν τα πάνδεινα εάν τους εκδώσουμε στην Τουρκία, υπηρετούντες και τον αρχαιοελληνικό θεσμό της «ικεσίας» που επιβάλλει την προστασία των ικετών, και μεταξύ της πολιτικής σκοπιμότητας, προκειμένου να μη οξυνθούν περαιτέρω οι σχέσεις μας με την Τουρκία, αλλά κυρίως να μη δημιουργηθεί δεδικασμένο, λόγω του ότι πολλές δεκάδες Τούρκων στρατιωτικών καταζητούνται κρυπτόμενοι, με σοβαρό ενδεχόμενο ι λιποτάκτες να έλθουν στα ελληνικά νησιά.
Δεν λαμβάνω υπόψη το γεγονός ότι οι Τούρκοι αεροπόροι που ήρθαν στην Ελλάδα διάκεινται εχθρικώς προς τον λαό μας, εκτελώντας εντολές παραβιάσεων της εθνικής κυριαρχίας μας. Και τούτο, παρ’ όλο που ουσιαστικώς πρόκειται περί εχθρών, το ελληνικό κράτος τους αντιμετωπίζει ως συμμάχους, ο δε αρχηγός της Αεροπορίας μας συναγελάζεται ευφροσύνως με τον αρχηγό της εχθρικής τουρκικής Αεροπορίας, την ίδια ώρα που Τούρκοι αεροπόροι -ενδεχομένως και κάποιοι εκ των λιποτακτών- υπερίπτανται ελληνικού εδάφους.
Υπάρχουν πολλά άγνωστα σημεία στην υπόθεση, ώστε τα βεβιασμένα συμπεράσματα ίσως δεν είναι ορθά. Άλλωστε, πληθαίνουν οι πληροφορίες που θέλουν το ΥΠΕΞ των ΗΠΑ να ζήτησε από την Ελλάδα ακύρωση κάθε σχεδίου έκδοσής τους στην Τουρκία, με αποτέλεσμα η ελληνική κυβέρνηση -που δεν μπορεί να επιλύσει τα απλά- να βρίσκεται μεταξύ αμερικανικών πιέσεων και τουρκικών απειλών.
Στην πραγματικότητα, αγνοούμε ποιοι είναι αυτοί οι Τούρκοι στρατιωτικοί, αφού κατά την ιδίαν ομολογία αφήρεσαν και τα διακριτικά των βαθμών τους. Από πού προκύπτει ότι είναι αυτοί που δηλώνουν, αλλά και ότι δεν έπραξαν κάτι το επιλήψιμο; Αγνοώ επίσης τους λόγους, που αντί να επιληφθεί η στρατιωτική δικαιοσύνη, ανετέθη η υπόθεση σε πολιτικό δικαστήριο, λες και διέπραξαν ποινικό η πολιτικό αδίκημα.
Το ότι δεν ισχύει η θανατική ποινή στην Τουρκία, αυτό μόνον ως πρόσχημα μπορεί να το επικαλεστεί η κυβέρνηση αν τους εκδώσει. Στις ΗΠΑ ισχύει η θανατική ποινή. Θα διανοηθεί ποτέ ελληνική κυβέρνηση να μην εκδώσει Αμερικανούς στρατιωτικούς που υπέπεσαν σε σοβαρό αδίκημα; Βεβαίως, ο Ερντογάν προετοιμάζει το έδαφος για επαναφορά της θανατικής ποινής. Κι εδώ αρχίζει η ελληνική υποκρισία, που κρίνει κατά πώς εξυπηρετούνται οι καθεστωτικές αντιλήψεις της στιγμής.
Σοβαρός αναλυτής υπενθυμίζει το γνωστό, ότι δεν είναι σύννομη η αναδρομικότητα των νόμων. Πράγματι, στο άρθρο 7 παρ. 1, η Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, αλλά και τα άρθρα 6 και 3, αναφέρουν: «Ουδείς δύναται να καταδικασθή δια πράξιν ή παράλειψιν η οποία, καθ’ ήν στιγμήν διεπράχθη, δεν απετέλει αδίκημα συμφώνως προς το εθνικόν ή διεθνές δίκαιον. Ούτε και επιβάλλεται βαρυτέρα ποινή από εκείνην η οποία επιβάλλετο κατά την στιγμήν της διαπράξεως του αδικήματος».
Τι ξεχνά όμως ο σοβαρός αναλυτής, και όλοι σχεδόν μαζί του. Ότι οι Πρωταίτιοι της Στρατιωτικής Δικτατορίας στην Ελλάδα, δικάσθηκαν με βάση το «Δ' Ψήφισμα» της Ε' Αναθεωρητικής Βουλής των Ελλήνων, στο οποίο δόθηκε αναδρομική ισχύ (μετά από μήνυση που υπέβαλε ο ποινικολόγος Αλέξανδρος Λυκουρέζος). Ο δε Παπαδόπουλος, στην αρχή της απολογίας του είχε πει: «Δεν αποδέχομαι την θέσιν του κατηγορουμένου και εν συνεπεία προς αυτό το οποίον έταξα εις τον εαυτόν μου, αφού εξετέθην από απεινή διωγμόν με βάσιν νομοθέτημα αναδρομικής ισχύος, δεν θα έπρεπε να απολογηθώ. Επειδή όμως…»
Επομένως, το θέμα της αναδρομικότητας, μπορεί άνετα να το επικαλεστεί ο Ερντογάν, παραπέμποντας στην ελληνική πρακτική, που έγινε δεκτή από την διεθνή κοινότητα.
Για την ανυπαρξία του ελληνικού ΥΠΕΞ στην ιταμή απειλή του Τούρκου πρεσβευτή στην Αθήνα, θα τα πούμε αύριο.