του Γιάννη Μαγκριώτη*
Χωρίς πρακτικό αντίκρισμα, θα είναι η ποσοτική χαλάρωση, για την Ελλάδα, αν ποτέ εφαρμοστεί.
Με την ποσοτική χαλάρωση, μια Κεντρική Τράπεζα, όπως είναι η ΕΚΤ για την Ευρωζώνη, αγοράζει ομόλογα, από την δευτερογενή αγορά, δηλαδή, από τις χρηματαγορές και τις τράπεζες.
Με τον τρόπο αυτό, μπορεί να διοχετευτεί φθηνότερο χρήμα στην οικονομία, για να ενισχυθούν οι επενδύσεις και η κατανάλωση, που είναι οι βασικοί μοχλοί ανάπτυξης της οικονομίας.
Από το 2015, που άρχισε να εφαρμόζεται αυτή η πολιτική, από την ΕΚΤ, η Ελλάδα έχει εξαιρεθεί, λόγω της εκτίμησης, ότι το χρέος της δεν είναι βιώσιμο, συνεπώς κάθε πρόσθετη αγορά Ελληνικών ομολόγων σημαίνει, μεγαλύτερο ρίσκο, στην αποπληρωμή τους.
Το Ελληνικό χρέος, θα κριθεί βιώσιμο, μόνο, αν ολοκληρωθεί η δεύτερη αξιολόγηση, ψηφιστούν τα δημοσιονομικά μέτρα για τα χρόνια, μετά το τέλος του τρίτου μνημονίου, το Καλοκαίρι του 2018.
Το ΔΝΤ, βάζει ακόμη ένα όρο τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος.
Υπάρχουν όμως και δύο ακόμη περιορισμοί, που ακυρώνουν τελείως την ποσοτική χαλάρωση, για την Ελλάδα.
α) Η ΕΚΤ, επιτρέπεται να αγοράσει, από την δευτερογενή αγορά ομόλογα μιας χώρας, μέχρι το 33%, του συνολικού αριθμού των ομολόγων, που έχει εκδώσει μια χώρα.
β) Ο μεσοσταθμικός πληθωρισμός στην Ευρωζώνη, να μην ξεπερνά το 2%.
Όσον αφορά, τον πρώτο περιορισμό, η χώρα μας τον έχει ήδη ξεπεράσει. Θα πέσουμε κάτω από το 33 %, αν πληρώσουμε τον Ιούλιο τα 6.5 δις ευρώ, των ομολόγων, που λήγουν τότε.
Όμως, ο πληθωρισμός στην Ευρωζώνη, τους δύο πρώτους μήνες του 2017, έτρεχε με 2% και στην συνέχεια, έπεσε στο 1,2%, γεγονός που σημαίνει, ότι μπορεί άμεσα να σταματήσει το πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης, για όλες τις χώρες.
Όμως, και αν δεν σταματήσει το πρόγραμμα και η κυβέρνηση κάνει, όλα όσα της ζητούν οι εταίροι και δανειστές, τα χρήματα που πιθανόν θα πάρουν οι τράπεζες, δεν θα ξεπερνούν τα 5 δις ευρώ, δηλαδή άνθρακας ο θησαυρός.
Μπορεί, με τα μνημόνια και κυρίως με το πρώτο, να περιορίστηκαν δραστικά τα δημοσιονομικά προβλήματα της Ελληνικής οικονομίας, παραμένουν όμως τα διαρθρωτικά.
Άλλωστε, αυτά κυρίως δημιούργησαν και τα δημοσιονομικά. Να θυμίσω, ότι το 2009 με δημόσιο έλλειμμα 36 δις ευρώ, από τα οποία τα 22 δις, ήταν πρωτογενές και επέκταση του τραπεζικού δανεισμού κατά 40 δις, είχαμε ύφεση 3%, περίπου.
Δυστυχώς, το success story, τόσο της προηγούμενης κυβέρνησης, πολύ περισσότερο της σημερινής, ήταν και πολύ περισσότερο είναι σήμερα, χωρίς ουσιαστικό αντίκρισμα.
Μόνο, αν κατανοήσουμε τα αίτια της κρίσης, μπορούμε να δώσουμε και λύσεις.
Όσο θα νομίζουμε, ότι για τα προβλήματα μας φταίνε οι άλλοι, ή ακόμη χειρότερα, ότι υπάρχουν διεθνείς συνομωσίες, εις βάρος της χώρας μας, τόσο θα βουλιάζουμε.
Το πολιτικό σύστημα πρέπει να προσφέρει σταθερότητα, εσωτερική και διεθνή αξιοπιστία, σε βάθος χρόνου, να αλλάξει το κράτος, να βάλει κανόνες, που θα τηρούνται για όλους, να ανοίξει τις αγορές, ασκώντας αξιόπιστη εποπτεία, να στηρίξει, τους διαπιστωμένα αδύναμους πολίτες και να αφήσει την ιδιωτική οικονομία να βρει τον δρόμο της.
*Ο Γιάννης Μαγκριώτης είναι συντονιστής της Πρωτοβουλίας για τη Νέα Σοσιαλδημοκρατία και πρώην υφυπουργός Υποδομών του ΠΑΣΟΚ