Η αλήθεια είναι πως υπάρχουν πολλοί που εξακολουθούν ακόμη να πιστεύουν ότι ο λαός είναι κυρίαρχος, και ότι με την ψήφο καθορίζουμε το μέλλον μας. Ίσως επειδή δεν έχουν συνειδητοποιήσει την καταλυτική επίδραση που έχει επί των αποφάσεών μας η προπαγάνδα μέσω των ΜΜΕ.
Εμάς μας έχουν για να επικυρώνουμε τις αποφάσεις εξωθεσμικών κέντρων, τα οποία αντιμάχονται αλλήλων, γι’ αυτό και δεν μπορεί να πει κάποιος με βεβαιότητα ποιο θα είναι το αποτέλεσμα. Και επειδή σ’ αυτή την στήλη λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, κατ’ αυτήν την προεκλογική περίοδο φαίνεται πως τόσο ο αμερικανικός όσο και ο γερμανικός παράγοντας έχουν την αυτή επιθυμία, που ταυτίζεται και μ’ αυτήν ισχυρών ελληνικών επιχειρηματικών κύκλων.
Είναι γνωστό, πως η πτώση της κυβέρνησης Σαμαρά προκλήθηκε από τους δανειστές, όταν μετά το θέρος του 2014 επιλέχθηκε από τη Ν.Δ. η πολιτική του «success story», που δεν στηριζόταν όμως σε πραγματικά δεδομένα. Το επιτελείο του κ. Σαμαρά, είχε ξεκινήσει ήδη προεκλογική εκστρατεία, και θέλησε να παρουσιάσει ευνοϊκή την κατάσταση.
Μάλιστα, ανήγγειλε και έξοδο της χώρας στις αγορές, αλλά μόλις το αποτόλμησε και είδε πώς έχουν τα πράγματα, υπαναχώρησε. Ακόμη περισσότερο, όλη η πολιτική της Ν.Δ. (και του ΠΑΣΟΚ) στηριζόταν στο ότι το χρέος είναι εξυπηρετήσιμο (και όχι βιώσιμο, όπως λένε οι ανελλήνιστοι, πολιτικοί και οικονομολόγοι), απεμπολώντας το δικαίωμα της Ελλάδας να αιτήσει ελάφρυνση.
Από την στιγμή επομένως, που διαπιστώθηκε πως μετά από τέσσερα χρόνια οι διάφορες κυβερνήσεις με κορμό τα δύο αστικά κόμματα, δεν μπορούσαν να επιτύχουν ούτε μία ουσιώδη μεταρρύθμιση -τις οποίες είχαν αποδεχθεί δια της υπογραφής τους στα Μνημόνια- οι δανειστές έπραξαν αυτό που συνηθίζουν. «Συμπάθησαν» την Αριστερά, η οποία όπως πολλές φορές έχουμε γράψει, έχει την δυνατότητα λήψης αντιλαϊκών -αλλά και αναγκαίων, κάποτε- μέτρων, σενάριο το οποίο σε πολλές χώρες εφάρμοσαν με επιτυχία. Αυτή η επιθυμία εύρισκε σύμφωνες και τις ΗΠΑ, οι οποίες με εργαλείο την Ελλάδα κατάφεραν κτύπημα στην αδιαμφισβήτητη, μέχρι τότε, ηγεμονική θέση της Γερμανίας στην Ευρώπη.
Με τον ΣΥΡΙΖΑ να εκτινάσσεται από το τίποτε στον ουρανό, οι δανειστές ελπίζουν ότι αυτήν την φορά οι μεταρρυθμίσεις θα επιτύχουν, φροντίζοντας μάλιστα στη δημιουργία για πρώτη φορά στην Ελλάδα πολυκομματικής Βουλής, ώστε με τις αντίρροπες τάσεις σε ένα κυβερνητικό σχήμα, να επιτευχθεί το επιθυμητό αποτέλεσμα. Ίσως, η μόνη λανθασμένη εκτίμησή τους να ήταν, ότι ο κ. Τσίπρας διέθετε ηγετικές ικανότητες -που δεν έχει- ώστε να επιβληθεί στο κόμμα του. Αυτό επιχειρείται να διορθωθεί με τις τωρινές εκλογές.
Έτσι, τόσο ο ελληνικός Τύπος, όσο και ο διεθνής -κυρίως- συμπλέουν στο ρεπορτάζ που είχε προχθές η voria.gr: «…μολονότι δεν το λένε, αφήνουν να εννοηθεί ότι ένας τρικομματικός συνασπισμός ΣΥΡΙΖΑ, Ποτάμι, ΠΑΣΟΚ, με την ανοχή της ΝΔ, θα ήταν το καλύτερο σενάριο. Υπό την έννοια ότι όλα τα παραπάνω θα "περνούσαν" ευκολότερα.
» Και μπορεί να μην το λένε αλλά μάλλον δεν προτιμούν την ΝΔ σε αυτόν τον σκληρό πυρήνα. Κι αυτό γιατί θεωρούν ότι μια κεντροαριστερή κυβέρνηση θα ήταν ασφαλέστερη ως προς την προώθηση των συμφωνηθέντων, σε σχέση με μια κεντροδεξιά. Και η εμπειρία δείχνει ότι δεν έχουν και πολύ άδικο. Ιδιαίτερα, αν λάβει κανείς υπόψη του το τι προέβλεπε το τρίτο μνημόνιο που ψηφίστηκε».
Το BBC κάνει λόγο για κυβέρνηση με πρωθυπουργό τον κ. Γιάννη Δραγασάκη, όπως προτιμά και ο κ Μεϊμαράκης, υιοθετώντας όσα συζητούνται στην Ελλάδα, πως σε μια οριακή νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Δραγασάκη, ως μετριοπαθής, θα μπορούσε να αναλάβει την πρωθυπουργία και να συνενώσει τα μικρότερα κόμματα και με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ να σχηματίσει κυβέρνηση.
Όλοι φοβούνται ότι ο ΣΥΡΙΖΑ στην αντιπολίτευση θα επανέλθει στην αντι-μνημονιακή θέση του, κι ας έφερε το χειρότερο Μνημόνιο, δημιουργώντας και τις χειρότερες συνθήκες που είχε ποτέ η μεταπολεμική Ελλάδα. Ο κ. Μεϊμαράκης το είπε: «Εκτός κυβέρνησης ο ΣΥΡΙΖΑ, θα αρχίσει να πετροβολά».
Αυτό το σενάριο επεξεργάζονται, χωρίς να σημαίνει πως δεν έχουν εναλλακτικές λύσεις, αν κάτι δεν πάει καλά. Δεν ξεχνιούνται άλλωστε οι εκλογές του 2000, όπου τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ αναγνώρισαν την ήττα τους, αλλά σε χρόνο μηδέν, εμφανίσθηκε νικητής των εκλογών ο κ. Σημίτης.
Και δεν σχολιάστηκε καθόλου το γεγονός ότι αφενός η Ν.Δ. δεν ζήτησε επανακαταμέτρηση των ψηφοδελτίων, ούτε διενήργησε έλεγχο για να διαπιστώσει αν υπάρχει ταύτιση των αριθμών που έστελναν οι δικαστικοί αντιπρόσωποι, με τα ανακοινωθέντα αποτελέσματα. Για πρώτη δε φορά στην κοινοβουλευτική ιστορία, ο κ. Κ. Καραμανλής όχι μόνον δεν συνεχάρη τον κ. Σημίτη, αλλά έδειξε βαθιά ενοχλημένος από τα μαγειρέματα, ώστε δεν έκρυβε την οργή του στο μετεκλογικό μήνυμα.
Αυτά για την ιστορία, και για όσους πιστεύουν ότι οι λαοί καθορίζουν την μοίρα τους.
Ο Μακεδών