Το προσφυγικό έχει πολλές διαστάσεις και υπό προϋποθέσεις θα δοκιμάσει τις αντοχές του συστήματος σε πολλά επίπεδα. Πρωτίστως φυσικά είναι ανθρωπιστικό θέμα, καθώς οι εικόνες από τη θάλασσα, από τα νησιά, από το λιμάνι του Πειραιά και κυρίως από την Ειδομένη αποτελούν κάτι πρωτόγνωρο όχι μόνο για το βλέμμα, αλλά κυρίως για την ευαισθησία του πολιτισμένου κόσμου στον 21ο αιώνα. Το προσφυγικό επηρεάζει, επίσης, τη γεωστρατηγική στην ευρύτερη περιοχή, ενώ συνιστά μείζον οικονομικό θέμα. Τα κονδύλια που απαιτούνται και διατίθενται είναι τεράστια κι έχουν διεθνή προέλευση, ενώ η ποικιλία των αποδεκτών –από κράτη και διεθνείς οργανισμούς, όπως ο Ερυθρός Σταυρός, μέχρι οι Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις- απαιτεί προσεκτικούς χειρισμούς από τους διαχειριστές τους.
Για όσους δεν θέλουν ή δεν μπορούν να καταλάβουν «το πάρτι έχει ήδη στηθεί». Η διανομή χρημάτων για ανθρωπιστική βοήθεια είναι βασικό θέμα σε όλες τις συζητήσεις και τις συσκέψεις που γίνονται αυτές τις ημέρες για το προσφυγικό. Στην Ευρώπη, στην Ελλάδα, στην Αθήνα, στη Θεσσαλονίκη, στην Τουρκία. Παντού. Αυτό ήταν το κύριο θέμα συζήτησης στην εκδήλωση που έγινε την Τετάρτη το απόγευμα στο Διεθνές Πανεπιστήμιο με τη συμμετοχή της υφυπουργού Μακεδονίας – Θράκης Μαρίας Κόλλια Τσαρουχά και πολλών εκπροσώπων ΜΚΟ. Ελεύθερες προμήθειες και προσλήψεις «κρύβονται» πίσω από κάθε αναφορά σε ρυθμίσεις για καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, που στη χώρα μας είναι πιθανό να καταστούν απολύτως αναγκαίες, αλλά έχουν προαναγγελθεί εδώ και καιρό.
Μέσα σε όλο αυτό το εν πολλοίς χαοτικό τοπίο οι προμήθειες τροφίμων «απορροφούν» πολύ χρήμα και ενέργεια. Κάτι απολύτως λογικό, αφού οι χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, ανεξαρτήτως εάν μένουν σε οργανωμένα καταλύματα, καταυλισμούς, δρόμους, πλατείες ή χωράφια, και ανεξαρτήτως εάν ξεροσταλιάζουν πίσω από τα συρματοπλέγματα ελπίζοντας ότι θα ανοίξουν τα σύνορα, πρέπει να φάνε. Και ως γνωστόν τα τρόφιμα τα παράγουν βιομηχανίες, τα εμπορεύονται εταιρίες και τα διακινούν φορτηγά, πλοία και τρένα. Αυτά δεν αλλάζουν, ανεξαρτήτως του μεγέθους των αναγκών και του γεωγραφικού μήκους και πλάτους που καταγράφονται αυτές οι ανάγκες.
Στην προκειμένη περίπτωση το δράμα συμβαίνει στην Ελλάδα, μια χώρα παραγωγής τροφίμων και όπως είναι φυσικό οι εγχώριες εταιρίες παραγωγής ενδιαφέρονται να προμηθεύσουν τις ανάγκες της ανθρωπιστικής βοήθειας. Αυτό ισχύει πολύ περισσότερο για τη Βόρεια Ελλάδα, όπου είναι εγκατεστημένο το μεγαλύτερο ποσοστό των μονάδων παραγωγής τροφίμων της χώρας, πολλές εκ των οποίων ήδη συμβάλλουν αφιλοκερδώς στην ανακούφιση του επισιτιστικού προβλήματος, προσφέροντας τόνους προϊόντων. Μόνο που, όπως σωστά επισημαίνουν οι επιχειρηματίες, οι δωρεάν προσφορές προϊόντων από την πλευρά των εταιριών έχουν όριο, δεν μπορούν να γίνονται επ’ άπειρον. Στο πλαίσιο αυτό ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος ήδη καταρτίζει κατάλογο με τα μέλη του που παράγουν τρόφιμα που χρειάζεται ο Ερυθρός Σταυρός, ώστε να υπάρξουν προμηθευτές από τη Β. Ελλάδα.
Όχι –όπως τονίζει ο ΣΒΒΕ- με τη λογική της εντοπιότητας, που άλλωστε θα αλλοίωνε τη λογική του παγκοσμιοποιημένου και πλήρως απελευθερωμένου εμπορίου, αλλά με βάση την ανταγωνιστικότητα. Για τις βιομηχανίες της περιοχής η εγγύτητα των σημείων κατανάλωσης των προϊόντων τους συνιστά σε αυτή τη φάση συγκριτικό πλεονέκτημα, αφού το κόστος των μεταφορικών είναι εξ αντικειμένου περιορισμένο. Για παράδειγμα τα μακαρόνια ή το γάλα μακράς διαρκείας που παράγονται στην Κεντρική Μακεδονία λογικά έχουν καλύτερη τιμή από αντίστοιχα προϊόντα που προμηθεύονται διεθνείς οργανισμοί και οργανώσεις μέσω Ντουμπάι για να τα διαθέσουν σε πρόσφυγες και μετανάστες στην Ελλάδα. Είτε διότι υπάρχει σημαντικό κόστος μεταφοράς, αν παράγονται οπουδήποτε αλλού στον κόσμο, είτε διότι επιβαρύνονται με πρόσθετες προμήθειες, στις περιπτώσεις τριγωνικών συναλλαγών για προϊόντα που παράγονται κάπου στην Ελλάδα ή τα Βαλκάνια, οι αριθμοί ευνοούν τις ελληνικές επιχειρήσεις. Αρκεί να δούμε τη συγκεκριμένη διαδικασία να δουλεύει με όρους παγκοσμιοποίησης και όχι να παρακάμπτεται με άλλου τύπου δικαιολογίες.