Skip to main content

Kαμία δικαιολογία για την ταλαιπωρία της Θεσσαλονίκης από την ΕΥΑΘ

Οι παραιτήσεις γίνονται για να καταλάβει η κοινωνία ότι δεν υπάρχει αδιαφορία. Όλα τα άλλα περί αναζήτησης ευθυνών είναι λόγια του αέρα.

Η Εταιρεία Ύδρευσης Αποχέτευσης Θεσσαλονίκης είναι μια επιχείρηση του ευρύτερου δημοσίου τομέα, που διαχειρίζεται μονοπωλιακά τον «κύκλο του νερού» στη Θεσσαλονίκη. Είναι εισηγμένη στο ελληνικό χρηματιστήριο και –ως έχουσα μονοπωλιακή λειτουργία- πάει καλά οικονομικά. Παράγει κέρδη και δεν έχει δανεισμό. Τις διοικήσεις τις διορίζουν οι κυβερνήσεις με δικούς τους αρεστούς και όσο τα πράγματα πηγαίνουν καλά ο «αυτόματος πιλότος» δουλεύει και ο επικεφαλής έχει τη δυνατότητα να βάλει τη δική του πινελιά, την οποία –για να λέμε την αλήθεια- λίγοι αντιλαμβάνονται. Κι αυτό διότι το μείζον ζήτημα είναι να τρέχει νερό στις βρύσες των Θεσσαλονικέων

Τα προβλήματα για την εκάστοτε διοίκηση της ΕΥΑΘ ξεκινούν όταν αυτή η αυτονόητη υπηρεσία της παροχής νερού διακοπεί, όπως συνέβη τρεις φορές τους τελευταίους μήνες. Η πρώτη στο τέλος Μαρτίου με τη βλάβη του αγωγού που μεταφέρει νερό από την Αραβησσό στη Θεσσαλονίκη, η δεύτερη στις 7 Μαΐου μετά από καταιγίδα και η τρίτη αυτές τις ημέρες, εξαιτίας της νεροποντής της Πέμπτης. Σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα οι Θεσσαλονικείς ξέμειναν από νερό, με αποτέλεσμα να μη μπορούν να εξυπηρετήσουν τις βασικές τους ανάγκες. Όχι μόνο στα σπίτια τους, αλλά και στους χώρους εργασίας, με αποτέλεσμα σε ορισμένες περιπτώσεις ολόκληρα κτήρια να ακυρωθούν, σχολεία να κλείσουν, υπηρεσίες να μην εξυπηρετούν. Πρόκειται για σοβαρές δυσλειτουργίες, για τις οποίες ευθύνεται η ΕΥΑΘ σε δύο επίπεδα. Πρώτον, διότι συνέβησαν και δεύτερον, διότι η διαχείριση τους ήταν ανεπαρκής.

Η διαχείριση κρίσεων είναι βασική συνιστώσα του μάνατζμεντ μιας παραγωγικής και οικονομικής μονάδας. Γι’ αυτό στον πλανήτη Γη οι καλοί και πετυχημένοι μάνατζερς, αυτοί που ξέρουν πως να βγάζουν κέρδη, αλλά –κυρίως- πως να αποφεύγουν τις κακοτοπιές και να διαχειρίζονται δημιουργικά τις δύσκολες καταστάσεις, είναι περιζήτητοι και καλοπληρωμένοι. Στο ελληνικό δημόσιο, όμως, δε χρειάζεται κάποιος να αποδείξει πολλά για να τοποθετηθεί επικεφαλής κάποιας ΔΕΚΟ. Συνήθως οι πολιτικές του διασυνδέσεις αρκούν, ενίοτε και οι θεωρητικές του γνώσεις, που πιστοποιούνται με χαρτιά, έγγραφα και τίτλους. Γι’ αυτό διαχρονικά οι αγαπημένοι διοικητές ΔΕΚΟ των Ελλήνων υπουργών είναι οι καθηγητές πανεπιστημίου. Άνθρωποι συγκροτημένοι και καταρτισμένοι, οι οποίοι συχνά διαθέτουν κοσμοπολίτικο αέρα, αλλά –οι περισσότεροι- έχουν μάθει να λειτουργούν σε περιβάλλον δοκιμαστικού σωλήνα. Η πραγματικότητα, που πάντα είναι διαφορετική από τη θεωρία, τους είναι κάτι απόμακρο, το οποίο κάποιοι μπορούν να διαχειριστούν –οι λιγότεροι- και κάποιοι αδυνατούν να παρακολουθήσουν – οι περισσότεροι. Δεν είναι κακό να παραδεχθούμε ότι σχεδόν κανένας καθηγητής δεν έχει επιχειρησιακή δυνατότητα κι εμπειρία. Το ίδιο ισχύει –για να μη μονοπωλήσουν την κριτική μας οι καθηγητές- και για κάθε κομματικό στέλεχος, που χωρίς να έχει κόψει μία επιταγή στη ζωή του, χωρίς να έχει χάσει έστω ένα βράδυ τον ύπνο του για να πληρώσει μισθούς, λειτουργικά έξοδα κ.λπ., διορίζεται διευθύνων σύμβουλος σε ένα κρατικό μαγαζί με τζίρο δεκάδων ή και εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Με τα γνωστά αποτελέσματα.

Στην προκειμένη περίπτωση η ΕΥΑΘ βρίσκεται και πάλι στο επίκεντρο. Οι κάτοικοι της Θεσσαλονίκης είναι δικαίως εξαγριωμένοι με το καψόνι της λειψυδρίας. Πολύ περισσότερο που η διαχείριση της έκτακτης αυτής κατάστασης είναι –το λιγότερο- ελλειμματική. Κατ’ αρχήν σε αυτές τις κρίσιμες περιστάσεις οι πληροφορίες πρέπει να είναι ακριβείς. Αλλιώς ας μην υπάρχουν. Αυτό το παιχνιδάκι του «σε δύο ώρες», που μετά γίνονται «πέντε ώρες» και λίγο αργότερα φτάνει μέχρι «την επόμενη ημέρα» δεν είναι σοβαρό. Όπως δεν είναι σοβαρό να λαμβάνονται αποφάσεις για εκ περιτροπής υδροδότηση στις 2 τα ξημερώματα, με αποτέλεσμα οι δήμαρχοι που ενημερώθηκαν από τους δημοσιογράφους, να αναγκάζονται στις 7 το πρωί να κλείσουν τα σχολεία, με τους γονείς να βρίσκονται σε απόγνωση για το τι θα κάνουν τα παιδιά τους. Επιπροσθέτως, τι ακριβώς σημαίνει ότι το νερό απέκτησε θολότητα μετά τη μπόρα, αλλά κανείς δεν ξέρει ακόμη για ποιο λόγο ακριβώς; Υπάρχει περίπτωση οι αγωγοί μεταφοράς νερού να είναι εκτεθειμένοι στα φυσικά φαινόμενα και γενικότερα σε εξωγενείς παράγοντες;

Κατά τα λοιπά η δήλωση του προέδρου της ΕΥΑΘ καθηγητή Γιάννη Κρεστενίτη ότι αν η παραίτηση του θα βοηθούσε να λυθούν συντομότερα τα προβλήματα θα την είχε υποβάλλει είναι ατυχής. Την είχε ξανακάνει πριν από μερικές εβδομάδες, αλλά προφανώς δεν κατάλαβε τον αρνητικό της αντίκτυπο. Διότι όταν συμβαίνει κάτι σοβαρό, η όποια παραίτηση δε γίνεται μόνο για να αναλάβει την διοίκηση κάποιος ενδεχομένως καταλληλότερος για τη θέση. Γίνεται για να καταλάβει η κοινωνία αφενός ότι όταν κάτι συμβαίνει, όντως συμβαίνει και αυτό μεταφράζεται σε προσωπικό κόστος, και αφετέρου ότι δεν υπάρχει αδιαφορία. Όλα τα άλλα, ότι θα αναζητηθούν τα αίτια και οι ευθύνες της αστοχίας, είναι λόγια του αέρα. Δεν συνέβη στην ΕΥΑΘ –ακόμη τουλάχιστον- με τη μεγάλη αβαρία του αγωγού της Αραβησσού, που άφησε τη Θεσσαλονίκη για έξι ημέρες χωρίς νερό. Δε θα συμβεί ούτε και τώρα. Τέτοιες ευαισθησίες δεν είναι συμβατές με την λειτουργία ούτε του πολιτικού συστήματος, ούτε της δημόσιας διοίκησης στην Ελλάδα. Κρίμα, πάντως, διότι το κακό έγινε. Κάτι καλό θα μπορούσε ενδεχομένως να βγει από αυτή την κατάσταση, έστω για το μέλλον. Έστω για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης.

Το μόνο βέβαιο από εδώ και πέρα είναι ότι η ΕΥΑΘ –ανεξαρτήτως διοίκησης- οφείλει να δουλέψει πολύ και καλά για να αποκτήσει ξανά την εμπιστοσύνη των Θεσσαλονικέων, οι οποίοι επί δεκαετίες είχαν ξεχάσει τι θα πει λειψυδρία και τώρα το έχουν θυμηθεί για τα καλά. Η εταιρεία ζήτησε την πρόσληψη τεχνικού προσωπικού, κάτι που έγινε. Επίσης –όπως η ίδια ανακοινώνει- καταγράφει υψηλά κέρδη, άρα λεφτά υπάρχουν. Επομένως οι δικαιολογίες της λιγοστεύουν δραματικά. Μάλλον δεν μας χρειάζονται καθόλου. 

ΥΓ. Η κατάσταση που δημιουργήθηκε στους δρόμους της Θεσσαλονίκη από τη νεροποντή της Πέμπτης υπήρξε δραματική. Αντίθετα η προσπάθεια των «αρμοδίων» να αποποιηθούν ο καθένας από μόνος του και όλοι μαζί την ευθύνη για τον καθαρισμό των φρεατίων κατέληξε να προκαλεί ειρωνικά μειδιάματα στην αρχή, γέλιο στη συνέχεια και απογοήτευση στο τέλος. Εννοείται ότι δε φταίει κανείς! Ευτυχώς δε θρηνήσαμε θύματα…