Οι Έλληνες διχάστηκαν και πάλι. Όχι για το δημοψήφισμα, όχι για την επιλογή ευρώ-δραχμή, όχι (ακόμη) για τους παίκτες του Survivor. Για ένα τραγικό δυστύχημα σε πάρκινγκ της εθνικής οδού Αθηνών-Λαμίας, που έχασαν τη ζωή τους τέσσερις άνθρωποι και υπό συνθήκες που προκάλεσαν σοκ στο πανελλήνιο.
Πάνω στις στάχτες δύο αυτοκινήτων και στον αφόρητο πόνο των οικογενειών των θυμάτων στήθηκε μία διαμάχη, που έφθασε (όπως έχουμε δει και σε πλείστες άλλες περιπτώσεις στο παρελθόν) στα όρια του κανιβαλισμού και ξεπέρασε αυτά των ύβρεων. Θα ήταν ίδιες οι αντιδράσεις αν το μοιραίο αυτοκίνητο δεν ήταν Porsche, αλλά Seat ή Fiat που κάποιος 24χρονος λάτρης της ταχύτητας «πείραξε»; Αν ο ο οδηγός δεν ήταν γιος του ιδιοκτήτη της εταιρείας Jumbo, Απόστολου Βακάκη αλλά ενός «άσημου» δημόσιου υπαλλήλου, αγρότη ή μεροκαματιάρη ελεύθερου επαγγελματία; Αν ακόμη δεν ήταν 24χρονος ο οδηγός αλλά 72χρονος που δεν πέρασε από έλεγχο καταλληλότητας οδήγησης;
Ενδεχομένως ναι, αλλά η δημόσια συζήτηση θα είχε άλλα χαρακτηριστικά. Σίγουρα δεν θα εμπεριείχε το "ταξικό στοιχείο", όπως υποστήριξαν κάποιοι βουλευτές της κυβέρνησης και πλήθος κόσμου. Θα μαλώναμε για τις αιτίες που τα νέα παιδιά επιζητούν τη συγκίνηση της ταχύτητας και οδηγούν επικίνδυνα φλερτάροντας με τον θάνατο. Θα καυτηριάζαμε την εγκληματική αμέλεια των ηλικιωμένων που συνεχίζουν να κρατάνε το τιμόνι και να παίρνουν νέους ανθρώπους στο λαιμό τους και την ανεπάρκεια των αρμόδιων υπηρεσιών που ανανεώνουν χωρίς τους στοιχειώδεις ελέγχους τις άδειες οδήγησης.
Κάποια άλλα στοιχεία της συζήτησης για τα τροχαία ατυχήματα θα παρέμεναν τα ίδια. Οι δρόμοι-καρμανιόλες, η έλλειψη οδηγικής παιδείας, τα κακοσυντηρημένα αυτοκίνητα, η απουσία ελέγχων στους δρόμους, τα πρόστιμα κλπ. Δυστυχώς αυτοί οι παράγοντες στην θλιβερή εξίσωση των τροχαίων δεν έχουν αλλάξει στην Ελλάδα εδώ και δεκαετίες.
Όπως δεν αλλάζει και το γεγονός ότι σε κάθε συζήτηση για τις αιτίες που θρηνούμε χιλιάδες θύματα κάθε χρόνο στον δρόμο απουσιάζει η αυτοκριτική και το στοιχείο της ατομικής ευθύνης. Απουσίαζε όταν αναλύαμε το θέμα στα καφενεία και στα μπαρ, απουσιάζει πολύ περισσότερο τώρα στα social media, που έχουν γίνει το νέο πεδίο διαλόγου, σχολιασμού, αντιπαράθεσης και εύκολης κριτικής και καταδίκης ανθρώπων.
Διαβάζοντας κανείς τα ποστ και τα σχόλια στο Facebook διαπιστώνει ότι οι χρήστες έχουν άψογη οδηγική συμπεριφορά, δεν έχουν οδηγήσει ποτέ μετά από κατανάλωση αλκοόλ ή κουρασμένοι, τηρούν πάντα τα όρια ταχύτητας, δεν έχουν παραβιάσει ποτέ στοπ και φωτεινό σηματοδότη, δεν μιλούν ποτέ στο κινητό, δεν πίνουν καφέ και δεν τρώνε όταν οδηγούν, φορούν πάντα ζώνη ασφαλείας, έχουν καλοσυντηρημένα αυτοκίνητα και δεν έχουν παρκάρει ποτέ παράνομα. Αλλά και οι οδηγοί μηχανής φοράνε κράνος, δεν πηγαίνουν ανάποδα στον μονόδρομο, δεν μπαίνουν σφήνα ανάμεσα στα αυτοκίνητα και δεν προσπερνάνε από δεξιά. Οι πεζοί, δε, είναι πάντα αθώα θύματα ασυνείδητων οδηγών γιατί διασχίζουν τον δρόμο μόνο από διάβαση, περιμένουν να ανάψει το πράσινο και δεν πετάγονται από το πουθενά μπροστά στα αυτοκίνητα. Χωρίς ευθύνες και οι ποδηλάτες ή οι skaters. Όλοι σωστοί και με άποψη και θανατηφόρα σχόλια για τους υπόλοιπους που φταίνε.
Ποιοι, λοιπόν, προκαλούν τα ατυχήματα στην Ελλάδα; Προφανώς, όχι όσοι γράφουν και σχολιάζουν στο Facebook και το twitter. Σίγουρα, όχι εμείς, οι συγγενείς, οι φίλοι και γνωστοί μας. Τα προκαλούν οι άλλοι. Πάντα, οι άλλοι...