Skip to main content

Ήρθε η ώρα για το παραλιακό μέτωπο της Θεσσαλονίκης

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, με την αύξηση της ηλιοφάνειας και την άνοδο της θερμοκρασίας, η Θεσσαλονίκη κατεβαίνει προς τη θάλασσα...

Δευτέρα 24 Απριλίου 2017, Θεσσαλονίκη, Α΄ προβλήτα λιμανιού, στις 2 το μεσημέρι. Δεκάδες παρέες νεαρών παιδιών απολαμβάνουν τον ήλιο και ατενίζουν τον ορίζοντα καθισμένες δίπλα στη θάλασσα. Γέλια, τραγούδια και προσδοκίες. Η Άνοιξη έφτασε στη Θεσσαλονίκη όπως πρέπει. Ζεστή, λαμπερή και σε γαλάζιο φόντο.

Κάθε χρόνο τέτοια εποχή, με την αύξηση της ηλιοφάνειας και την άνοδο της θερμοκρασίας, η Θεσσαλονίκη κατεβαίνει προς τη θάλασσα. «Μετακομίζει» στην παραλία. Όπου μπορεί, βέβαια, διότι από τα 54 χιλιόμετρα του παραλιακού μετώπου της πόλης –από τη Χαλάστρα και το Καλοχώρι μέχρι το Αγγελοχώρι- ένα μικρό ποσοστό είναι προσβάσιμο με ανθρώπινες συνθήκες και πολιτισμένο τρόπο. Στην πραγματικότητα πάνω από το 70% είναι πλήρως αναξιοποίητο. Εντελώς παρατημένο. Εγκαταλειμμένο στις διαθέσεις της φύσης και στην ανθρώπινη αδιαφορία.

Αντί να αποτελεί το μεγάλο αναπτυξιακό πλεονέκτημα της Θεσσαλονίκης είναι βεβαιωμένη εστία ρύπανσης.

Το ζήτημα του θαλάσσιου μετώπου της Θεσσαλονίκης, το οποίο από καιρού εις καιρόν επανέρχεται στο προσκήνιο, δεν είναι για την πόλη και την ευρύτερη περιοχή μόνο αισθητικό ή περιβαλλοντικό. Σχετίζεται πρωτίστως με τη βελτίωση του επιπέδου ζωής, αλλά και με την οικονομική ανάπτυξη, αφού μπορεί να τροφοδοτήσει και να στηρίξει πλήθος επιχειρηματικών δραστηριοτήτων. Κυρίως να αναδείξει τον τουρισμό ως πηγή πλούτου στην περιοχή. Πάντα και παντού η θάλασσα και οι δραστηριότητες που σχετίζονται μαζί της αποτελούν πόλο έλξης επισκεπτών. Κάτι που δεν συμβαίνει στη Θεσσαλονίκη, αφού πέραν από τον ονειροπόλο ορίζοντα, στο Θερμαϊκό κινούνται σχεδόν αποκλειστικά τα εμπορικά πλοία που μπαινοβγαίνουν στο λιμάνι.  Σπάνια βλέπει κανείς ένα ναυτικό πανάκι, αφού τα ιστιοφόρα που υπάρχουν εμφανίζονται τόσο αραιά, που είναι σχεδόν σα να μην υπάρχουν.

Δεν είναι, όμως, μόνο ο τουρισμός. Είναι βέβαιο ότι η αξιοποίηση του θαλασσίου μετώπου θα προκαλέσει και εσωτερικές… μετακινήσεις. Κατ’ αναλογίαν με το τι θα συμβεί με την ολοκλήρωση και λειτουργία του μετρό, πολλές περιοχές τόσο στα ανατολικά, όσο και στα δυτικά, που σήμερα είναι υποβαθμισμένες θα αποκτήσουν αξία. Ευκαιρίες για δουλειές θα δημιουργηθούν, επενδύσεις θα πραγματοποιηθούν, νέες αξίες θα παγιωθούν και η Θεσσαλονίκη θα αλλάξει μια για πάντα. Θα στρέψει το μέτωπο της προς τη θάλασσα και τον βλέμμα της στον ορίζοντα. Όχι όπως σήμερα, που στα σημεία στα οποία δε γυρίζει την πλάτη της στη θάλασσα, ο βηματισμός της σταματάει λίγο πριν την ακτογραμμή, σαν από αίσθημα φόβου και ανασφάλειας.     

Το κακό της υπόθεσης είναι ότι –όπως συμβαίνει συχνά στην Ελλάδα- η αξιοποίηση μιας μεγάλης περιοχής «σκοντάφτει» στην πολυιδιοκτησία. Πολλοί δήμοι, ασφαλώς η Περιφέρεια και αρκετά νομικά πρόσωπα του Δημοσίου έχουν λόγο, αφού στα χαρτιά τους ανήκουν εκτάσεις και εγκαταστάσεις. Αυτό σημαίνει πολλές γνώμες, ακόμη περισσότερες σκοπιμότητες και πάρα πολλά μικρά και μεγάλα πολιτικά, κομματικά, επαγγελματικά, ιδιωτικά συμφέροντα. Κι αυτό σε μια περίοδο κατά την οποία είναι φανερό ότι κανείς δεν «καίγεται» να πάρει πρωτοβουλίες ή –πολύ περισσότερο- να ταχθεί και αν χρειαστεί να γίνει «στάχτη και μπούρμπερη» για έναν μεγάλο στόχο.  

Παρ’ όλα αυτά, τώρα που η κατασκευή του μετρό έχει πάρει το δρόμο της και η ιδιωτικοποίηση του λιμανιού ολοκληρώνεται, ίσως ήρθε η ώρα για ένα πραγματικά μεγάλο στόχο στη Θεσσαλονίκη. Η αξιοποίηση του παραλιακού μετώπου μπορεί να αποδειχθεί κάτι σύγχρονο, αποδοτικό και παραγωγικό.  Αρκεί αυτοί που μπορούν κι έχουν στα χέρια τους τα «κλειδιά» να κινηθούν γρήγορα, ώστε μερικές δεκαετίες αργότερα να μη συζητάμε τα ίδια πράγματα.