Μέχρι και τα τέλη της δεκαετίας του ’90, όπου πρόεδρος της Ρωσίας ήταν ο Γέλτσιν, ένας απίθανος τύπος με πολλά προβλήματα και προσωπικά «ατυχήματα», υπήρχε μια μοναδική, αδιαμφισβήτητη παγκόσμια υπερδύναμη, αλλάζοντας το κλίμα του Ψυχρού Πολέμου με την συνεχή αντιπαράθεση ΗΠΑ-ΕΣΣΔ.
Προϊόντος του χρόνου όμως, παρατηρήθηκε ενίσχυση περιφερειακών δυνάμεων, που δεν είναι σε θέση βέβαια να υποκαταστήσουν ή να αντιπαρατεθούν ενώπιος ενωπίω με την υπερατλαντική Δύναμη, αλλά δεν παύουν να αμφισβητούν την ισχύ της και σε ορισμένους τομείς να τη υποσκάπτουν. Και αναφέρομαι στην Γερμανία, Ρωσία και Κίνα, η οποία σε βάθος χρόνου θα καταστεί πολύ υπολογίσιμος αντίπαλος, γι’ αυτό και οι ΗΠΑ φροντίζουν από τώρα να της θέτουν προσκόμματα.
Το άμεσο όμως πρόβλημα των ΗΠΑ είναι αυτή την στιγμή η Ρωσία του Πούτιν, ο οποίος φαίνεται ότι υπερπήδησε τα παραδεκτά όρια και πολλές χώρες στη Δύση, βρήκαν στο πρόσωπό του τον «εχθρό». Σε κάθε ηγέτη ή ηγέτιδα Δύναμη είναι απαραίτητος ένας «εχθρός» για να δικαιολογήσει την λήψη μέτρων, τα οποία χωρίς αυτόν δεν θα δέχονταν οι λαοί, και μάλιστα με ανακούφιση.
Χωρίς τους τζιχαντιστές, κατασκεύασμα της Δύσης -για να μη ξεχνιόμαστε, και πριν από την εμφάνιση του ISIS, τζιχαντιστές είχαμε, και έχουμε, στην ψευδώνυμη «μετριοπαθή» αντιπολίτευση στην Συρία, με εξίσου απεχθή εγκλήματα- οι λαοί της Δύσης θα δέχονταν με τόση ευκολία τον περιορισμό των ελευθεριών τους, και μάλιστα την παρουσία στρατού σε αστυνομικά καθήκοντα, όπως στις δικτατορίες;
Παρενθετικώς αναφέρω, ότι υπάρχουν γεγονότα που επισήμως στρέφονται κατά ενός, όμως στην πραγματικότητα τον ωφελούν. Και αναφέρω την τελευταία δοκιμή πυρηνικής βόμβας από την Βόρεια Κορέα, η οποία, κατά δήλωση του προέδρου της, προετοιμάζεται να αντιμετωπίσει τις ΗΠΑ. Όμως, εκείνο που συνέβη τώρα, είναι να αποκτήσει ο κ. Ομπάμα έναν απρόσμενο σύμμαχο στην προσπάθεια που έκανε κατά τις τελευταίες ημέρες στην Ασία, να πουλήσει αντιπυραυλικά συστήματα. Οι Ασιατικές χώρες που δεν πείσθηκαν, ίσως αλλάξουν γνώμη με την πυρηνική δοκιμή του Κιμ.
Επανερχόμενος στην αντιπαράθεση Ρωσίας-ΗΠΑ, αυτή βρίσκεται και στο επίκεντρο της προεκλογικής εκστρατείας, με την Κλίντον και τον Τραμπ να έχουν αντιτιθέμενες απόψεις ως προς την αντιμετώπισή της. Η Κλίντον απευθύνεται περιέργως σε συντηρητικούς Αμερικανούς και μεγάλης ηλικίας, με συναισθηματική φόρτιση εναντίον της Ρωσίας, διαδόχου της ΕΣΣΔ, φθάνοντας στο σημείο να αποκαλέσει τον Πούτιν «σατανά», ενώ ο Τραμπ συνεχώς διακηρύσσει την πρόθεσή του για συνεργασία με την Ρωσία και όχι αντιπαράθεση.
Προχθές, ο υποψήφιος αντιπρόεδρος των Δημοκρατικών Τιμ Κέιν κατήγγειλε ότι ο Τραμπ ενθαρρύνει την κατασκοπεία (η Κλίντον τον απεκάλεσε ήδη «κατάσκοπο των Ρώσων»), ενώ ο Τραμπ δηλώνει ότι ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν γελάει με την υποψηφιότητα της Χίλαρι Κλίντον. Στο επίκεντρο της κριτικής του Κέιν βρέθηκαν και οι επιχειρηματικές δραστηριότητες του Τραμπ στη Ρωσία, αλλά και οι σχέσεις που έχουν με τη Μόσχα μερικοί από τους συμβούλους της προεκλογικής εκστρατείας του. Υπενθυμίζω, πως σε παλαιότερο σημείωμα, είχα αναφερθεί στην -ανεπιτυχή, μέχρι σήμερα- προσπάθεια του Τραμπ να κτίσει ουρανοξύστη στην Μόσχα, χωρίς αυτή να έχει ευοδωθεί.
Οι Δημοκρατικοί Αμερικανοί κατηγορούν τον Τραμπ ότι ενθάρρυνε δημόσια τη Ρωσία να αποκτήσει παράνομη πρόσβαση στα ηλεκτρονικά αρχεία των πολιτικών του αντιπάλων, ώστε να διαπραχθεί το αδίκημα της κατασκοπείας κατά ΗΠΑ. Εξ ου και η κατηγορία περί κατασκοπείας υπέρ των Ρώσων.
Μπήκε λοιπόν και στο προεκλογικό παιχνίδι των ΗΠΑ, η Ρωσία, όχι όμως ως χώρα, αλλά «η Ρωσία του Πούτιν», όπως λέει η Κλίντον. Μ’ αυτόν τον τρόπο όμως, είναι σα να ομολογεί πως μια Ρωσία χωρίς τον Πούτιν, με κάποιον σαν τον Γέλτσιν ή και τον Γκορμπατσώφ, θα ήταν βολική χώρα για τις ΗΠΑ. Αυτό ακριβώς όμως το επιχείρημα, είναι που κάνει τους Ρώσους να συσπειρώνονται γύρω από τον Πούτιν και στις δημοσκοπήσεις να ανεβαίνουν συνεχώς τα ποσοστά υπέρ του.
Η αλήθεια είναι, πως πάντα η ανθρωπότητα θα ταλανίζεται από τις αντιπαραθέσεις -και αιματηρές, ενίοτε- των ισχυρών της γης, όπως συμβαίνει και στο εσωτερικό κάθε χώρας, όπου ισχυρά επιχειρηματικά συμφέροντα, συνδυαζόμενα με τις επιθυμίες των «προστατριών» Δυνάμεων, επιβάλλουν τους πολιτικούς της αρεσκείας τους.