Skip to main content

Η βιομηχανία του Βορρά, τα σβηστά φουγάρα και το πρόγραμμα ΣΥΡΙΖΑ

Το άλλοτε διαμάντι της οικονομίας της Μακεδονίας και της Θράκης συρρικνώνεται διαρκώς τα τελευταία χρόνια. Γράφει ο Γιώργος Μητράκης.

Η βιομηχανία της Θεσσαλονίκης και του βορειοελλαδικού τόξου καταρρέει. Το άλλοτε διαμάντι της οικονομίας της Μακεδονίας και της Θράκης συρρικνώνεται διαρκώς τα τελευταία χρόνια. Μοιάζει με φάντασμα από το παρελθόν. Τα φουγάρα σβήνουν –πολλά κάπνιζαν επί δεκαετίες-  χωρίς να ανάβουν καινούρια. Και φυσικά δεν υπάρχει κανείς αισιόδοξος ότι η πρόσφατα διορισθείσα υφυπουργός Θεοδώρα Τζάκρη μπορεί υπό τις παρούσες συνθήκες να κάνει πολλά. Διότι πέραν των αντικειμενικών συνθηκών δυσκολίας φαίνεται πως στη χώρα μας ελάχιστοι πολιτικοί πιστεύουν πραγματικά στη μεταποίηση. Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά δεν θα υπήρχε το κενό των 18 μηνών χωρίς αναπτυξιακό νόμο, που ίσως να είναι έτοιμος στα τέλη του χρόνου.

Τα ευρήματα του «Βαρόμετρου» του ΕΒΕΘ για τη βιομηχανία που ανακοινώθηκαν χθες είναι αποκαλυπτικά. Όπως τονίζουν οι αναλυτές της Palmos Analysis, η αποβιομηχάνιση του νομού Θεσσαλονίκης και η μεταφορά πολλών επιχειρήσεων του κλάδου σε γειτονικές χώρες τα τελευταία χρόνια, έχει πλέον καταστήσει δυσχερές ακόμα και το έργο της συμπλήρωσης του δείγματος της έρευνας με τον απαιτούμενο αριθμό επιχειρήσεων του κλάδου! Το εξάμηνο Μάρτιος – Σεπτέμβριος που πέρασε αξιολογείται αρνητικά, ενώ για το εξάμηνο που ακολουθεί υπάρχει συγκρατημένη αισιοδοξία ότι τα πράγματα δεν θα πάνε ακόμη χειρότερα.

Ο συνδυασμός όλων των δεδομένων σχηματίζει τη μεγάλη εικόνα της ερήμωσης. Διότι στην περιοχή της Θεσσαλονίκης, του Κιλκίς και των άλλων Βιομηχανικών Περιοχών ή και εκτός αυτών δεν λειτουργούσαν κάποτε μόνο οι μεγάλες παραγωγικές μονάδες, κάποιες από τις οποίες αντέχουν με νύχια και με δόντια για την τιμή των όπλων, αν και είναι φορτωμένες με μεγάλα δάνεια. Υπήρχαν και οι μικρές –μικρομεσαίες για τα ελληνικά δεδομένα-, που χαρακτηρίζονταν βιοτεχνίες. Επιχειρηματικές μονάδες που πρόσφεραν απασχόληση και παρήγαγαν πλούτο. Όσες από αυτές μετακόμισαν πέρα από τα βορινά σύνορα –κυρίως του κλάδου κλωστοϋφαντουργίας και ένδυσης- διασώθηκαν. Οι υπόλοιπες έκλεισαν. Όσες απέμειναν είναι –κατά πλειοψηφία- κοντά στο λουκέτο.

Ο Σύνδεσμος Βιομηχανιών Βορείου Ελλάδος τα τελευταία χρόνια αγωνίζεται επί ματαίω να τοποθετήσει τη βιομηχανία στο επίκεντρο της παραγωγικής ανασυγκρότησης της χώρας. Καταθέτει προτάσεις, που δεν εισακούονται. Μάλιστα, στον ΣΒΒΕ θεωρούν ότι το προεκλογικό πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου συνιστά πλήρη υιοθέτηση των θέσεων του Συνδέσμου. Αν αυτό είναι ειλικρινές ή απλώς μια αντιγραφή για να κλείσει το κενό θα φανεί, αλλά είναι πολύ δύσκολο να πιστέψει κανείς εκ των προτέρων σε αγαθές και ειλικρινείς προθέσεις.  

Εδώ και δεκαετίες –πολύ πριν την κρίση- η Ελλάδα αποφάσισε να παραδώσει τη μεταποίησή της στην παγκοσμιοποίηση. Καμία κλαδική ή περιφερειακή πολιτική αξιώσεων δεν εφαρμόστηκε. Καμία συνεργασία με τι Βρυξέλλες. Μόνο που πριν την κρίση η υπόλοιπη οικονομία –κυρίως το εμπόριο, οι υπηρεσίες, οι μεταφορές, ο τουρισμός, η κατανάλωση των δανικών κι αγύριστων- κάλυπταν τα κενά στο ΑΕΠ και στην απασχόληση. Κάποιοι, μάλιστα, πολιτικοί φωστήρες πέριξ του 2000 υποστήριζαν στα σοβαρά ότι η Ελλάδα μπορεί να ζήσει μόνο από τον τριτογενή τομέα της οικονομίας, κάτι που δε συμβαίνει σε κανένα φυσιολογικό κράτος του κόσμου. Με τον τρόπο και την πολιτεία τους απαξίωσαν την αγροτική οικονομία και την βιομηχανική παραγωγή. Προσπάθησαν –λένε- να φτιάξουν μια μικρή Ελβετία ή ένα μεγαλύτερο Λουξεμβούργο. Τελικά οδήγησαν τα πράγματα στο απροχώρητο, μέχρι που η κρίση τα αποτελείωσε.